Czuwanie przeciw współczesnym formom niewolnictwa

Z okazji 10-lecia istnienia Sekcja „Bakhita” do spraw Przeciwdziałania Współczesnym Formom Niewolnictwa i Pomocy Ofiarom organizuje czuwanie, które odbędzie się w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach, w nocy z 3 na 4 września 2021 roku. Tematem czuwania jest hasło „MIŁOSIERDZIE DAJE ŻYCIE”. Eucharystii przewodniczył będzie abp Grzegorz Ryś.

– Nasza Sieć od 10 lat jednoczy siostry zakonne i osoby świeckie, którym los ofiar handlu nie jest obojętny. Na miarę naszych sił i możliwości staramy się pomagać ofiarom, ich rodzinom, a także wytrwale omadlamy sytuacje po ludzku nie do rozwiązania, by Pan był między nami i umacniał, uwalniał, wskazywał światło i rozwiązania. Na czuwanie zapraszamy wszystkich, bo przecież każdy z nas potrzebuje Bożego miłosierdzia i każdy z nas nosi w sobie jakieś formy „zniewolenia”, czasem bardzo ukryte. Chcemy umocnić tym czuwaniem wspólnotę modlących się o wewnętrzną wolność, by w Panu Bogu otrzymać i wypraszać nowe życie dla nas i całego świata – mówi KAI s. Katarzyna Grunwald CP.

W programie czuwania, które rozpocznie się o godz. 20.00, przewidziano wniesienie relikwii św. Bakhity, Eucharystię pod przewodnictwem abp. Grzegorza Rysia, godzinę świadectw osób, które doświadczyły przebaczenia i same przebaczyły. Ks. dr Krzysztof Matuszewski wygłosi konferencję „Cud przebaczenia”. Będzie także adoracja, uwielbienie oraz możliwość sakramentu pojednania. Czuwanie zakończy się Koronką do Miłosierdzia Bożego o godzinie 3.00.

Czuwanie będzie transmitowane online.

Przygotowano film promujący Czuwanie.

Dokładny program i więcej informacji można znaleźć na stronie internetowej: siecbakhita.com

Sieć Bakhita do Spraw Przeciwdziałania i Pomocy Ofiarom Współczesnych Form Niewolnictwa jest międzyzakonną siecią współpracy i wsparcia, stworzoną w celu zwalczania i zapobiegania handlowi ludźmi oraz pomocy pokrzywdzonym w wyniku tego procederu. Członkami ogólnopolskiej Sieci Bakhita są osoby należące do różnych zgromadzeń zakonnych, stowarzyszeń, a także świeccy oddani tej sprawie. Wśród nich są osoby bezpośrednio pracujące z ofiarami handlu ludźmi, pracujące w różnego rodzaju instytucjach pomocowych oraz osoby zaangażowane w szeroko rozumianą prewencję i działalność edukacyjno-profilaktyczną.

Sieć Bakhita istnieje od 2011 roku. Jest nieformalną grupą wsparcia; przynależność do niej daje różnego rodzaju możliwości włączenia się i działania. Obecnie Sieć jest reprezentowana przez ok. 19 zgromadzeń zakonnych. Zarząd Sieci stanowi Sekcja Bakhita działająca w ramach Komisji Dzieł Charytatywnych przy Konferencji Wyższych Przełożonych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych w Polsce.

Sieć przyjęła nazwę BAKHITA od imienia wciąż inspirującej postaci – Józefiny Bakhity – sudańskiej niewolnicy, później siostry Kanosjanki, która mimo wielu cierpień i życiowych dramatów odzyskała nie tylko wolność i godność, ale dzięki wielkiemu zaufaniu Bogu i promieniującej dobroci, doszła do świętości. Szacunek i podziw budzi jej współpraca z łaską Bożą, dzięki której zdobyła się na przebaczenie oprawcom, którzy w brutalny sposób obchodzili się z nią przez wiele lat. Jej przykład umacnia nadzieję, że ludzkie życie może zostać odbudowane, a rany zabliźnione.

U podstaw wspólnej inicjatywy Sieci znajduje się wizja człowieka stworzonego na obraz i podobieństwo Boga oraz głębokie przekonanie o nienaruszalnym prawie osoby ludzkiej do poszanowania jej wolności i godności. Świadomość, że to podstawowe prawo jest tak często łamane w naszym społeczeństwie, skłoniła zgromadzenia zakonne oraz osoby świeckie do połączenia wysiłków i wspólnego szukania sposobów przeciwdziałania handlowi ludźmi, który został nazwany zbrodnią naszych czasów i raną na ciele Chrystusa.

Z drugiej strony Sieć czuje się wezwana do obrony i wspomagania tych, którzy są słabsi, bezbronni i często bezsilni wobec szerzących się form zniewolenia i wykorzystania. Myśl tę potwierdzają słowa Papieża Franciszka: „Dla chrześcijan jest rzeczą nieodzowną, by być blisko nowych form ubóstwa, w których jesteśmy wezwani do rozpoznania cierpiącego Chrystusa (…) Jesteśmy powołani do zatroszczenia się o kruchość ludzi i świata, w którym żyjemy” (EG 210 i 216).