Mk 5,21-34: Jaka wiara w Jezusa – Zbawiciela ocala życie? 

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia (wyd. V)

21 Gdy Jezus przeprawił się z powrotem [łodzią] na drugi brzeg, zebrał się wielki tłum wokół Niego, a On był jeszcze nad jeziorem.  22 Wtedy przyszedł jeden z przełożonych synagogi, imieniem Jair. Gdy Go ujrzał, upadł Mu do nóg i prosił usilnie:  23 «Moja córeczka dogorywa, przyjdź i połóż na nią ręce, aby ocalała i żyła».  24 Poszedł więc z nim, a wielki tłum szedł za Nim i zewsząd na Niego napierał.

25 A pewna kobieta od dwunastu lat cierpiała na upływ krwi. Wiele przecierpiała od różnych lekarzy  26 i całe swe mienie wydała, a nic jej nie pomogło, lecz miała się jeszcze gorzej.

27 Posłyszała o Jezusie, więc weszła z tyłu między tłum, i dotknęła się Jego płaszcza.  28 Mówiła bowiem: «Żebym choć dotknęła Jego płaszcza, a będę zdrowa».  29 Zaraz też ustał jej krwotok i poczuła w [swym] ciele, że jest uleczona z dolegliwości.  30 A Jezus natychmiast uświadomił sobie, że moc wyszła od Niego. Obrócił się w tłumie i zapytał: «Kto dotknął mojego płaszcza?»  31 Odpowiedzieli Mu uczniowie: «Widzisz, że tłum zewsząd Cię ściska, a pytasz: Kto Mnie dotknął».  32 On jednak rozglądał się, by ujrzeć tę, która to uczyniła.  33 Wtedy kobieta podeszła zalękniona i drżąca, gdyż wiedziała, co się z nią stało, padła przed Nim i wyznała Mu całą prawdę.  34 On zaś rzekł do niej: «Córko, twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju i bądź wolna od swej dolegliwości!».

Krytyka literacka

Św. Marek we wprowadzeniu zaznacza, że Jezus przeprawił się z powrotem na drugi brzeg jeziora oraz, że wokół Niego gromadzi się wielki tłum (5,21).

W pierwszym opowiadaniu przełożony synagogi zbliża się do Jezusa. Jair, padając do Jego nóg prosi, aby Jezus uzdrowił jego chorą córkę (5,22-23). Mistrz z Nazaretu odpowiada na tę prośbę i wyrusza wraz z Jairem w kierunku jego domu, gdzie leży cierpiące dziecko (5,24). W tym opowiadaniu tłum jest wspomniany podczas drogi, podobnie jak w dalszej części, gdzie jest mowa o tłumie (ww. 27.30), który napiera na Jezusa (w. 31).

Opowiadanie o wskrzeszeniu córki Jaira (ww. 21-24. 35-43) jest przerwane przez Ewangelistę poprzez wprowadzenie relacji o cudownym uzdrowieniu kobiety cierpiącej na krwotok (ww. 25-34). Chora kobieta dotyka płaszcza Jezusa. Tym gestem wyraża wiarę w Jego cudotwórczą moc (ww. 27-29). Jezus jest świadomy, że uzdrowicielska moc wychodzi od Niego. Pyta się tłumu, kto się Go dotknął, co motywuje kobietę do tego, aby się wyszła z tłumu i dała się poznać (30-32) oraz ukazała swoją wiarę (34).

Zatrzymanie pierwszej narracji wyraża pewien upływ czasu, którego domaga się logika ukazywanych zdarzeń. Sytuacja ukazana w środkowej części nie musi wynikać z historii ukazanej w pierwszej części ani kontynuowana w ostatniej, lecz powiązane w ten sposób ze sobą fragmenty powinny być zawsze interpretowane razem. Taki sposób narracji jako cel ma wzbudzić w słuchaczu większe zainteresowanie omawianym wydarzeniem.

Dwa opowiadania mają wspólne elementy: odbiorcami działalności zbawczej Jezusa są dwie kobiety, z których pierwsza cierpi od „dwunastu” lat z powodu nieuleczalnej choroby, druga natomiast ma „dwanaście” lat. Ojciec prosi Jezusa, aby „ocalił” jego córkę (5,23), podczas gdy chora kobieta (5,28) jest przekonana, że dotykając się płaszcza Jezusa będzie uzdrowiona (w obu przypadkach Ewangelista używa tego samego czasownika sodzo), co staje się faktem w 5,34. Jezus podkreśla „wiarę” kobiety (5,34), prosi również Jaira, aby ten miał „wiarę” w zbawczą działalność Jezusa (5,36). Kobieta „boi się” stanąć przed Jezusem (w. 33), podczas Gdy Jezus wzywa, aby Jair nie „bał się” (w. 36).

Historia kobiety, która żyła w obliczu wolno zbliżającej się śmierci, jest zapowiedzią uzdrowienia dziecka, które to faktycznie tej śmierci doświadczyło.

Orędzie teologiczne

– Niepowodzenia i porażki w życiu człowieka powodują, że popada on w rozpacz i musi zmierzyć się ze zwątpieniem. Zwątpienia doświadczają Jair oraz kobieta cierpiąca na krwotok. W przypadku kobiety uderza jej wytrwałość, która wypływa z nadziei. Zamiast bierności i rezygnacji wynikających ze swojej i innych bezsilności, zwraca się ku osobie, która może jej pomóc – ku Jezusowi. Jej wytrwałość uczy stałości w aktywnym dążeniu na nieosiągalne po ludzku dobra i uczy zaufania Bogu.

– Kobieta cierpiąca na krwotok jest wzorem tego, jak należy zwracać się do Jezusa, jedynie żywa wiara oraz żywy kontakt z Jezusem prowadzi do uzdrowienia.

– Jair daje przykład głębokiej pokory; swoją postawą wyraża uznanie dla godności Jezusa i wierze w Jego moc. Nie zwraca uwagi na negatywne opinie innych o Jezusie, oraz na to, że on jako człowiek posiadający wysoką pozycję wśród żydowskiej wspólnoty, korzy się przed Jezusem, ale ufa Jemu całkowicie i bezwarunkowo.

– W pragnieniu Jaira odzwierciedlona jest ludzka tęsknota za wybawieniem od śmierci, na którą Jezus nie jest obojętny.

– Owoce wynikające z działalności Jezusa zależą od postawy człowieka; koniecznym warunkiem dokonania cudu jest wiara.

– Pogłębienie wiary może dokonać się w perspektywie trudności jakie przeżywa człowiek. Bez doświadczenia swojej kruchości nie może być ona umocniona.

– Gdy modlitwa człowieka wydaje się być niewysłuchana, wtedy pojawia się przestrzeń dla doskonałej wiary, która jest o wiele cenniejsza niż jakakolwiek prośba.

– Opowiadania ukazują chrześcijański obowiązek rozpowiadania o Jezusie innym – kobieta „posłyszała o Jezusie” dlatego przyszła do Niego, ktoś jej o Nim powiedział;

Ojcowie Kościoła

„Zobaczcie etapy, zauważcie rozwój sceny: jak długo kobieta miała upływ krwi, nie mogła podejść do Pana, gdy jednak została uzdrowiona, natychmiast podeszła. Nawet upadła do stóp Pana, czuła się bowiem niegodna patrzeć na Jego twarz. Samo uzdrowienie wystarczyło więc tylko do tego, aby upaść do stóp Pana. Później jednak «wyznała Mu całą prawdę», a wiadomo, że Chrystus jest prawdą. Ponieważ więc została uzdrowiona przez Prawdę, wyznała też prawdę” (Hieronim, Homilia 77 do Ewangelii Marka).

Inne wypowiedzi Ojców Kościoła można znaleźć w publikacji:

L. Misiarczyk (red.), Ojcowie Kościoła komentują Biblię, Nowy Testament, T. II, Ewangelia według św. Marka, Ząbki 2009, s. 59-62.

Kultura i sztuka

Galeria zdjęć (2 zdjęć)

Życie i nauczanie Kościoła

 KKK 548 Znaki wypełniane przez Jezusa świadczą o tym, że został posłany przez Ojca. Zachęcają do wiary w Niego. Tym, którzy zwracają się do Jezusa z wiarą, udziela On tego, o co proszą. Cuda umacniają więc wiarę w Tego, który pełni dzieła swego Ojca; świadczą one, że Jezus jest Synem Bożym, Mogą jednak także dawać okazję do „zwątpienia” (Mt 11, 6). Nie mają zaspokajać ciekawości i magicznych pragnień. Mimo tak oczywistych cudów Jezus jest przez niektórych odrzucany; oskarża się Go nawet o to, że działa mocą złego ducha.

Refleksja i modlitwa

Aby mógł dokonać się cud w życiu człowieka potrzeba żywej wiary i relacji z Jezusem. Potrzeba pokory i zaufania, że Bóg może uczynić wszystko, jeśli chce. Potrzeba determinacji i zdecydowania na drodze prowadzącej do Chrystusa. Panie, ucz nas wytrwałości! Umacniaj naszą wiarę, byśmy głosili Twoje wielkie dzieła naszym bliźnim!

Lektura poszerzająca

 A. Kubiś, Kobieta cierpiąca na krwotok oraz córka Jaira jako symbol Izraela. Próba analizy symbolicznej Mk 5,21-43, w: Studia nad Ewangelią według św. Marka, J. Kręcidło, W. Linke (red.), Warszawa – Ząbki 2017, s. 66-111.

https://repozytorium.kul.pl/handle/20.500.12153/226

Opracował: ks. Tomasz Krzysztofiak, Gniezno