Odnowa w Duchu Świętym: przyszłość Kościoła nie jest nam obojętna

Podejmujemy odpowiedzialność za Kościół, którego przyszłość nie jest nam obojętna. Pragniemy z odwagą włączyć się oraz odpowiedzieć na wezwanie Papieża Franciszka, który zaprasza nas do podążania razem i odkrywania misyjnej natury Kościoła – napisali członkowie Katolickiej Odnowy w Duchu Świętym w Polsce w „Liście otwartym do Kościoła, Pasterzy oraz wspólnot w Kościele w odpowiedzi na synod zainicjowany przez Papieża Franciszka”.

Członkowie Odnowy w Duchu Świętym podkreślają w liście, że są wdzięczni Bogu za dar powołania tych wspólnot w Polsce oraz, że pragną „z odwagą włączyć się oraz odpowiedzieć na wezwanie Papieża Franciszka, który zaprasza nas do podążania razem i odkrywania misyjnej natury Kościoła”. Przestrzeń Kościoła – wspólnoty wspólnot w której posługuje Katolicka Odnowa w Duchu Świętym – pozwala nam doświadczać na nowo miłości Ojca, obudowywać jedność i tworzyć komunię między nami, a braćmi i siostrami w wierze – zaznaczają członkowie Odnowy w Duchu Świętym.

Dlatego odwołując się do tej rzeczywistości – podkreślają – „zapewniamy o naszej jedności z namiestnikiem Chrystusa – Papieżem Franciszkiem, naszymi pasterzami w Kościołach lokalnych i w parafiach. – Jednocześnie prosimy o otwartość na głos Ducha Świętego mówiącego dziś przez wspólnoty do Kościoła. Prosimy kapłanów o zaufanie, opiekę duszpasterską i troskę o właściwą formację w naszych wspólnotach – dodają.

„Droga, na którą zaprasza nas Papież, uświadamia nam wszystkim jak bardzo potrzebujemy siebie nawzajem – tłumaczą sygnatariusze listu otwartego. – Koordynacje diecezjalne gromadzące wspólnoty Odnowy są gwarantem jedności z Biskupem miejsca, a zarazem laboratorium miłości, w którym za porywem Ducha Świętego zarówno świeccy, jak i duchowni mogą wzrastać w wierze, formować się i wychodzić do ubogich tego świata, aby dzielić się prawdą o tym, że Jezus Chrystus zmartwychwstał i żyje”.

„Podejmujemy odpowiedzialność za Kościół, którego przyszłość nie jest nam obojętna” – deklarują członkowie Katolickiej Odnowy w Duchu Świętym w Polsce. Jednocześnie dodają: „Minione lata pokazały jak wiele błędów i nadużyć stało się udziałem wspólnot charyzmatycznych. Prosimy o przebaczenie za zgorszenia wynikające z nieumiejętnego korzystania z darów i charyzmatów. Szczególnie za podziały, które do dziś pozostają w pamięci wielu i często są niezabliźnioną raną Kościoła”.

Na koniec listu swoją obecność i posługę w Kościele zawierzają Jasnogórskiej Matce Kościoła. Proszą Ją „o nowe wylanie Ducha Świętego dla Kościoła, ufając, że wezwanie Papieża Franciszka otworzy Kościół na dar Odnowy, której misją jest dzielenie się łaską chrztu w Duchu Świętym”.

List otwarty podpisali: bp Andrzej Przybylski – delegat ds. ruchu Katolickiej Odnowy w Duchu Świętym w Polsce, przewodniczący Krajowego Zespołu Koordynatorów ks. Artur Potrapeluk i Jerzy Malisiewicz, a także koordynatorzy diecezjalni, duchowni i świeccy, zgromadzeni podczas rekolekcji Krajowego Zespołu Koordynatorów Katolickiej Odnowy w Duchu Świętym w Polsce: „Katolicka Odnowa w Duchu Świętym w Polsce w czasie Synodu: Komunia, uczestnictwo, misja” reprezentujący: archidiecezję częstochowską, lubelską, warszawską, gdańską, przemyską, katowicką, gnieźnieńską, krakowską i warmińską oraz diecezję toruńską, bydgoską, opolską, płocką, bielsko-żywiecką, legnicką i tarnowską.

Odnowa w Duchu Świętym, zwana odnową charyzmatyczną, jest jednym z najprężniej działających i najliczniejszych ruchów w Kościele katolickim, obecnym dziś w większości krajów na świecie. Duchowość ruchu charyzmatycznego koncentruje się na doświadczaniu w życiu działania Ducha Świętego, dzieleniu się Jego darami, uwielbianiu Boga i służeniu Kościołowi. Bardzo ważne jest budowanie i przeżywanie wspólnoty.

Początki Odnowy w Polsce sięgają roku 1975, kiedy we wspólnotach oazowych obchodzony był rok Ducha Świętego i modlono się o Nową Pięćdziesiątnicę. Inicjatorem pierwszych wspólnot był śp. bp Bronisław Dembowski, który wykorzystał swoje doświadczenia przeżycia Odnowy w Stanach Zjednoczonych.

Jak czytamy w preambule Statutów Międzynarodowych Służb Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej, „Odnowa w Duchu Świętym w Kościele katolickim, zwana także Katolicką Odnową Charyzmatyczną, nie jest jednolitym ruchem o zasięgu światowym. W odróżnieniu od większości ruchów nie ma jednego założyciela lub grupy założycieli, nie ma też listy członków.

Jest to wysoce zróżnicowany zespół jednostek i grup podejmujących różne działania, często od siebie niezależne, na różnym etapie rozwoju i o różnorodnie rozłożonych akcentach. Te osoby i grupy łączy to samo doświadczenie. Stawiają sobie one również te same cele”.

Ruch charyzmatyczny opiera się na założeniu, że chrześcijanie – podobnie jak w Kościele pierwotnym – są obdarowywani charyzmatami, którymi służą ku zbudowaniu wspólnoty Kościoła. Odnowa w Duchu Świętym gromadzi wielu ludzi świeckich w różnym wieku i z różnych środowisk, odnajdujących dzięki niej swoje miejsce w Kościele i świecie. Osoby te tworzą grupy modlitewne, liczące od kilku do kilkuset członków. Łączy ich chrzest w Duchu Świętym – podstawowe doświadczenie wiary, znane pierwszym chrześcijanom.

Grupy modlitewne spotykają się co tydzień na dwu-trzygodzinnych spotkaniach modlitewnych, których głównym elementem jest głośna, żywa modlitwa. Mają one najczęściej strukturę otwartą, lecz pewne elementy spotkania powtarzają się: zaproszenie Ducha Świętego do prowadzenia spotkania, uwielbienie Boga (ten rodzaj modlitwy przeważa), słuchanie Słowa Bożego, nauczanie, osobiste świadectwo życia niektórych uczestników spotkania. Na spotkaniach modlitewnych ujawniają się charyzmaty.

Charyzmaty to nadnaturalne dary Ducha Świętego, udzielane różnym osobom dla budowania całej wspólnoty. Do charyzmatów zalicza się m.in. tzw. dary epifanijne, czyli nadzwyczajne: dar języków pojawiający się często w modlitwie jednoczesnej uczestników, dar tłumaczenia języków, polega na wyjaśnieniu treści usłyszanego przed chwilą przesłania w językach; dar proroctwa – nie polega na przepowiadaniu przyszłości, lecz na przemawianiu w imieniu Boga z przesłaniem zachęty lub napomnienia skierowanym do uczestników spotkania, dar uzdrawiania, czyli dar modlitwy o duchowe, psychiczne i fizyczne zdrowie osoby proszącej o to Boga. Znaki cudownych uzdrowień potwierdzają prawdziwość przepowiadanej ewangelii o Jezusie.