Radom: obchody 40. rocznicy strajku na Wyższej Szkole Inżynierskiej, najdłuższego protestu w historii PRL

W Radomiu odbyły się obchody 40. rocznicy strajku na Wyższej Szkole Inżynierskiej. Był to najdłuższy protest w historii PRL. Trwał 49 dni, a zakończyło go wprowadzenie stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku. Mszy świętej w radomskiej katedrze przewodniczył wieczorem, 9 grudnia bp Marek Solarczyk.

– 40 lat temu, to była trzecia Niedziela Adwentu – Gaudete: Radujcie się. Ale jak wtedy można było się radować, gdy rozpoczynał się stan wojenny? – pytał w homilii bp Solarczyk. W dalszej części odwołując się czytanego podczas liturgii tekstu proroka Izajasza wskazywał, że wbrew wszystkim okolicznościom, wbrew patrzeniu jedynie po ludzku, to tak naprawdę na końcu Bóg jest większy i zwycięża.

Strajk w Radomiu rozpoczął się 26 października 1981 r. O jego rozpoczęciu zadecydowała ordynacja wyborcza na stanowisko rektora, na którą nie zgodzili się ani członkowie „Solidarności”, ani Niezależnego Zrzeszenia Studentów. Poszło o osobę rektora prof. Michała Hebdy. Był jednoznacznie kojarzony był z obozem władzy.

Opieką duszpasterską protestujących objął bp Edward Materski, ówczesny ordynariusz, a codzienną Mszę św. sprawował ks. Jerzy Banaśkiewicz, duszpasterz akademicki.

Represje dotknęły pracowników naukowych i studentów. M.in. Jan Rejczak po zakończeniu strajku, został zwolniony z uczelni, a później był internowany i pozbawiony szans na zatrudnienie. Dzięki pomocy bp. Materskiego aż do 1989 r. pracował jako katecheta.

W noc wprowadzenia stanu wojennego zakończył się najdłuższy protest akademicki w dziejach PRL, czyli strajk w ówczesnej Wyższej Szkole Inżynierskiej (obecnie Uniwersytet Technologiczno-Humanistyczny). Strajk rozpoczął się 26 października 1981 i trwał 49 dni. Strajkowało ok. 400 osób. Jako pierwsi zaprotestowali pracownicy naukowi, po kilku dniach przyłączyli się studenci. Strajk poparło 70 uczelni w Polsce. 13 grudnia 1981 strajkujących spacyfikowano.