Bp Czaja: to jest misja Kościoła – być blisko Boga i być blisko człowieka

W opolskiej katedrze celebrowano pasterkę kilka razy – w wigilijne popołudnie, wieczorem i w noc Bożego Narodzenia. Ordynariusz opolski przewodniczył Mszy św. o północy. W homilii podkreślił, że misją Kościoła jest być blisko – blisko Boga i blisko człowieka.

Na jej rozpoczęcie w uroczystej procesji przyniesiono figurkę Dzieciątka, która została złożona przed ołtarzem.

– Święta Rodzina w grocie stworzyła pierwszy dom Jezusa – mówił w kazaniu biskup – bo była bliskość, o której papież Franciszek często nam mówi, że bardzo jej w sercu brakuje.

Biskup opolski mówił o funkcjonującym na terenie parafii katedralnej Domu Nadziei dla bezdomnych, który wspierają – jak to określił – dobrodzieje i ludzie Bożego ducha. Ci ostatni wchodzą w relacje z ludźmi w potrzebie. Przypomniał istnienie Domu Miłosierdzia w Otmuchowie, Domu Matki i Dziecka w Opolu oraz tzw. „kurnika” na Górze św. Anny, gdzie regularnie gromadzi się i znajduje wspólnotę młodzież z diecezji opolskiej.

– Jest moim marzeniem powstanie „przytuliska św. Franciszka” dla ludzi poturbowanych duchowo – przyznał biskup opolski – zranionych, którzy nie potrafią sobie poradzić. Bo czasem także w Kościele, w naszych parafiach ulegamy duchowi świata i zostawiamy ich z boku. Mamy też nowe formy bezdomności, myślę o ludziach wyrwanych z ciepłego domu i przeniesionych na oddziały covidowe. Potrzebna jest – i coraz częściej jest świadczona – posługa samarytańska, kiedy trzeba nalać wody do kubka chorego. Gdy tak się dzieje, Kościół odzyskuje twarz, staje się bardziej przyjazny. Módlmy się za samarytan, którzy tam okazują bliskość. Cieszę się, kiedy słyszę, że pomoc uchodźcom na wschodniej granicy świadczą tamtejsze parafie i Caritas. To jest rola Kościoła – być blisko.

Bp Czaja przypomniał też myśl św. Jana Pawła II: Człowiek jest drogą Kościoła. – Bo Bóg zstąpił z nieba na ziemię dla człowieka. To jest nasza misja – być blisko Boga i być blisko człowieka. Dla świata drugi człowiek, zwłaszcza w potrzebie jest problemem, lepiej go nie widzieć. Dla wyznawcy Chrystusa drugi człowiek – nawet z problemem – powinien być Jezusem w potrzebie. Kościół potrzebuje tego, by zachował swoją duchowość, by nie stał się bezduszną instytucją. Kościół został tak przez Boga ustanowiony, aby był domem dla nas ludzi na ziemi. Im bardziej nie będziemy zaniedbywać bliskości Boga i człowieka, tym więcej będzie w Kościele domu. Domu potrzebują też nasze rodziny. Często wszystko w nich jest, ale nie ma w nich splotu otwartych na siebie serc. Nie ma duchowej mocy bycia w zażyłości, poczucia bezpieczeństwa, miłości i zgody. Tej bliskości potrzebują nasze dzieci. Nie wykwintnego obiektu, ale wspólnoty życia i duchowości.

Zasadniczo pasterka rozpoczyna się o północy. Choć coraz częściej odprawia się je także dla dzieci i osób starszych w wigilijne popołudnie. By umożliwić uczestnictwo wielu wiernym, w opolskiej katedrze celebrowano pasterkę cztery razy, w tym o godz. 22 po niemiecku.

Pasterka ma na celu upamiętnienie modlitwy pasterzy z okolic Betlejem, którzy – na wezwanie aniołów – jako pierwsi złożyli hołd Dzieciątku.

W VI wieku w Rzymie powstała tradycja – obowiązująca do dziś – odprawiania w dzień Bożego Narodzenia aż trzech mszy świętych: pasterki w nocy, mszy o świcie i mszy w dzień. Owe trzy msze święte były tłumaczone poprzez potrójne narodzenie Jezusa: zrodzeniem się przez Boga Ojca, narodzeniem w ludzkim ciele z Matki Bożej oraz narodzeniem się Jezusa w sercach wiernych.

Trzy msze święte miały też inną symbolikę – oznaczały pokłon złożony kolejno przez aniołów, pasterzy i mędrców ze wschodu.

Katedralna pasterka w Opolu zakończyła się modlitwą przy ustawionej w bocznej kaplicy stajence. Przy śpiewie łacińskiej kolędy „Adeste fideles” diakon zaniósł do niej figurkę Dzieciątka.