Weigel: nie ma podstaw do optymizmu, lecz są motywy nadziei

Chrześcijanie wykraczają poza doraźne perspektywy chwili obecnej, która nie daje podstaw do optymizmu i swą nadzieję pokładają w Chrystusie – Panu dziejów – pisze w swoim felietonie na łamach „The First Things” znany amerykański intelektualista katolicki, George Weigel.

Chociaż historia jest zawsze pełna niespodzianek, w tym także miłych, muszę przyznać, że nie jestem pełen zielonoświątkowej radości, gdy myślę o następnych dwunastu miesiącach.

Polityka światowa będzie prawdopodobnie ponura. Rosyjski niedźwiedź będzie kontynuował swoją agresję na Ukrainie, być może w sposób kinetyczny. Chiny zintensyfikują swoją presję na Tajwan po Zimowych Igrzyskach Olimpijskich (podczas których masowe łamanie praw człowieka przez komunistyczny reżim nie zyska takiej uwagi mediów, jak ruch Black Lives Matter [międzynarodowy ruch walczący o prawa osób czarnoskórych – przyp. KAI] w 2020 roku). Demokracja będzie ulegać dalszej erozji w Ameryce Łacińskiej. Reżimy autorytarne i totalitarne będą bronić uchodźców i migrantów, wymyślając nowe formy handlu ludźmi, by zdestabilizować Zachód. Unia Europejska będzie nadal nalegać (tak jak ostatnio), że ograniczenia w zabijaniu nienarodzonych dzieci stanowią „przemoc ze względu na płeć”, ponieważ aborcja na żądanie jest „podstawowym prawem człowieka”, które „nie może być podporządkowane kwestiom kulturowym, religijnym lub politycznym”. Światowa Organizacja Zdrowia pozostanie przeszkodą w dotarciu do prawdy o pochodzeniu pandemii COVID-19.

Czy życie w Stanach Zjednoczonych dnia dzisiejszego będzie spokojniejsze? Wątpię. W okresie poprzedzającym listopadowe wybory [do Izby Reprezentantów – przyp. KAI], każda partia będzie demonizować drugą jako śmiertelne zagrożenie dla państwa. W internecie i mediach społecznościowych będą kwitły dziwaczne teorie spiskowe. Będzie narastał nieprzyzwoity dług publiczny. Jeśli Sąd Najwyższy spełni swój konstytucyjny obowiązek i wyśle Roe v. Wade i Casey v. Planned Parenthood do historycznego śmietnika, w którym znajduje się Dred Scott v. Sandford i Plessy v. Ferguson, [chodzi o ograniczenie aborcji – przyp. KAI] w całym kraju będzie toczyć się pięćdziesiąt jeden sporów o zapewnienie ochrony prawnej nienarodzonym; debaty te nie będą prawdopodobnie bardziej racjonalne niż te dotyczące innych zażartych kwestii związanych z wojną kulturową. A w miarę jak nieudolność poznawcza prezydenta staje się coraz bardziej oczywista, pojawia się możliwość kryzysu konstytucyjnego.

A co z jedynym Kościołem, świętym, katolickim i apostolskim? Łódź Piotrowa wydaje się zmierzać ku jeszcze bardziej burzliwym morzom. Rzymska niechęć do Kościoła katolickiego w Stanach Zjednoczonych (oparta na groteskowej karykaturze) wyrazi się w nieprzyjemny sposób. W całym Kościele światowym nasili się liberalno-katolicki autorytaryzm i zastraszanie; podobnie jak apokaliptycyzm na drugim krańcu katolickiego spektrum opinii. „Synodalność” pozostanie niezdefiniowana, ale „proces synodalny” „słuchania” będzie kontynuowany, a głosy katolickiej dekonstrukcji prawdopodobnie zdominują dyskusję – tak jak to z pewnością ma miejsce w Niemczech, gdzie „droga synodalna”, która sprawiłaby, że w grymasie dezaprobaty skrzywiłby się Marcin Luter, głosowała we wrześniu minionego roku, by przedyskutować, czy Kościół potrzebuje sakramentu kapłaństwa. A Watykan, jak można podejrzewać, nadal będzie rozczarowywał tych, którzy modlą się o jego powrót do zdecydowanej obrony podstawowych praw człowieka każdej istoty ludzkiej.

Zastanawiając się nad tym wszystkim, zadzwoniłem niedawno do przyjaciela i powiedziałem: „Przekaż mi jakąś dobrą wiadomość”. Na co on natychmiast odpowiedział: „Jezus Chrystus jest Panem”.

Dokładnie tak.

Zawsze dobrze dla Kościoła, gdy składa to podstawowe wyznanie wiary, ale szczególnie wtedy, gdy na panoramie dziejowej wydłużają się cienie. Dobrym sposobem zakorzenienia się w pierwszej chrześcijańskiej proklamacji – „Jezus jest Panem” – jest przywrócenie starożytnego zwyczaju ogłaszania daty Wielkanocy i innych świąt ruchomych Roku Kościelnego zaraz po odczytaniu lub odśpiewaniu Ewangelii w uroczystość Objawienia Pańskiego. Oto formuła, której kapłan-celebrans lub diakon mógłby użyć w tym roku, zaczerpnięta z Mszału Rzymskiego:

Drodzy bracia i siostry.
Chwała Pańska objawiła się pośród nas i zawsze będzie się objawiać aż do powtórnego przyjścia Chrystusa.
W rytmie i wydarzeniach czasu wspominamy i przeżywamy tajemnice zbawienia.
Centrum całego roku liturgicznego jest Święte Triduum Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Pańskiego, które osiąga szczyt w Niedzielę Zmartwychwstania. W tym roku Wielkanoc będziemy obchodzili 17 kwietnia.
W każdą niedzielę – Paschę tygodnia, Kościół święty uobecnia wielkie wydarzenie, przez które Chrystus zwyciężył grzech i śmierć. Ze świąt Paschalnych wypływają wszystkie święte dni:

Środa Popielcowa, rozpoczynająca Wielki Post przypada w tym roku 2 marca;
Wniebowstąpienie Pańskie – 26 maja;
Zesłanie Ducha Świętego – 5 czerwca;
Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej – 19 czerwca;
W dniu 27 listopada przypada 1 Niedziela Adwentu.
Równocześnie w święta Matki Bożej, apostołów, świętych i we Wspomnienie Wiernych Zmarłych, Kościół pielgrzymujący na ziemi głosi Paschę swojego Pana.

Bez względu na perypetie i trudne doświadczenia dziejowe, chrześcijanie żyją w innej strefie czasowej: w strefie czasowej historii zbawienia. Jest to prawda, o której świadczy uroczysta proklamacja liturgiczna tych dat. I właśnie dlatego, niezależnie od tego, jak chwiejne są podstawy optymizmu, mamy wszelkie powody do nadziei.