Ratowo: uchodźcy z Ukrainy znaleźli schronienie w Ostoi św. Antoniego

Dwadzieścia osiem osób z Ukrainy zamieszkało w Ostoi św. Antoniego, znajdującej się na terenie zabytkowego, XVIII-wiecznego Zespołu klasztornego w Ratowie, w diecezji płockiej. – Ukraińcy są wdzięczni, że po długiej i męczącej podróży, której towarzyszyły wybuchy bomb, znaleźli mieszkanie i schronienie na terenie spokojnej ziemi zawkrzeńskiej – mówi Ewa Kozłowska-Głębowicz ze Stowarzyszenia „Ratujmy Ratowo”, jednego ze stowarzyszeń zaangażowanych w pomoc.

Ostoja św. Antoniego w Ratowie stała się miejscem schronienia dla dwudziestu ośmiu osób z krainy, w tym dziesięciorga dzieci (najmłodszy chłopiec ma dziesięć miesięcy): – Przyjechali z okolic Charkowa, Zaporoża, Dniepra. Mają za sobą długą i trudną, trwającą ponad dobę podróż pociągiem. Byli świadkami bombardowań, mają za sobą trudne przeżycia, które wywołały traumę – mówi Ewa Kozłowska-Głębowicz, prezes Stowarzyszenia „Ratujmy Ratowo”.

Stowarzyszenie to, wraz z Sanktuarium Diecezjalnym św. Antoniego z Padwy w Ratowie (jest jedną z części XVIII-wiecznego Zespołu klasztornego), Stowarzyszeniem „Krechowiacy” i gminą Radzanów, kilka dni po wybuchu wojny na Ukrainie założyło Zespół „Solidarni z Ukrainą”. Zespół koordynuje pobyt uchodźców w Ratowie, natomiast koszty ich pobytu pokrywa Fundacja „Tradycja w Nowoczesności”, prowadzona przez Cedrob SA.

W grupie uchodźców jest sześcioro dzieci w wieku szkolnym. Odbyło się już spotkanie z dyrekcją Zespołu Szkół w Radzanowie nad Wkrą, na temat rozpoczęcia przez nich nauki w tej szkole. Rozpoczną ją od oddziału przygotowawczego. Poza tym Zespół „Solidarni z Ukrainą” zajmie się poszukiwaniem ewentualnej pracy dla osób dorosłych. 13 marca z jego inicjatywy w Ratowie miało miejsce spotkanie integrujące Ukraińców, którzy już wtedy byli na terenie gminy Radzanów, z lokalną społecznością.

– Panie z Ukrainy od razu bardzo zaangażowały się w różne zajęcia na terenie Ostoi św. Antoniego. Wśród nich jest anglistka. Staramy się jak najlepiej zorganizować ich pobyt w Ratowie, tak, aby udało im się wrócić do w miarę normalnego życia, choć ich mężowie, ojcowie i bracia walczą na Ukrainie. Są bardzo wdzięczni, że zamieszkali w miejscu, gdzie jest spokojnie i pięknie – na terenie ratowskiego Zespołu klasztornego, leżącego w malowniczej ziemi zawkrzeńskiej – dodaje Ewa Kozłowska-Głębowicz.

Zabytkowy zespół w Ratowie zajmuje wyjątkowe miejsce w historii sztuki. Na jego terenie znajduje się niewielki kościół – rokokowa perła, jedyne na Mazowszu świadectwo teologii franciszkańskiej, utrwalonej w finezyjnych wizjach artystów okresu rokoka, jednego z najciekawszych, a zarazem najkrócej trwających okresów w historii sztuki. Zespół sakralny wraz z plastycznym i architektonicznym wyposażeniem wnętrz i otoczeniem wpisany został do księgi rejestru zabytków nieruchomych województwa mazowieckiego. To jeden z najcenniejszych zabytków w Polsce z tego okresu.

Składają się na niego: kościół murowany z lat 1736-1760, klasztor poreformacki murowany z pierwszej poł. XVIII w., dzwonnica, drewniana z pierwszej połowy XVII w., plebanówka murowana z końca XIX w. oraz mur przykościelny. Od kilku lat trwają prace zmierzające do renowacji do pierwotnego wystroju wnętrza XVIII-wiecznego kościoła. Kościół w Ratowie jest Sanktuarium Diecezjalnym pw. św. Antoniego z Padwy, jego rektorem jest ks. kan. Bogdan Pawłowski.

Na terenie kompleksu znajduje się Ostoja św. Antoniego (rodzaj domu rekolekcyjnego), ponadto prowadzona jest bogata działalność edukacyjna, kulturalna i terapeutyczna. Są w nim realizowane przedsięwzięcia związane z upowszechnianiem dziedzictwa kulturowego północnego Mazowsza czy pokazywaniu „ginących” zawodów, działania z zakresu edukacji przyrodniczej i ekologicznej, zajęcia z hipoterapii i rekreacji konnej.

Ziemia zawkrzeńska (inaczej Zawkrze), to niewielka kraina historyczna Polski na terenie północno-zachodniego Mazowsza, w widłach Łydynii i Wkry. Funkcjonowała jako odrębna jednostka administracyjna od drugiej połowy XIV w. do rozbiorów. Jej historyczną stolicą jest Szreńsk. Nazwa regionu pochodzi od położenia „za rzeką Wkrą”, patrząc z perspektywy macierzystego księstwa płockiego. Przez około cztery stulecia rzeka Wkra stanowiła bowiem granicę między ziemią zawkrzeńską a ziemią płocką ,wchodzącymi w skład mazowieckiego Księstwa Płockiego, a następnie województwa płockiego.