Prymas Polski do neoprezbiterów: idziecie, aby szukać, odnajdywać, służyć

„Trzeba iść, by szukać, by odnaleźć, by przyprowadzać, a raczej cierpliwie brać wciąż na swoje kapłańskie ramiona tych zagubionych i tych, którzy odeszli na skutek naszych błędów, zaniedbań, grzechów, opieszałości” – mówił abp Wojciech Polak do diakonów, którym dziś udzielił święceń kapłańskich.

Przypominając im, że święcenia kapłańskie przyjmują w dniu, w którym Kościół po raz pierwszy obchodzi liturgiczne wspomnienie bł. Stefana Wyszyńskiego abp Polak za Prymasem Tysiąclecia powtórzył, że „z Ewangelią pokoju i nadprzyrodzoną mocą miłości wchodzą w świat, który ma swoje udręki”.

„Nie czyńcie Bogu nigdy zastrzeżeń: tego nie dam, tego odmówię. Nam nie wolno posiadać takiej własności osobistej, którą zatrzymalibyśmy wyłącznie dla siebie, bo jesteśmy z ludu i dla ludu, bez zastrzeżeń i bez ograniczeń” – cytował metropolita gnieźnieński przypominając za Ewangelią o dwóch pierwszych warunkach dobrego pasterzowania: dać duszę za owce i znać je.

Jest też trzeci warunek: „w świecie, w którym są i wciąż będą również inne owce, i te zagubione, i te które, choćby na skutek naszych błędów i zaniedbań, na skutek naszych grzechów i opieszałości odeszły, i te które wciąż nie są z tej owczarni, trzeba – jak Jezus – iść, by szukać; iść, by je odnaleźć; by przyprowadzać, a raczej cierpliwie brać je wciąż od nowa na swoje kapłańskie ramiona i nieść je” – wskazał Prymas Polski.

Za papieżem Franciszkiem przypomniał też o czterech filarach kapłańskiego życia: bliskości z Bogiem, bliskości z biskupem, bliskości z prezbiterami i bliskości z ludźmi.

„Wszystkie te bliskości wyrażają w istocie podstawę życia dobrego pasterza” – wskazał abp Polak podkreślając, że bez codziennej bliskiej relacji z Jezusem nie sposób unieść tego, co stanowi wyzwania kapłańskiego powołania. Bez modlitwy, celebracji, adoracji, bez sakramentu pojednania kapłan jest tylko „znużonym robotnikiem, traci poczucie przynależności, nie wie komu i czemu służy”.

„Nie przypadkiem zło, by zniszczyć owocność działania Kościoła, stara się podważyć tworzące nas więzi. Sieje między nami nieufność i podejrzliwość. Kruszy w nas i pomiędzy nami szczerość i prawdziwość braterskich relacji. Powoduje zazdrość, zwątpienie i poczucie osamotnienia. Oddziela nas i izoluje od siebie nawzajem” – stwierdził Prymas dodając, że „tylko jeśli obronimy te więzi będziemy mogli bezpiecznie iść dalej, pomagając sobie i wspierając się w drodze”.

Abp Polak przypomniał też, że do Boga przyciąga świadectwo, ono najlepiej przemawia do ludzi i ich przekonuje.

„Jeśli dziś nas pytają – po covidzie, po wszystkich naszych zwątpieniach i doświadczeniach, po skandalach – jak chcecie, by wrócili? Musimy powiedzieć jedno – jeśli zobaczą w nas świadków Boga i Jego miłości, to wrócą” – mówił Prymas Polaki prosząc neoprezbiterów, by przede wszystkim z takim świadectwem, z ufnością i nadzieją szli w świat.

W Mszy św. uczestniczyli: biskup pomocniczy gnieźnieński Radosław Orchowicz, kanonicy Kapituły Prymasowskiej, moderatorzy gnieźnieńskiego seminarium z rektorem ks. kan. Przemysławem Kwiatkowskim oraz proboszczowie ich rodzinnych parafii. Licznie obecni byli także księża z całej archidiecezji.

W piątek 27 maja, w obecności wspólnoty seminaryjnej, nowo wyświęcenie jeszcze jako diakoni złożyli wyznanie wiary i stosowne przyrzeczenia podczas nieszporów w kaplicy seminaryjnej. „Co znaczy być księdzem dzisiaj? Na to nie ma definicji, ale wy będziecie to odkrywać” – mówił do nich rektor PWSD ks. kan. Przemysław Kwiatkowski.

Nowi księża archidiecezji gnieźnieńskiej:

ks. Marcin Małecki, pochodzi z parafii pw. bł. Michała Kozala w Gnieźnie,
ks. Marcin Wawrzyniak, pochodzi z parafii pw. MB Częstochowskiej w Orzechowie,
ks. Adam Wawrzyniak, pochodzi z parafii pw. MB Częstochowskie w Orzechowie,
ks. Arkadiusz Wikariak, pochodzi z parafii pw. NMP Wspomożycielki Wiernych w Szamocinie.

Już wkrótce, zgodnie z otrzymanymi 28 maja dekretami, neoprezbiterzy rozpoczną posługę w swoich pierwszych parafiach.