Przasnysz: mieszkańcy miasta czytali „Dzienniczek” św. s. Faustyny

W kościele parafii pw. św. Wojciecha w Przasnyszu wierni po raz siódmy czytali fragmenty „Dzienniczka” św. s. Faustyny Kowalskiej. Czytanie odbywało się między niedzielnymi Mszami św. i cieszyło się dużym zainteresowaniem mieszkańców miasta oraz gości. Przedsięwzięcie koordynował Andrzej Wierzbicki.

Akcja czytania „Dzienniczka” odbyła się w tym kościele już po raz siódmy. Stało się już tradycją, że ma ono miejsce w miesiącu październiku – św. Faustyna zmarła 5 października 1938 r. w Krakowie.

Poszczególne fragmenty „Dzienniczka” czytali wierni parafii pw. św. Wojciecha, mieszkańcy Przasnysza, którym ta lektura jest bliska duchowo, ale też goście, którzy tego dnia modlili się w kościele farnym. Wśród czytających i słuchających były osoby w różnym wieku: dorośli, młodzież i dzieci.

Czytanie odbywało się między niedzielnymi Każdy z uczestników mógł odczytać fragment wybrany przez siebie lub wskazany przez Andrzeja Wierzbickiego koordynatora akcji. – Przasnysz czyta „Dzienniczek” św. s. Faustyny i będzie go czytał nadal. Mamy w Przasnyszu taką tradycję i chcemy ją kontynuować – zapewnił Wierzbicki.

Każdego roku w akcji uczestniczy też Oazy Dzieci Bożych, którą opiekuje się Aldona Perzyna: – W związku z tym, że czytamy „Dzienniczek” Apostołki Bożego Miłosierdzia, to nasze czytanie zaczynamy albo kończymy Koronką do Bożego Miłosierdzia. Te nasze godzinne spotkanie jest czasem wyciszenia, zatrzymania się w zabieganym życiu, ale przede wszystkim uświadomić sobie, że dzięki św. s. Faustynie możemy bardziej zbliżyć się do Boga i zawierzyć siebie i swoją rodzinę Miłosierdziu Bożemu – przyznała Aldona Perzyna.

***
Św. s. Faustyna Kowalska (1905-1938) swój „Dzienniczek” pisała w Wilnie i Krakowie w latach 1934-1938 na polecenie Pana Jezusa. Sugerowali to też jej spowiednicy: ks. Michał Sopoćko i o. Józef Andrasz SJ oraz pozwolili przełożeni ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia, do którego należała. Najstarsze zachowane notatki pochodzą z lipca 1934 roku. Pierwsze notatki zostały spalone przez autorkę, która wykonała polecenie rzekomego „anioła”. Z tego powodu ostateczna wersja pamiętnika ma zmienioną chronologię. Zakonnica opisując bieżące wydarzenia używała retrospekcji. Na prośbę spowiednika słowa wypowiadane przez Jezusa podkreślała ołówkiem. Ostatnie zapiski pochodzą z czerwca 1938 roku. Pamiętnik składał się z sześciu zeszytów.

„Dzienniczek” jest opisem życia wewnętrznego autorki, w Kościele zaliczanym do literatury mistycznej. Opisuje codzienne życie Faustyny (dorastanie do powołania, trudy życia klasztornego, cierpienia fizyczne i duchowe), lecz główny nacisk kładzie na rozwój duchowy świętej. W „Dzienniczku” opisane są objawienia Chrystusa, które miała, stany „ciemnej nocy duchowej” czy widzenia piekła, czyśćca i nieba. Jezus Chrystus w objawieniach wskazywał na Miłosierdzie Boże, jako na jedyny ratunek dla świata. „Dzienniczek” zawiera również orędzie Miłosierdzia Bożego przekazane świętej przez Chrystusa.

Z notatek wynika, że głoszenie kultu Miłosierdzia Bożego stało się z czasem dla siostry Faustyny główną treścią jej życia Na kartach dzieła Chrystus obiecuje pośmiertnie ją wywyższyć i uczynić w Niebie „sekretarką Bożego Miłosierdzia”. W marcu 1959 roku Stolica Apostolska wydała notę zabraniającą szerzenia kultu Miłosierdzia Bożego w formach przekazanych przez siostrę Faustynę (AAS, 6 marca 1959, s. 271). Oznaczało to zakaz publikowania „Dzienniczka”, zakaz cofnięto w 1978 roku. Pierwsze wydanie ukazało się w 1981. Książka została przetłumaczona na wiele języków. Pod jej natchnieniem papież Jan Paweł II napisał encyklikę „Dives in misericordia” (1980) – o Bogu „Bogatym w Miłosierdzie”.