Zmarł ks. Grigorienko – następca ks. Aleksandra Mienia

W wieku 61 lat zmarł 23 października po długiej chorobie ks. protojerej Wiktor Grigorienko – proboszcz parafii św. Sergiusza z Radonieża w podmoskiewskiej osadzie Siemchoz. Jego poprzednikiem był tam ks. Aleksandr Mień, zamordowany w 1990, z którym zmarłego obecnie kapłana łączyły bliskie więzy rodzinne i pod którego wpływem wzrastał. Troszczył się on również o pamięć o swym tragicznie zmarłym stryju.

Przyszły kapłan urodził się 24 sierpnia 1961 w podmoskiewskim Chot’kowie. Jego ciotką była Natalia Grigorienko, żona ks. Aleksandra Mienia. Wiktor rósł i wychowywał się z jego dziećmi. W jednym z wywiadów wyznał, że wzrastał „w rodzinie ludzi wierzących”, a jego stryj „był znanym protojerejem i do Kościoła przyszedłem po służbie wojskowej dzięki niemu”.

On sam otrzymał wszechstronne wykształcenie: ukończył szkołę artystyczno-przemysłową w Abramcewie w obwodzie moskiewskim, wydział grafiki artystycznej Moskiewskiego Miejskiego Uniwersytetu Pedagogicznego i Moskiewskie Seminarium Duchowne, uczył się pisania (malowania) ikon. Pracował jako malarz restaurujący dzieła sztuki w muzeum-rezerwacie Abramcewo.

Wydarzeniem przełomowym w jego życiu było brutalne zabicie ks. Mienia 9 września 1990 r. – postanowił wówczas służyć Kościołowi i w 1999 ówczesny metropolita kruticki i kołomieński Juwenaliusz wyświęcił go na kapłana. Został proboszczem cerkwi św. Sergiusza, wzniesionej w latach 2000-02 na miejscu zabójstwa jego stryja, niedaleko domu, w którym on mieszkał.

Z czasem ks. Wiktor stworzył tam prężną parafię a wraz ze swą rodziną i duchowymi dziećmi ks. Aleksandra włożył wiele wysiłku, aby zebrać spuściznę po nim i utworzyć poświęcony mu oddział muzealny w ośrodku kulturalno-oświatowym „Dubrawa” we wsi Siemchoz, w której spędził ostatnie lata życia zabity kapłan. W kilka miesięcy po przeniesieniu w 2018 całej wystawy do Wszechrosyjskiej Państwowej Biblioteki Literatury Zagranicznej w Moskwie kapłan otworzył w swym domu parafialnym muzeum pamięci ks. Mienia, po którym często sam oprowadzał wycieczki i o którego zbiory troszczył się do końca swego życia.

Z jego inicjatywy i z błogosławieństwa metropolity Juwenaliusza od 2006 co roku w dniu wspomnienia męczeńskiej śmierci o. Mienia w Siemchozie odbywały się konferencje naukowe „Wykłady Mieniowskie”. Omawiano na nich różne palące problemy życia kościelnego, a potem wyniki tych spotkań ukazywały się w postaci zbiorów materiałów. Już będąc ciężko chorym o. Grigorienko zorganizował 9 września br. po raz 17. takie wydarzenie. Był on również pomysłodawcą projektu seminariów „Duchowe dziedzictwo protojereja Aleksandra Mienia”, którego owocem jest cykl wywiadów wideo z duchowymi dziećmi tego kapłana i z duchownymi, którzy koncelebrowali z nim liturgie.

Ks. Mień żył i zginął w miejscach leżących na szlaku dawnej Drogi Pieriejasławskiej, którą św. Sergiusz wędrował z Radonieża na górę Makowiec, gdzie później powstał klasztor Świętej Trójcy. Na pamiątkę tego z inicjatywy ks. Wiktora stanął tam krzyż, a on sam wielokrotnie prowadził tam wycieczki i witał zdążających do tego miejsca pielgrzymów. Sobór (zgromadzenie) świętych z Radonieża patronuje też nowej świątyni we wsi Morozowo, zbudowanej przez o. Wiktora wspólnie z architektem i artystą Aleksandrem Sołdatowem dla niewielkiej, ale prężnej miejscowej wspólnoty wiernych.

W 2018 pełen energii i pomysłów, a przy tym mając za sobą doświadczenie pracę muzealnika, ks. Grigorienko utworzył w pobliżu swej parafii św. Sergiusza jedyne w Rosji „Muzeum Drogi”. Zgromadzone tam eksponaty pokazują jakiś fragment pradawnej technologii budowy dróg powstałych w różnych okresach na Rusi i w Rosji (na podłożu drewnianym, kamiennym, z palonych cegieł, z granitu itp.). Jest tam również izba „Stały dwór”, w której nie tylko można urządzać nowe wystawy, ale pielgrzymi podążający śladami św. Sergiusza do Ławry Świętej Trójcy i św. Sergiusza w Siergijew Posadzie mogą odpocząć.

Ks. Grigorienko był poza tym przewodniczącym Chot’kowskiego Towarzystwa Krajoznawczego a latem br., między kolejnymi etapami chemioterapii, otworzył w starym budynku w Chot’kowie muzeum krajoznawcze, które obecnie przyjmuje zwiedzających.

Zmarły kapłan był zawsze otwarty na ludzi, w jego cerkwi znajdowali ciepłe przyjęcie i opiekę duchową zarówno miejscowi mieszkańcy, jak i przybysze z innych miast Rosji a nawet z zagranicy. Organizował tam wykłady, koncerty muzyki klasycznej i chóralnej, troszczył się o członków ruchu „Wiara i Światło” (pomagającego niepełnosprawnym i ich rodzinom), którzy organizowali tam swoje obozy letnie, czy o francuskich wolontariuszy, którzy pomagali miejscowej parafii z ramienia fundacji „Pomoc Kościołowi w Potrzebie”.