Modlitwa w 80. rocznicę śmierci bł. biskupa Kozala

W Bydgoszczy obchodzono 80. rocznicę męczeńskiej śmierci bł. bp. Michała Kozala w obozie koncentracyjnym w Dachau. Metropolitalne uroczystości odbył się pod przewodnictwem Prymasa Polski abp. Wojciecha Polaka

Metropolitalne uroczystości odbywały się 26 stycznia w świątyni pod wezwaniem patrona diecezji bydgoskiej. Biskup Włocławski Krzysztof Włodarczyk przypomniał, że jako kapłan bł. Michał Kozal jest związany z archidiecezją gnieźnieńską, jako biskup z diecezją włocławską, a jako duszpasterz z najmłodszą w metropolii diecezją bydgoską.

Biskup Bydgoski zaznaczył w homilii, że bp Kozal ofiarowując swoje życie, był przygotowany na każdy rodzaj śmierci. Pragnął męczeństwa i podjął je, by w ten sposób jak najdoskonalej naśladować́ Chrystusa cierpiącego, oddającego swe życie za zbawienie świata.

– Trwając w takiej wewnętrznej dyspozycji, przez cały czas niewoli składał w ofierze swoje życie, które w przeciągu ponad trzech lat było mu powoli odbierane przez pracę ponad siły w obozie, poniżenia i tortury zadawane ze względu na wiarę – powiedział.

Na początku 1943 roku, kiedy bp Kozal zachorował na tyfus, przeczuwając, że koniec jest bliski, pożegnał się słowami: „Wiecie, że życie moje już do mnie nie należy. Świta jutrzenka wolności. Już wam nie będę potrzebny. Odejdę od was”. Dokładnie 26 stycznia został dobity zastrzykiem, a ciało spalono, by – jak powiedział bp Włodarczyk – stłumić rodzący się kult sufragana włocławskiego – męczennika.

Prymas Polski Wojciech Polak przypomniał, że pamięć o bł. bp. Michale Kozalu wciąż jest pielęgnowana. Wskazał na wcześniejsze spotkania modlitewne we Włocławku, Lądzie nad Wartą oraz Gnieźnie w 100. rocznicę święceń kapłańskich męczennika.

Bł. Michał Kozal urodził się w 1893 r. w Nowym Folwarku k. Krotoszyna, w 1918 r. przyjął święcenia kapłańskie w katedrze gnieźnieńskiej.

W sierpniu 1939 r. przyjął sakrę biskupią w katedrze we Włocławku. Niespełna trzy miesiące później został aresztowany przez Gestapo. Tego samego wieczoru został osadzony w miejscowym więzieniu, a później przewieziony do Lądu nad Wartą, następnie zaś, w 1941 r. do obozu w Inowrocławiu, gdzie został dotkliwie pobity. Sześć dni później, w Wielką Środę 9 kwietnia, przewieziono go do Berlina. W drodze do więzienia przy Alexanderplatz szedł w kajdanach, jak zbrodniarz.

25 kwietnia 1941 r. trafił do nazistowskiego obozu koncentracyjnego w Dachau. Dostał pasiak, numer obozowy 24544 i legowisko w bloku nr 28, jednym z trzech, do których spędzono w sumie blisko 2 tys. księży. Później przeniesiono go do bloku nr 30. Mimo choroby, nieustannego głodu i cierpień duchowych do końca pomagał współwięźniom i wspierał ich. Mówił: „Od przegranej orężnej bardziej przeraża upadek ducha. Wątpiący staje się mimo woli sojusznikiem wroga. Tchórzostwo, jako szczególny rodzaj zwątpienia jest matką wszelkich zaniechań, ucieczek i zdrad”.

Zmarł 26 stycznia 1943 r. po południu w obozowym bloku chorych zwanym rewirem, dobity śmiercionośnym zastrzykiem. Oficjalnie ogłoszono, że zmarł na tyfus. Jego ciało spalono w krematoryjnym piecu. 14 czerwca 1987 r. został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II.