Bp Solarczyk: Włączeni w śmierć Chrystusa możemy żyć z Bogiem i dla innych

Biskup radomski Marek Solarczyk przewodniczył Liturgii Męki Pańskiej w sanktuarium Chrystusa Cierniem Koronowanego i Krwi Zbawiciela w Wielkiej Woli-Paradyżu. To jedyne w diecezji radomskiej sanktuarium poświęcone Chrystusowi cierpiącemu.

– Liturgia Męki Pańskiej niesie nadzieję, którą przynosi nam Chrystus, że włączeni w Jego śmierć możemy żyć z Bogiem i dla innych. Niech Bóg nam w tym dopomaga. Wykorzystajmy tę łaskę i ten dar, który dzisiaj otrzymujemy, i który Bóg nam ofiaruje w kolejnych dniach naszego życia – mówił biskup Marek Solarczyk, który wcześniej przypomniał, że 345 lat temu, w Wielki Piątek, 8 kwietnia 1678 roku pojawiły się krople krwi na obliczu Jezusa na Obrazie Chrystusa Cierniem Koronowanego.

– I od tego momentu obraz ten otoczony został wielką czcią przez duchownych i wiernych świeckich – mówi z kolei ks. prałat Piotr Supierz, proboszcz parafii w Paradyżu. Jak dodaje, kult ten trwa do dziś. – Jest to jedyne takie miejsce w diecezji, gdzie czcimy Pana Jezusa Cierniem Koronowanego i Krwi Zbawiciela. Pragnę zaprosić do naszego sanktuarium, do Chrystusa wyszydzonego, cierpiącego, oplutego, cierniem ukoronowanego. To On pragnie wszystkich do siebie przytulić i obdarzyć swoim pokojem – dodaje kustosz miejscowego sanktuarium.

Kościół jest budowlą trójnawową wybudowaną w stylu późnobarokowym. W centralnej części ołtarza głównego wisi cudowny obraz Chrystusa Cierniem Ukoronowanego. Pochodzi on z I połowy XVII w. Jest to dzieło olejne na płótnie przyklejonym do deski. Sukienka pochodzi z początku XVIII w. W Wielki Piątek 8 kwietnia 1678 roku Kazimierz Saryusz Skórkowski, komornik graniczny opoczyński, w czasie modlitwy we własnym alkierzu spostrzegł krople krwi na obliczu Jezusa na obrazie Chrystusa Cierniem Koronowanego. Wieści o obrazie szybko rozeszły się po okolicy, a okoliczni mieszkańcy gromadzili się przed nim na modlitwie i wypraszaniu łask.

Około 1686 r. Kazimierz Saryusz Skórkowski sprowadził do opieki nad cudownym obrazem bernardynów, którym ufundował klasztor i pierwotny kościół drewniany Przemienienia Pańskiego, św. Michała Archanioła i św. Kazimierza królewicza. 22 VI 1690 r. przeniesiono obraz do kościoła w Paradyżu, bo tak nazwano miejsce zamieszkania zakonników. Budowa murowanego kościoła i klasztoru trwała w latach 1747–1757. W 1763 r. prymas Władysław Łubieński wydał orzeczenie, w którym określił obraz jako łaskami słynący.