„Noc Muzeów” w kolebce Zgromadzenia Sióstr Zmartwychwstanek

W kęckim klasztorze sióstr zmartwychwstanek – kolebce wszystkich klasztorów tego zgromadzenia w Polsce – można było zwiedzać podczas „Nocy Muzeów” Muzeum Matek Założycielek. Znajdują się tu niezwykłe pamiątki przybliżające historię życia charyzmatycznych sióstr – bł. Celiny Borzęckiej i jej córki służebnicy Bożej Jadwigi – działających na przełomie XIX i XX.

Archiwistka w kęckim klasztorze s. M. Sylwia Bekus CR, która wraz Apostołkami Zmartwychwstania ze stowarzyszenia kobiet świeckich żyjących w duchowej łączności ze zgromadzeniem, oprowadzała gości po dwóch pokojach wypełnionych pamiątkami, przyznała w rozmowie, że to drugi raz w historii, kiedy siostry biorą udział w takim przedsięwzięciu koordynowanym przez Muzeum im. Aleksandra Kłosińskiego w Kętach.

Wyjaśniła, że aranżacja w pierwszym pomieszczeniu nawiązuje do historii Matek Założycielek związanych z Obrembszczyzną, gdzie znajdował się rodzinny majątek Borzęckich. „Cała ekspozycja jest podzielona na trzy części odzwierciadlające etapy życia. Pokazana jest wyjątkowa droga Matek Celiny i Jadwigi. Wyeksponowano też wyjątkową rolę starszej córki Celiny, która wyszła za mąż za Józefa Hallera, stryjecznego brata gen. Józefa Hallera, ponieważ ojcowie ich byli właśnie rodzonymi braćmi” – zaznaczyła, wskazując, że Celina od dziecka pragnęła być z siostrą zakonną.

„Marzyła o wizytkach, jednak w tamtych czasach rodzice decydowali o wyborze życia. Takim początkowym etapem było założenie rodziny, wyjście za mąż za Józefa Borzęckiego. Z tego małżeństwa było czworo dzieci. Dwójka zmarła w wieku dziecięcym, natomiast przy życiu zostały starsza córka Celina i młodsza Jadwiga, która została współzałożycielką zgromadzenia.

W pierwszym pokoju, obok zdjęć i fisharmonii, znajduje się leżanka założycielki, na której zmarła 26 października 1913 roku. W kolejnej sali, podzielonej na dwie części, są pamiątki nawiązujące do historii o założeniu zgromadzenia – m.in. portret ówczesnego generała zmartwychwstańców o. Piotra Semenenki czy stuła ofiarowana przez papieża Leona XIII.

Specjalna kompozycja w kształcie bramy z łukami, na których umieszczono osiem błogosławieństw prowadzi do zamkniętych w gablotach pamiątek po Matce Jadwidze, takich jak habit, narzędzia pokutne.

Jeden z najcenniejszych obiektów stanowi ręcznie haftowany ornat przygotowany na uroczystości poświęcenia kaplicy w 1894 r. S. Bekus przyznaje, że każda ze zgromadzonych tu rzeczy jest cenna, jednak ornat jest czymś wyjątkowym. „Celina zabiegała o niego pieczołowitością, żeby wyrobić się na czas poświęcenia kaplicy. 6 stycznia 1891 roku Matki nasze Celina z Jadwigą złożyły śluby wieczyste. Od tego momentu datujemy zaistnienie zgromadzenia. Ewenementem dla mnie jest to, że już w tym samym roku, w lecie Matka Celina przyjechała tutaj do Galicji, żeby zaszczepić zgromadzenie na terenach dzisiejszej Polski. Rok później, w 1892 r., już został poświęcony kamień węgielny pod kaplicę i pod cały klasztor. Kaplica to uwieńczenie trudów i zabieganie o to, by klasztor powstał, żeby służył przede wszystkim dla chwały Pana, a przez chwałę Pana tym, którzy potrzebowali posługi naszych Matek tutaj w Kętach” – opowiedziała.

Jak zaznacza s. Sylwia, dla Matki Celiny priorytetem było dobre rozeznanie woli Bożej. „To był priorytet i tego trzymała się w każdej dziedzinie swego życia – czy to będąc matką, później wdową, będąc babcią i później oczywiście zakładając Zgromadzenie Sióstr Zmartwychwstanek” – podkreśliła zakonnica.

Kęcki dom zakonny jest kolebką wszystkich klasztorów zmartwychwstanek w Polsce. Początkowo zakupiono na potrzeby przyszłego klasztoru posiadłość z małym domkiem. W nowo wybudowanym klasztorze siostry prowadziły szwalnię dla dziewcząt, uczyły w szkole. Powstawały nowe placówki zgromadzenia na ziemiach polskich: w Częstochowie, Warszawie, Lwowie oraz poza granicami: w Bułgarii, Stanach Zjednoczonych i Rzymie, gdzie w 1902 r. powstał Dom Generalny Zgromadzenia.
Matka Jadwiga, która pozostała w Rzymie i była przełożoną tamtejszego domu oraz kierowniczką szkoły im. św. Jana Kantego, zmarła w 1906 r., Celina natomiast zmarła w roku 1913. Obie zostały pochowane na kęckim cmentarzu. Dzięki osobistemu zaangażowaniu arcybiskupa krakowskiego Adama Sapiehy, zmartwychwstanki uzyskały zgodę na przeniesienie doczesnych szczątków Matek Założycielek do krypty pod klasztorną kaplicą. Spoczęły one w 2001 r. w kościele parafialnym pw. ss. Małgorzaty i Katarzyny w Kętach w okazałym nagrobku w północnej nawie.

Proces beatyfikacyjny Matki Celiny rozpoczęto z inicjatywy papieża Piusa XII w Rzymie w 1944 r. Dekret o heroiczności cnót podpisał Jan Paweł II w 1982 r. W 2002 r. w Krakowie przeprowadzono proces dotyczący domniemanego uzdrowienia prawnuka Matki Celiny. 10 kwietnia 2002 r. kard. Franciszek Macharski dokonał zamknięcia dochodzenia kanonicznego w tej sprawie i dokumentacja została przekazana Kongregacji do Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie.

16 grudnia 2006 r. Benedykt XVI podpisał dekret zatwierdzający uzdrowienie dokonane za przyczyną Matki Celiny. Jej beatyfikacja odbyła się 27 października 2007 r. w bazylice św. Jana na Lateranie. Dokonał jej w imieniu papieża prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, kard. José Saraiva Martins.

Zmartwychwstanki swoje posłannictwo pełnią przez modlitwę i prace apostolskie, m.in. wychowanie i nauczanie dzieci i młodzieży, katechizację, pracę parafialną, pracę w szpitalu, działalność charytatywną i misyjną.