Modlitwa i wota – Narodowy Dzień Pamięci Ofiar Niemieckich Nazistowskich Obozów Koncentracyjnych i Obozów Zagłady

Zostały po nich różańce wykonane z najdroższego „kruszcu”, bo z głodowych obozowych racji chleba, czy monstrancja, wyrzeźbiona w kawałku drewna i zamykana wieczkiem od konserwy. Także takie wota, jak te gromadzone pieczołowicie na Jasnej Górze przez paulinów, przypominają o tych, którzy zginęły za obozowymi drutami. W modlitwie pamiętają o nich zakonnicy i jasnogórscy pielgrzymi. Dziś obchodzimy Narodowy Dzień Pamięci Ofiar Niemieckich Nazistowskich Obozów Koncentracyjnych i Obozów Zagłady.

Dzień ten został ustanowiony decyzją Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej 12 czerwca 2015 r. w rocznicę pierwszego transportu polskich więźniów do niemieckiego obozu koncentracyjnego KL Auschwitz.

Obozowe różańce wykonane są z najdroższego „kruszcu”, z głodowych racji czarnego chleba, z pestek po owocach, z wełny lub zwykłego sznurka. Różańce wykonane z chleba obozowego (zostało ofiarowanych 10 takich koronek) przekazali więźniowie z obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu oraz więźniarki z obozu w Ravensbruck. Jedna z takich koronek zobaczyć można w jasnogórskim Muzeum 600-lecia.

W Narodowy Dzień Pamięci Ofiar Niemieckich Nazistowskich Obozów Koncentracyjnych i Obozów Zagłady wpisuje się postać wspominanego dziś w Kościele bł. bp. Michała Kozala, męczennika Dachau, pielgrzyma jasnogórskiego. Na Jasnej Górze znajduje się m.in. obozowy kielich, w którym sprawował Mszę św. i obozowa monstrancja. Bł. Michał Kozal, włocławski biskup pomocniczy zginął śmiercią męczeńską, zabity zastrzykiem w Dachau, gdzie był ojcem duchownym dla kapłanów tam prześladowanych i torturowanych.

– Bp Kozal był przede wszystkim wielkim czcicielem Jezusa obecnego w sakramencie Eucharystii. Było bardzo trudno o Komunię św. i w Dachau, i w innych obozach zagłady, gdzie wcześniej też był przetrzymywany, ta duchowość eucharystyczna bardzo umacniała więzionych kapłanów, którzy nie mogli sprawować Eucharystii lub robili to w konspiracji – przypomniał o. Stanisław Rudziński, kustosz zbiorów wotywnych Jasnej Góry.

Po więźniu nr 22778 pozostały dwa brewiarze i różaniec. Paulin o. Romuald Kłaczyński za słowa „Polska zmartwychwstanie” zginął w KL Dachau. 21 kwietnia 1940 roku o. Romuald poprowadził w Kaplicy Matki Bożej nabożeństwo różańcowe, po którym mówił o nadziei w odrodzenie Polski. Kaznodzieja otrzymał wezwanie do natychmiastowego stawienia się w komendzie policji. Po krótkim śledztwie i żądaniu odwołania treści kazania, czego nie spełnił, został wypuszczony. 23 kwietnia stawił się ponownie w komendzie, skąd już do klasztoru nie wrócił. Przewieziono go do miejskiego więzienia na Zawodzie z notatką dalszego śledztwa za wrogość względem narodu niemieckiego. Przebywał w nim w habicie zakonnym, nękany ciągłym śledztwem. Mimo zabiegów władz zakonnych o uwolnienie współbrata, nie udało się go uratować. Wywieziono go najpierw do obóz w Sachsenhausen-Oranienburg a następnie Dachau. Osadzono go w bloku 30/2 i nadano mu numer 22778. Mimo szykan nie odwołał słów o odzyskaniu suwerenności Polski. Najprawdopodobniej zmarł w wyniku śmiertelnej dawki zastrzykiem. Gdy 5 maja 1942r. matka o. Romualda skierowała pismo do Krematorium w Dachau o sprowadzenie prochów, poinformowano ją, że ciało Kłaczyńskiego spalono 27 kwietnia w Krematorium i nie mogą być pochowane w innym miejscu niż w Dachau. Przysłano jej jedynie dwa brewiarze i różaniec.

W sukience Matki Bożej ofiarowanej w 2010r i nazywanej „Wotum Narodu – wdzięczności i miłości; cierpienia i nadziei” znajduje się niezwykła złota obrączka. Została ona wyrzucona z pociągu przez więźnia jadącego do Auschwitz Andrzeja Skotarskiego. Była zawinięta w chusteczkę z adresem. Dzięki temu jej znalazca mógł dostarczyć obrączkę córce więźnia, który zginął później w obozie koncentracyjnym. Kobieta nosiła ją do swej śmierci, potem przechowywały ją jej dzieci. Po 70 latach obrączka została przekazana jako wotum dla Matki Bożej na Jasną Górę.