Sanktuarium nadziei – 40. rocznica drugiej pielgrzymki Jana Pawła II na Jasną Górę

„Tu, na Jasnej Górze (…) zawsze byliśmy wolni (…). Tutaj też nauczyliśmy się tej podstawowej prawdy o wolności narodu: naród ginie, gdy znieprawia swojego ducha – naród rośnie, gdy duch jego coraz bardziej się oczyszcza; tego żadne siły zewnętrzne nie zdołają zniszczyć!” – mija 40. lat od tych słów wygłoszonych przez Jana Pawła II podczas Mszy św. z okazji 600-lecia obecności Cudownego Obrazu Matki Bożej na Jasnej Górze. Jan Paweł II modlił się w częstochowskim sanktuarium w dniach 18-19 czerwca 1983r. – Ta pielgrzymka zapoczątkowała nowe czasy i tę nadzieję nam papież wówczas pozostawił – podkreślają paulini.

Podczas pielgrzymki do Ojczyzny w 1983 r., jeszcze w okresie stanu wojennego i przedłużonego Jubileuszu 600-lecia Jasnej Góry, papież wielokrotnie nawiązywał do jasnogórskiej ewangelizacji wolności. Ukazywał sześćsetlecie Jasnej Góry jako błogosławiony czas obecności Bogarodzicy jako Matki i Królowej narodu przez swój łaskami słynący Wizerunek. „Od roku 1382 – mówił w homilii 19 czerwca – Jasna Góra, staje się szczególnym miejscem ewangelizacji, a zawiera się w niej wezwanie do dziedzictwa synów Bożych, wezwanie do życia w wolności”.

O. Józef Płatek, który jako przełożony generalny Zakonu Paulinów, przyjmował Ojca Świętego na Jasnej Górze zwraca uwagę, na „teologię Jasnogórskiego Obrazu, którą wówczas nam papież pozostawił, a która mówi o prawdziwej, głębokiej Obecności Maryi”.

O. Płatek podkreślił też, że Ojciec Święty zwrócił uwagę na sanktuarium, nazywając Jasną Górę sanktuarium narodu i sanktuarium nadziei. – Przemawiając zarówno do nas jak i do wiernych podkreślał, że to jest miejsce dźwigania się ludzi z różnych słabości. Czasem tylko tutaj człowiek z najgłębszego upadku wznosi się nawet na szczyty świętości – przypomniał paulin i zauważył też, że Jan Paweł II tego „doświadczenia jasnogórskich konfesjonałów” sam dotknął. Wielokrotnie – jak wspomina zakonnik – ks. Wojtyła w wolnych chwilach, np. oczekując na celebrację Mszy św., zasiadał do konfesjonału.

Jan Paweł II, wyjaśniając słowa apelu: „Jestem przy Tobie, pamiętam, czuwam!”, wzywał młodych (18 czerwca), aby zawsze i w każdej sytuacji byli ludźmi sumienia, zdolnymi przekształcać otaczający świat. „Co to znaczy »czuwam«? To znaczy, że staram się być człowiekiem sumienia. Że tego sumienia nie zagłuszam i nie zniekształcam. Nazywam po imieniu dobro i zło, a nie zamazuję. Wypracowuję w sobie dobro, a ze zła staram się poprawiać, przezwyciężać je w sobie”. O. Płatek wspomina ogromny entuzjazm młodzieży, który towarzyszył spotkaniu z Ojcem Świętym i był „niejako przedsmakiem Światowego Dnia Młodzieży tutaj”.

Na zakończenie pobytu na jasnej Górze papież ofiarował jako wotum Matce Bożej przestrzelony i skrwawiony pas swojej sutanny. – Nigdy nie zapomnę wyjątkowego Apelu Jasnogórskiego 19 czerwca 1983 r., w którym na zakończenie rozważań Jan Paweł II wspomniał o zamachu na swoje życie 13 maja 1981 r. na Placu św. Piotra – opowiadał o. Józef Płatek, były generał Zakonu Paulinów, na ręce którego papież przekazał przestrzelony pas. Przekazując ten niezwykły dar, Ojciec Święty mówił wówczas, że już wprawdzie podczas pielgrzymki do Fatimy dziękował Maryi za uratowanie życia, ale czuje też duchową potrzebę pozostawienia na Jasnej Górze znaku tragicznego wydarzenia, bo przecież tutaj zawierzał siebie, Ojczyznę, Kościół i świat Matce Bożej – wspominał o. Płatek.

Papieski pas, zgodnie z wolą ofiarodawcy został ukryty w sejfie. W 2004 r. publicznie ukazano go światu i na stałe umieszczono obok Cudownego Obrazu jako znak opieki Maryi.
Jak przyznają paulini Jan Paweł II zostawił im również ważne przesłanie. Posługa jasnogórska paulinów – jak zaznaczył wówczas Ojciec w swoim przemówieniu przed Cudownym Obrazem Matki Bożej Jasnogórskiej – 19 VI 1983 r. – najpełniej wyraża charyzmat Zakonu nie tylko w Kościele na ziemi polskiej, ale także w Kościele powszechnym. Jasną Górę nazwał papież „najbardziej newralgicznym punktem duszpasterstwa na całej ziemi polskiej”, a maryjność paulińską określił mianem „charyzmatu jasnogórskiego”, w którym mieści się głoszenie Słowa i sprawowanie sakramentów, oddanie Matce Najświętszej.

– Atmosfera poprzedzająca wizytę Ojca Świętego w Częstochowie była trudna, inwigilacja była Ogromna. Myśmy się trochę w klasztorze ubezpieczyli, nie wpuściliśmy do klasztoru żadnych władz, a Ojcu Świętemu wyznaczyliśmy dwa miejsca pobytu, w tym jedno zupełnie nowe, gdzie nie było szans na założenie podsłuchów. Atmosfera trudna, „dokuczliwa”, ale z przyjazdem Jana Pawła II poczuliśmy wszyscy nowego ducha, nadzieję, że Polska zmartwychwstanie – opowiadał o. Płatek.