Nowy Korczyn: wkrótce diecezjalna pielgrzymka do św. Kingi

Eucharystia pod przewodnictwem bp. Jana Piotrowskiego, modlitwa przy źródełku św. Kingi, rekonstrukcje historyczne, zwiedzanie Nowego Korczyna, artystyczne „Kingonalia” i in. – to elementy IX Diecezjalnej Pielgrzymki do sanktuarium św. Kingi w Nowym Korczynie, zaplanowanej na sobotę 22 lipca.

– Jest to zarazem uroczystość odpustowa ku czci św. Kingi, z udziałem przedstawicieli władz państwowych i samorządowych, kapłanów i pielgrzymów z diecezji kieleckiej oraz z diecezji tarnowskiej, krakowskiej i innych zakątków Polski – zapowiada ks. Paweł Majewski, kustosz sanktuarium.

Nowy Korczyn naznaczony jest śladami obecności księżnej Kingi, która mieszkała tutaj ponad 20 lat. Decyzją Stolicy Apostolskiej została także patronką miasta.

Już w tym tygodniu w nowokorczyńskiej parafii św. Stanisława odbywają się przygotowania do przyjęcia pielgrzymki. Trasa procesji będzie przystrojona kwiatami, w tym bukietami polnych roślin oraz różami, które są symbolem patronki miasta, a także flagami. W postaci historyczne z czasów św. Kingi oraz w przygotowanie rekonstrukcji wydarzeń, związanych z jej obecnością w mieście, wcielą się uczniowie z Zespołu Szkolno-Przedszkolnego w Nowym Korczynie.

– Nie da się św. Kingi określić krótko jednym zdaniem. Była osobowością niezwykłą, odgrywającą tak wielką rolę w naszych dziejach, że aż często przez wielu zapomnianą, zapomnianą jak powietrze, o którym się nie pamięta, ale bez którego nie można oddychać i nie można żyć – uważa ks. dr Ryszard Banach, badacz duchowości i życia św. Kingi, kapłan diecezji tarnowskiej.

Wymieniając jej charakterystyczne cechy, wylicza: – Rozmodlona, a równocześnie niezwykle aktywna, gospodarna i wytrwała w realizacji zamierzeń mających na celu wartości religijne (np. założenie klasztoru) czy dobro ogółu; miłosierna, litościwa, a równocześnie nieustępliwa, z męską odwagą przeciwstawiająca się złu; całe życie mniszka, a zarazem, nawet w klasztorze, Pani wzbudzająca respekt; szukająca ciszy i klasztornego milczenia, a kochająca muzykę, śpiew i piękno mowy polskiej – zasłużona orędowniczka polskiej kultury; umartwiona do przesady a rozmiłowana w pięknie liturgii, dziełach sztuki i pięknie przyrody; wyrzekająca się współżycia z mężem i własnego potomstwa, a równocześnie tkliwa opiekunka rodzin i dzieci oraz protektorka jedności małżeńskiej.

Św. Kinga (1234-1292) była córką króla węgierskiego Beli IV, została księżną krakowską oraz sandomierską – jako żona Bolesława Wstydliwego. Do jej zaręczyn doszło już w wieku pięciu lat, a ślub odbył się, gdy była dwunastolatką. Wraz z mężem złożyła śluby czystości. Słynęła z pobożności, wspierała Kościół, przypisywano jej też istotny wpływ na rozwój polskiego górnictwa. Po śmierci księcia wstąpiła do ufundowanego przez siebie klasztoru klarysek w Starym Sączu.

Nowy Korczyn został założony przez Bolesława Wstydliwego i jego żonę św. Kingę, przed 1258 r., jako Nowe Miasto Korczyn, obok dawnego grodu książęcego w Starym Korczynie. Kazimierz Wielki otoczył miasto murami i zbudował zamek. Od początku XV w. odbywały się tutaj regularne zjazdy generalne i sejmiki szlachty Małopolski oraz słynne jarmarki zbożowe.

Do najważniejszych zabytków Nowego Korczyna należą: zespół pofranciszkański z 1257 r. z kościołem św. Stanisława – dziś sanktuarium św. Kingi, gotycko – renesansowy kościół parafialny Trójcy Świętej z XVI w., klasycystyczna synagoga z końca XVII w., Dom Długosza z XVI w., w okolicy – pozostałości murów zamku Kazimierza Wielkiego.