Na Jasną Górę dotarła 377. Piesza Pielgrzymka Gliwicka – 31. diecezjalna

Przetrwaliśmy nawałnicę, a dziś niemiłosierny upał, jesteśmy u Mamy – cieszyli się pątnicy. Na Jasną Górę dotarła 377. Piesza Pielgrzymka Gliwicka, będąca zarazem 31. diecezjalną. W jedenastu grupach przybyło 920 osób. Szli też goście z zagranicy: z Niemiec i Anglii. Gliwiczanie po raz pierwszy pielgrzymowali do Częstochowy w 1626 r., podczas wojny trzydziestoletniej.

Żar z nieba, żar serca

Dominowała młodzież, ale też w pielgrzymce uczestniczyli ludzie starsi, też po 70 roku życia, przedstawiciele zakonów i zgromadzeń zakonnych, osoby niepełnosprawne w grupie zabrzańskiej czy rozpoczynające nową drogę życia jak nowożeńcy.

– Było ciężko, bo żar lał się z nieba, ale z Bożą pomocą daliśmy radę. Z uśmiechem stanę już za chwile przed Obrazem Matki Bożej – mówiła Kinga z Zabrza i podkreśliła, że dla niej „pielgrzymka to niesamowite poczucie jedności”.

– Gorąco, ciężko, ale intencje w plecaku dodają sił – mówiła Sandra też z zabrzańskiej grupy. W niej idą tez osoby niepełnosprawne. Wskazując na osoby na wózkach inwalidzkich, pątniczka podkreślała, że one uczą cieszyć się z tego co się ma. Podziwiała je za cierpliwość i radość życia.

W pielgrzymce gliwickiej uczestniczyło 8 sióstr zakonnych, 25 kapłanów i 3 kleryków. Najmłodsza pątniczka to dwuletnia, a najstarszy pielgrzym to 75-letni Tadeusz.

Wypełnili ślubowanie przodków

Wierni z Gliwic po raz pierwszy wyruszyli na Jasną Górę w 1626 r. Podczas wojny trzydziestoletniej, gdy Gliwice były oblegane przez wojska duńskie, mieszkańcy nie potrafili obronić miasta. Wtedy powierzyli swój los Maryi. Złożyli uroczyste ślubowanie, że odtąd corocznie będą pielgrzymować na Jasną Górę. Miasto nie zostało zdobyte, a śluby z krótkimi przerwami, spowodowanymi historycznymi uwarunkowaniami, wypełniane są do dziś.

W homilii bp Jan Kopiec, nawiązując do tej historii gliwickiego pielgrzymowania, zauważył, że to dziedzictwo jest wciąż wielkim zobowiązaniem, ale i swoista satysfakcja, że „stać nas jednak na to, by do czegoś wielkiego zdążać. – Trzeba to niekiedy okupić, i wolnym czasem, i siłami nieraz bardzo nadwątlonymi, zmierzyć się z atmosferą czasów, w których żyjemy – mówił bp Kopiec.