Oświęcim: 41. rocznica kanonizacji o. Maksymiliana Kolbego

„Męczennicy w każdej sytuacji – nawet w momentach najcięższej próby – trwają w nierozerwalnej jedności z Bogiem” – podkreślił bp Piotr Greger podczas uroczystości 41. rocznicy kanonizacji o. Maksymiliana Kolbego, które odbyły się 1 października br. w Oświęcimiu. Modlitwa w oświęcimskiej świątyni połączona była z wprowadzeniem relikwii bł. kard. Stefana Wyszyńskiego.

Rocznicowe uroczystości ku czci patrona diecezji bielsko-żywieckiej rozpoczęły się na terenie Miejsca Pamięci, gdzie biskup pomocniczy wspólnie z grupą kapłanów, parafian i dyrektorem Międzynarodowego Centrum Edukacji o Auschwitz i Holokauście Andrzejem Kacorzykiem przeszli przez bramę z napisem „Arbeit Macht Frei”, złożyli kwiaty przed tablicą upamiętniającą apel obozowy, podczas którego o. Maksymilian ofiarował swe życia za współwięźnia, odwiedzili celę w Bloku 11, gdzie śmiercią męczeńską zginął franciszkanin z Niepokalanowa. Modlono się w ciszy i złożono kwiaty pod Ścianą Straceń i w celi.

Bp Greger przewodniczył następnie uroczystościom w kościele pw. św. Maksymiliana Męczennika w centrum Oświęcimia. W homilii biskup zwrócił uwagę na pytanie Jezusa z niedzielnego czytania Ewangelii – „Co myślicie?” (Mt 21, 28) – rozpoczynające przypowieść o dwóch synach. Jego zdaniem, pytanie to ma charakter prowokacji i zachęca słuchaczy do gruntownego namysłu, spojrzenia w głąb swej duszy.

„Co myślimy, w tym kontekście, o św. Maksymilianie? Wydarzenia z placu apelowego oraz celi śmierci obozu koncentracyjnego Auschwitz dają nam po raz kolejny dostrzec męczeństwo, które w optyce chrześcijańskiej nie jest tylko heroicznym zachowaniem, ale wyrazem przyjęcia od Boga łaski. To jest otwarcie się na to, że możesz zawsze, także za drutami obozu, kochać swojego nieprzyjaciela” – zaznaczył.

Przytoczył jednocześnie historię, gdy do o. Maksymiliana Kolbe, jako przełożonego wspólnoty franciszkańskiej, przyszedł młody współbrat, który doznał poważnej, niesprawiedliwej krzywdy. – „W sercu zrodziła się chęć odwetu albo przynajmniej sprawiedliwej odpłaty za nadobne. W odpowiedzi usłyszał z ust ojca Maksymiliana krótko: «nie narzekać, nie nienawidzić, kochać!». Postawa heroicznej miłości kreuje męczennika. To nie osoba, która została okrutnie zgładzona za wiarę. Męczennik to człowiek, który w postawie miłości wytrwał do końca; a to zawsze jest wyrazem przyjęcia Bożego daru. Doświadczenie łaski czyni człowieka mocnym aż do przyjęcia męczeństwa” – wyjaśnił.

„Wielkość męczenników polega na tym, że oni w każdej sytuacji – nawet w momentach najcięższej próby – trwają w nierozerwalnej jedności z Bogiem. Nie wyparli się Boga, nie porzucili Go, nie narzekali na swój los; do końca naśladowali Jezusa jako zabitego Baranka” – dodał.

W kontekście wprowadzenia relikwii bł. Stefana Wyszyńskiego zwrócił uwagę na to, że Prymas Tysiąclecia uczył swoich rodaków trudnej sztuki odważnego myślenia w czasach, kiedy system totalitarny, obecny także w szkołach i na uczelniach, nakazywał jeden tylko model myślenia.

Zaapelował, by coraz bardziej stawać się ludźmi sumienia, ludźmi o jednej, czytelnej twarzy. „To jest zasadniczy rys prawdziwego ucznia i gorliwego świadka Chrystusa. To trudne zadanie, ale nie jest ono niemożliwe, o czym dowodzą między innymi św. Maksymilian Kolbe i bł. Stefan kardynał Wyszyński. Co o tym wszystkim myślicie?” – zakończył, parafrazując zdanie Jezusa z niedzielnej perykopy.

Liturgię z biskupem koncelebrowali księża z dekanatu diecezjalnego, przełożeni seminarium duchownego w Krakowie wraz z klerykami, a także kapłani archidiecezji krakowskiej z Centrum Dialogu i Modlitwy, franciszkanie z Centrum św. Maksymiliana w Harmężach. Modliły się Misjonarki Niepokalanej Ojca Kolbego, siostry serafitki.

Franciszkanin św. Maksymilian Maria Kolbe trafił do KL Auschwitz w maju 1941. W sierpniu 1941 oddał dobrowolnie życie za współwięźnia Franciszka Gajowniczka. O. Kolbe zmarł 14 sierpnia 1941 r. w bunkrze głodowym, dobity przez hitlerowców zastrzykiem fenolu.

W 1971 r. został beatyfikowany przez papieża Pawła VI. 10 października 1982 r. kanonizacji „męczennika pojednania” dokonał Jan Paweł II.