Papież spotkał się z Izraelczykiem i Arabem, których córki zginęły w wyniku wojny w Ziemi Świętej

Podczas dzisiejszej audiencji ogólnej Franciszek przypomniał historię Bassama Aramina i Ramiego Elhanana, Izraelczyka i Araba, których córki w wieku 10 i 13 lat zostały zabite podczas toczącej się wojny w Ziemi Świętej. Nieco więcej wiadomości na ten temat przekazał Salvatore Cernuzio z Radia Watykańskiego.

Bassam Aramin i Rami Elhanan, Izraelczyk i Arab, to dwóch mężczyzn, dwóch ojców, których połączył największy ból dla rodzica: utrata dziecka. Bassam widział, jak jego 10-letnia Abir zginęła przed szkołą od gumowej kuli wystrzelonej przez izraelskiego żołnierza; Rami stracił swoją 13-letnią Smadar w palestyńskim ataku samobójczym, gdy była z przyjaciółmi. Te dwie tragedie ukazują ogrom przemocy w Ziemi Świętej.

Dzisiaj Bassam i Rami – przebywający obecnie we Włoszech – byli obecni w Auli Pawła VI na środowej audiencji ogólnej, siedząc blisko siebie i w towarzystwie dyrektora Libreria Editrice Vaticana (LEV), Lorenzo Fazziniego. Franciszek przyjął ich rano, przed audiencją, w małej auli przylegającej do Auli Pawła VI. Była to okazja, żeby ich powitać, uścisnąć, dokonać wymiany darów. Następnie Ojciec Święty pozdrowił ich ponownie podczas tzw. baciamano – krótkiego ucałowania papieskiej dłoni, na zakończenie katechezy o chrześcijańskiej cnocie cierpliwości.

Bassam i Rami są dziś najbardziej znanymi twarzami Parents Circle Families Forum, oddolnej organizacji rodzin palestyńskich i izraelskich, które straciły członków rodziny w wyniku konfliktu w Ziemi Świętej i które kierują się pragnieniem trwałego pokoju. Ich historia została w całości opowiedziana w wielokrotnie nagradzanej książce irlandzkiego pisarza Columa McCanna, Apeirogon, której nazwa pochodzi od wielokąta o nieskończonej liczbie boków. Równie nieskończone są niuanse tych świadectw i trudny kontekst, w którym dojrzewały. Franciszek zachęcił wiernych do refleksji nad historią tych dwóch ojców i spojrzenia na nią jak na źródło nadziei w tych trudnych, wyrażając jednocześnie swoją osobistą wdzięczność za ich świadectwo.