Bp Roman Pindel poświęcił kościół w Zabłociu

„Niech ta świątynia spełnia swoją rolę, jaką Bóg wobec niej zamierzył. Niech będzie przede wszystkim miejscem słuchania słowa Bożego, umacniania przez sakramenty oraz ufnej i zgodnej modlitwy” – zaapelował bp Roman Pindel 6 października br. podczas uroczystości poświęcenia kościoła Matki Bożej Różańcowej w Zabłociu na Śląsku Cieszyńskim. W homilii, wyjaśniając poszczególne znaki, jakie towarzyszą podniosłej liturgii, biskup zachęcił wiernych, by jednali się z Bogiem przez sakrament pokuty i umacniali przez udział w Eucharystii.

Należąca do dekanatu strumieńskiego wspólnota parafialna w Zabłociu liczy około tysiąca wiernych. Powstała w 1999 r. Jej proboszczem jest ks. Władysław Piekarski.

Podczas uroczystej liturgii z udziałem kapłanów z dekanatu strumieńskiego biskup poświęcił i okadził ściany kościoła i ołtarz. W obrzędzie, wyrażającym wspólnotę Chrystusa z żyjącym Kościołem, hierarcha namaścił olejem krzyżma świętego ołtarz i wyznaczone miejsca świątyni. Obrzęd konsekracji zwieńczyło uroczyste zapalenie światła symbolizującego Chrystusa.

W homilii biskup przybliżył symbolikę i znaczenia świątyni jako miejsca nie tylko fizycznego, ale także duchowego, będącego centrum życia religijnego wspólnoty wiernych. Zachęcił do zrozumienia wymowy ceremonii poświęcenia budowli.

Zwrócił uwagę na to, jak budowa i ozdabianie świątyni przez wiernych jest odzwierciedleniem ich wiary i zaangażowania w życie religijne. „Świątynia, zbudowana z cegieł, kamieni i innych elementów, jest obrazem wspólnoty wierzących, którzy, podobnie jak materiały budowlane, tworzą jedność mimo swojej różnorodności” – przekonywał i zapewnił, że świątynia to miejsce, w którym wspólnota spotyka się, aby oddawać chwałę Bogu i umacniać wzajemne więzi.

Duchowny zwrócił uwagę, że w początkach chrześcijaństwa, gdy jeszcze nie było zgody władz rzymskich na budowę kościołów, wierni spotykali się w domach, zwanych „domus ecclesiae” – domach zgromadzenia. Zauważył też samo słowo „kościół” w języku polskim odnosi się zarówno do budowli, jak i do wspólnoty wiernych, co podkreśla nierozłączność tych dwóch elementów.

Nawiązał do Pawłowego pojęcia „Bożej budowli”, której fundamentem jest Jezus Chrystus, podczas gdy każdy z członków wspólnoty jest „świątynią Boga”, a Duch Boży mieszka w nich. Biskup przekonywał, że to duchowe zjednoczenie ma znaczenie zarówno indywidualne, jak i wspólnotowe – podobnie jak materialna świątynia, wspólnota wiernych powinna być miejscem, gdzie ludzie jednoczą się w wierze, pomagają sobie nawzajem i wspierają się duchowo.

W przemówieniu przedstawiciel duszpasterskiej rady parafialnej i komitetu budowy kościoła Marian Kajstura podkreślił znaczenie tego wydarzenia dla parafii. Przywołał historię, jak dojrzewała myśl o budowie kościoła w latach 80. i 90. Wspomniał pierwszych inicjatorów, w tym ks. Alojzego Raszkę oraz ks. Oskara Kuśkę, którzy odegrali kluczowe role w powstaniu wspólnoty. Opisał trudy budowy i zaangażowaniu mieszkańców, którzy poświęcili wiele czasu na wznoszenie świątyni. Kluczowymi momentami, jak zauważył, było poświęcenie placu przez biskupa Damiana Zimonia w 1990 roku oraz poświęcenie kamienia węgielnego przez papieża Jana Pawła II w 1991 roku.

Formalnie zabłocka parafia została ustanowiona dekretem biskupa bielsko-żywieckiego 20 stycznia 1998 roku jako parafia tymczasowa, a działalność rozpoczęła 2 lutego tego samego roku. Prawne zwieńczenie tego procesu nastąpiło wraz z początkiem roku kościelnego 28 listopada 1999 roku, kiedy to erygowano parafię pod wezwaniem Matki Bożej Różańcowej.