Koszalin – spotkanie formacyjne kapelanów szpitali, hospicjów i DPS-ów

Spotkanie formacyjne kapelanów szpitali, hospicjów i DPS-ów odbyło się 19 października w koszalińskim Centrum Ewangelizacyjno-Formacyjnym. Modlitwie, szkoleniu i dzieleniu się doświadczeniem posługi duchowej wobec chorych towarzyszyli bp Zbigniew Zieliński i krajowy duszpasterz służby zdrowia ks. Arkadiusz Zawistowski.

To druga, po podjętej jeszcze przed pandemią, taka inicjatywa diecezjalnego duszpasterza służby zdrowia ks. Dawida Andryszczaka. Uczestnikom towarzyszył w tym dniu bp Zbigniew Zieliński, a swoim doświadczeniem dzielili się krajowy duszpasterz służy zdrowia, psychololożka oraz fizjoterapeuta.

– Spotykamy się, żeby poświęcić czas na modlitwę, braterskie spotkanie oraz szkolenie na temat posługi kapelanów w kontekście jakości życia pacjentów – wyjaśnia ks. Andryszczak. Jak dodaje, w naszej diecezji w szpitalach, hospicjach, DPS-ach posługuje ok. 40 kapłanów.

Bp Zieliński zwrócił uwagę księży na ich oddziaływanie w środowisku medycznym. – Obecność kapelana jest tam niezwykle znacząca ze względu na osoby, które tam posługują. Może w pierwszym rzędzie widzimy to, że idziemy do chorych, że namaszczamy, spowiadamy, udzielamy Komunii, ale z pewnością jest też tak, że jesteśmy też obserwowani przez personel. Poprzez świadectwo wiary możemy odegrać ważną rolę wobec tych, którzy w szpitalach posługują – mówił bp Zieliński zaświadczając słowami dyrektorów tych placówek, jak cenieni są w nich kapelani.

Ks. Arkadiusz Zawistowski, krajowy duszpasterz służby zdrowia, podziękował księżom za ich pracę na rzecz chorych, a także przedstawił działania duszpasterstwa w skali kraju. – Motywuję kapłanów, by ich praca stawała się misją. Zachęcam ich też do włączenia się w inicjatywy krajowe poprzez udział w szkoleniach, profesjonalizację i integrację z całym środowiskiem. Organizujemy w tym celu spotkania dwa razy w roku – na Jasnej Górze oraz w Warszawie – wyjaśnia ks. Zawistowski. Jak przyznaje w pracy kapelana nic nie zstąpi cierpliwości i pokory, zarówno wobec chorego, jak i jego rodziny oraz personelu. – W tej pracy trzeba mieć tego dużo, tym bardziej że choroba zmienia ludzi mentalnie do tego stopnia, że nie radzą sobie z nową sytuacją, bywają pełni buntu lub zobojętnienia. Jest im trudno odczytać to w świetle Ewangelii. Dlatego też kapelan powinien być człowiekiem modlitwy, by tych ludzi nieść do Boga.

To, jakim wsparciem może być dla pacjenta fizjoterapia wyjaśniał Wojciech Nawos-Wysocki, fizjoterapeuta, asystent w Instytucie Nauk o Zdrowiu na Uniwersytecie Pomorskim w Słupsku. Przekonywał, że możliwa i wskazana jest współpraca fizjoterapeutów i księży. – Nasze zadanie to pomóc pacjentowi unieść się nie tylko w sensie fizycznym, ale też psychicznym. To zmierza w kierunku zmniejszenia bólu, polepszenia samopoczucia, sprawności psychicznej i emocjonalnej, a więc bezpośrednio odnosi się także do pracy duchowej podejmowanej przez księży. Poza tym kapelan może zasugerować pacjentowi, że warto skorzystać z fizjoterapii.

O miejscu kierownictwa duchowego w towarzyszeniu chorym przewlekle opowiedziała, korzystając z własnych doświadczeń, Marta Mokrzycka psychotraumatolożka i psycholożka pracująca w koszalińskim liceum i poradnictwie parafialnym.

– Kiedy pojawia się choroba przewlekła, ludzie zaczynają odkrywać swoje potrzeby duchowe, które były wcześniej zaniedbywane – mówi M. Mokrzycka. – Kierownictwo duchowe pełni tu więc ważną rolę, stąd potrzeba gotowości księży do towarzyszenia tym ludziom i prowadzenia ich w drodze do świętości. Pomocą w tym są gotowość, otwartość i dojrzałość duszpasterzy, a po przedyskutowaniu tego z moim kierownikiem duchowym mogę dodać, że priorytetem jest zdanie się na prowadzenie Ducha Świętego, który uzupełnia wszystkie niedostatki kapłana i dopełnia całego dzieła. Kapłan nie powinien więc obawiać się przyjęcia takiej osoby, przeciwnie – być otwartym i pewnym, że to jest Boża droga.