Abp Gądecki: bł. Natalią Tułasiewicz kierował głód piękna i świętości

− Błogosławioną Natalią Tułasiewicz kierował „podwójny głód” – piękna i świętości. Tak rozumiała swoją misję świeckiego apostoła, który niesie innym Ewangelię i kulturę − podkreślił w homilii abp Stanisław Gądecki. Metropolita poznański przewodniczył 31 marca Mszy św. w kościele pw. św. Michała Archanioła w 70. rocznicę męczeńskiej śmierci poznańskiej nauczycielki, która zginęła w niemieckim obozie koncentracyjnym Ravensbrück.

Uroczystą dziękczynną Eucharystię za świadectwo wiary błogosławionej nauczycielki poprzedziła Litania do bł. Natalii Tułasiewicz.

W Mszy św. oprócz licznie zgromadzonych wiernych z parafii pw. św. Michała Archanioła, na terenie której mieszkała błogosławiona Natalia, uczestniczyli m.in. nauczyciele, katecheci, rodzice oraz dzieci i młodzież ze szkół noszących jej imię: podstawowej, gimnazjalnej i licealnej.

Przypominając życiorys błogosławionej, abp Gądecki zwrócił uwagę, że życie błogosławionej nauczycielki urodzonej 9 kwietnia w 1906 roku w Rzeszowie, pod zaborem austriackim, było przesycone Ewangelią. − Pragnęła głosić zachwyt nad dziełem stworzenia, być jednym z instrumentów w wielkiej, Bożej orkiestrze − stwierdził metropolita poznański.
Zaznaczył, że Natalia Tułasiewicz została wychowana w pobożnej i patriotycznej rodzinie. Uczyła się w Kętach, a później u sióstr klarysek w Krakowie, w gimnazjach żeńskich w Krakowie. − W młodości wkroczyła w atmosferę entuzjazmu z racji odzyskania niepodległości Polski, ten entuzjazm naznaczył potem jej studia oraz pracę zawodową − przypomniał metropolita poznański.

W 1921 roku wraz z rodziną przeniosła się do Poznania, gdzie ukończyła studia polonistyczne na Uniwersytecie Poznańskim i w Konserwatorium Muzycznym (1921-26). Brała aktywny udział w Kole Polonistów i Sodalicji Mariańskiej, planowała napisać rozprawę doktorską o K. H. Rostworowskim, wybitnym dramatopisarzu katolickim tamtych czasów. Metropolita poznański przypomniał, że Natalia Tułasiewicz pracowała w Prywatnej Powszechnej Szkole Koedukacyjnej pw. św. Kazimierza w Poznaniu (1933-1937), „gdzie wprowadzała też innowacje, eksperymentowała, przygotowywała spektakle szkolne, referaty na konferencje pedagogiczne”, a później także w Gimnazjum Sióstr Urszulanek Unii Rzymskiej (1936-1939).

Przewodniczący KEP zwrócił uwagę, że przyszła błogosławiona kierowała się w życiu dwiema najważniejszymi zasadami, na których wspierało się jej „dorastanie do świętości” − nakazem służby i miłością nieprzyjaciół. − Nakaz służby był integralną częścią jej osobowości. Miłości nieprzyjaciół uczyła się z kolei w najtrudniejszej ze szkół – w konfrontacji z wrogiem okupującym jej Ojczyznę − zaznaczył abp Gądecki. Pragnienie miłości nieprzyjaciół przenikało nawet jej lekturę psalmów.

Przewodniczący KEP podkreślił, że w jej „Notatkach do studium nad psalmami” na plan pierwszy wysuwa się sprzeciw wobec myślenia w kategoriach „oko za oko, ząb za ząb.” − Głośne i bezczelne zło trzeba zwyciężać miłością: „Dopiero miłość wroga legitymuje moje wnętrze” − zaznaczył abp Gądecki.

Przypomniał, że w listopadzie 1939 r., wysiedlona przez hitlerowców, trafiła do Krakowa. W tym mieście i jego okolicach prowadziła tajne nauczanie, dbając, jak sama mówiła, „aby wojna nie wyjałowiła z dusz uczennic dobra i piękna”. − W czasie ostatniego roku jej pobytu w Krakowie, a potem w czasie pracy w Niemczech posiadała coś, co można nazwać przewidywaniem zdarzeń, które miały nastąpić i niejednokrotnie następowały. Powiedziała: „ja widzę, kto ze spotkanych ludzi jest w stanie łaski uświęcającej. Czasem są nią prześwietlone bardzo szpetne twarze” − mówił abp Gądecki.

Najpiękniejszym jednak znakiem jej działalności nauczycielskiej była praca w Hanowerze. Wiosną 1943 r. zdecydowała się na wyjazd jako wolontariuszka wydziału duszpasterskiego organizacji „Zachód” na przymusowe roboty do znajdującej się tam fabryki. − Pomoc ta miała polegać na wysyłaniu do większych skupisk polskich wolontariuszy, którzy mieliby podnosić morale, pobudzać religijność, a po zakończeniu wojny przyprowadzić Polaków do kraju − zauważył metropolita poznański.

Podkreślił, że właśnie w Niemczech bł. Natalia pragnęła jako robotnica wśród  robotnic mówić o Ewangelii i pięknym, czystym życiu w środowisku narażonym na wszelką łatwiznę moralną. − Chodziło jej o to, by jako misjonarz służyć Bogu i ludziom. Chciała wszystkich przybliżyć do Chrystusa Słońca, którym sama żyła i oddychała − stwierdził abp Gądecki. 

Błogosławiona Natalia wyruszyła do Niemiec w podwójnej roli − emisariusza rządu londyńskiego i świeckiego apostoła. − Będąc na obczyźnie, animowała życie religijne, urządzała rekolekcje, wygłaszała prelekcje i katechezy, organizował wspólne modlitwy, objaśniała prawdy wiary, prowadziła wykłady z literatury i historii, recytowała swoje wiersze − wskazał przewodniczący KEP. Zaznaczył, że apostolstwo prowadzone przez nią w tamtych warunkach wymagało od niej prawdziwego heroizmu.

Przypomniał, że Natalia Tułasiewicz została aresztowana w kwietniu 1944 r. po wizycie nieostrożnego kuriera z Polski. Więziona i torturowana, poniosła śmierć w komorze gazowej w obozie koncentracyjnym w Ravensbrück, w Wielki Piątek 31 marca 1945 r., tuż przed jego wyzwoleniem.

Po Mszy św. przedstawiciele Parafialnego Oddziału Akcji Katolickiej przeszli pod dom przy ul. Śniadeckich 30, gdzie błogosławiona mieszkała do momentu aresztowania przez Niemców. Pod pamiątkową tablicą umieszczoną na budynku złożyli kwiaty i zapalili znicze.

W kościele natomiast została wystawiona sztuka teatralna pod tytułem „Misterium Męki Pańskiej. Na ziemię ześlę huragan róż”, napisana specjalnie na tę rocznicę, którą zaprezentował teatr nataliański, zwany Sceną N.