Abp Gądecki: ołtarz w kościele przypomina nam o sakramentalnym wymiarze naszych cierpień

Na znaczenie ołtarza w kościele, który przypomina nam o sakramentalnym wymiarze naszych cierpień, zwrócił wczoraj wieczorem uwagę abp Stanisław Gądecki, podczas uroczystości poświęcenia ołtarza w przebudowywanej świątyni pw. Świętego Krzyża w Poznaniu.

Podczas uroczystej Eucharystii metropolita poznański przypomniał, że w każdym kościele ołtarz zajmuje centralne miejsce, a przez namaszczenie krzyżmem staje się symbolem Chrystusa, który jest „Christos”, tzn. „Namaszczony”.

„Każdy chrześcijanin z osobna również jest ołtarzem ofiarnym” – zaznaczył arcybiskup wyjaśniając, że życie chrześcijańskie w jedności z całym Kościołem, jest tym życiem, którym każdego dnia wnosimy nasze ofiary w życie Kościoła dla zbawienia świata i dla uzupełnienia tych cierpień, które przeżył Chrystus za swojego ziemskiego życia.

W czasie liturgii sprawowanej w odnowionym wnętrzu poznańskiej świątyni, abp Gądecki namaścił również świętym olejem nowy ołtarz.

„Pięknie byłoby, gdyby tak szybko, jak przeprowadzamy remont kościoła, można było odnowić ducha w parafii. Życzę sobie i nam wszystkim, aby ono się dokonało” – zauważył z kolei na zakończenie uroczystości ks. Sławomir Baraniak, proboszcz parafii pw. Świętego Krzyża.

Parafię na Górczynie powołał do istnienia 1 grudnia 1929 r. kardynał August Hlond. Została ona wyodrębniona z parafii łazarskiej pw. Matki Boskiej Bolesnej. Na początku ośrodkiem duszpasterskim parafii była kaplica sióstr Szarytek przy ul. Sielskiej. W 1931 r. pozyskano pawilon z Powszechnej Wystawy Krajowej, który przystosowano do celów sakralnych. Ten tymczasowy kościół poświęcono w 1931 r. Nikt nie przypuszczał wówczas, że obliczony na 20 lat budynek będzie służył parafianom przez prawie 50.

W 1951 r. administratorem parafii został powołany ks. Józef Jasiński, który pełnił na Górczynie urząd proboszcza przez 33 lata. Od początku swojej posługi myślał on o budowie nowego kościoła, ale wówczas podjęcie takiego wyzwania nie było możliwe. Starania o powstanie świątyni ks. Jasiński rozpoczął w 1956 r., jednak nie otrzymał wtedy na to zgody. Sytuacja powtórzyła sie wielokrotnie, przez lata parafia usilnie starała się o wydanie pozwolenia na budowę kościoła. Interweniowano wielokrotnie także u najwyższych władz w Warszawie, które pozostawały nieugięte. W końcu zgodziły się one na postawienie nowej budowli w miejscu, w którym stał budynek rozpadającego się już prawie kościoła. Po 18 latach starań, w 1974 r. ruszyły prace przy budowie świątyni, która została konsekrowana w 1978 r.

Kościół ten był przewidziany na potrzeby 28 tys. osób, które mieszkały wówczas na terenie parafii. Aktualnie, po zmianach granic parafia liczy 8 tys. wiernych, świątynia stała się więc zbyt duża. Ponieważ jej budynek wymagał remontu, podjęto decyzję o dostosowaniu go przy tej okazji do obecnej sytuacji tak, aby jak najlepiej zaspokajał potrzeby parafii. Dlatego w trakcie trwających od kilku lat prac, przebudowano m.in. jego wnętrze wraz z prezbiterium dostosowując je jeszcze bardziej do wymogów liturgicznych zalecanych przez Sobór Watykański II.