Abp Galbas do kapłanów: biskup nie jest dozorcą księdza, ani jego strażnikiem

Biskup nie jest dozorcą księdza, ani jego strażnikiem. Jeśli ksiądz prowadzi podwójne życie, jakąkolwiek postać miałoby ono mieć, powinien to jak najszybciej przerwać – powiedział abp Adrian Galbas do kapłanów. Metropolita katowicki przewodniczył Mszy św. Krzyżma w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach. Podczas liturgii  błogosławił oleje chorych i katechumenów oraz poświęca krzyżmo.

W homilii metropolita katowicki zatrzymał się nad znaczeniem namaszczenia, szczególnie namaszczenia krzyżmem, „najszlachetniejszym ze wszystkich dziś poświęcanych olejów, mieszaniną oliwy z oliwek i wonnych balsamów.” Jak zauważył, olej od zawsze, aż do naszych czasów wykorzystywany jest jako produkt spożywczy, kosmetyczny i liturgiczny. W starożytności był także zabezpieczeniem walczących. Namaszczali się nim sportowcy, stający do zapaśniczej walki. Śliski olej wtarty w ciało stanowił ochronę przed uchwytem przeciwnika.

Arcybiskup za najważniejsze uznał jednak jego znaczenie biblijne. Olej stosowano przy ustanawianiu króla, kapłana i proroka. Namaszczenie było znakiem szczególnego wybrania i upodobania przez Boga oraz wyznaczało człowiekowi ściśle określone zadania. – Namaszczany człowiek uważany był za Bożego wybrańca, który przeznaczony był do wykonania pewnych, konkretnych zadań, mieszczących się w Bożym planie zbawienia. (…) Bóg dawał wybrańcowi swoją moc i swojego Ducha – mówił dodając, że w sposób został wybrany i namaszczony przez Boga Jego Syn Jezus Chrystus.

Przypomniał, że Chrystus jest oczekiwanym Mesjaszem. Podkreślił, że namaszczeni są również ci, którzy łączą się z Namaszczonym, m.in. przez chrzest i bierzmowanie. Jak zaznaczył, walka, którą jako namaszczeni podejmujemy co dnia w imię Chrystusa, polega też na tym, że „nie akceptujemy zła, w sobie i wokół siebie, walczymy o to, by Jego Królestwo było coraz bardziej obecne tu i teraz.” – Ta walka to również zmagania wewnętrzne, walka ze zwątpieniem, smutkiem, długotrwałym przygnębieniem, poczuciem bezsensu podejmowanych wysiłków, bezcelowości zadań, które mamy do spełnienia – powiedział.

W chwilach trudnych zachęcał kapłanów do wspominania Chrystusa, modlącego się wśród drzew oliwnych, w Getsemani.  –  Bóg nie opuścił wtedy Jezusa i nie opuści także nas – zapewnił. Mówił o namaszczeniu w sakramencie święceń. –  Najpierw biskup położył na nas swoje dłonie, a potem namaścił nasze – przypominał arcybiskup Galbas zauważając, że „Pan wziął nas wtedy w swoje posiadanie”.

Jak powiedział, kapłan składa codzienną ofiarę ze swojego życia.  – Ofiara ta nas nie ograbia, ale przeciwnie: ubogaca, nie upokarza, ale przeciwnie: uwzniośla, nie zabiera nam niczego, ale przeciwnie: wszystko nam daje – powiedział. Jej szczytem jest Najświętsza Eucharystia.

Zachęcił księży do wdzięczności dzień ich święceń. – Jesteśmy namaszczeni krzyżmem, ale jesteśmy także tymi, którzy innych krzyżmem namaszczają – wskazywał. – I pragnijmy to robić jak najskuteczniej, przede wszystkim przez nasze własne uświęcenie – wzywał.

Podkreślił, że uświęcanie Kościoła zaczyna się od uświęcania samego siebie. – Jeśli ja się nie upilnuję, nie upilnuje mnie nikt. Nawet biskup. Biskup nie jest dozorcą księdza, ani jego strażnikiem. Oczywiście, że powinien troszczyć się o dyscyplinę wśród księży, ale nie może żadnego księdza zastąpić w dbaniu o jego powołanie – wskazywał.

Zachęcał księży do nawrócenia. – Jeśli ksiądz prowadzi podwójne życie, jakąkolwiek konkretną postać miałoby ono mieć, powinien to jak najszybciej przerwać. Wspólnota Kościoła mu w tym pomoże. Jeśli zaś nie chce tego przerwać, nie chce nic z tym zrobić, powinien przerwać aktywną posługę kapłańską. Nie można na stałe wieść podwójnego życia i to jeszcze na koszt wiernych, którzy łożą na nasze utrzymanie. Kościół z tego powodu strasznie cierpi – przekonywał.

Mówił o Kościele, który kapłani chcą uświęcać najpierw swoim życiem, a dopiero potem  posługą. – Niech jeno i drugie będzie spójne i niech będzie wysokich lotów. Niech nam zależy na Kościele, który będzie coraz głębszy, coraz bardziej świadomy tego kim jest, oparty i opierający się na Chrystusie. Może nie będzie to Kościół liczny, ale świętość jednego jest już bezcenna i warto się dla niej trudzić – uświadamiał.

Prosił o jedność między kapłanami i dziękował za tworzenie braterskiej wspólnoty. – Biskup niczego nie zrobi bez księży. Możemy napisać nie wiem jakie programy naprawcze Kościoła i parafii, ale jak nie będzie gorliwych księży, to te programy będą tylko bladym świstkiem – przekonywał. – Życzę ludziom, z którymi Bóg wiąże i zwiąże naszą posługę, by spotkali w nas księdza zwykłego. Pokornego i zwykłego. Nie księdza – gwiazdę, nie księdza – celebrytę, nie księdza – pawia. Już lepiej niech będzie wołem roboczym, niż napuszonym pawiem. Niech będzie zwykłym księdzem, który kocha jak Chrystus i który sobą nie zasłania Chrystusa –  powiedział abp Galbas na koniec.