Abp H. Hoser, J. Ochojska i ruch Duchowej Adopcji laureatami „Fides et Ratio”

Medale Towarzystwa Uniwersyteckiego „Fides et Ratio” otrzymali dziś abp Henryk Hoser, Janina Ochojska oraz Dzieło Duchowej Adopcji prowadzone przez o. Paulinów.

Wręczenie nagród przez Prymasa Polski kard. Józefa Glempa poprzedzone zostało uroczystym koncertem w scenerii sali balowej na Zamku Królewskim w Warszawie.
Uroczystość wręczenia medali Towarzystwa „Fides et Ratio” była ostatnim akordem zorganizowanej przez to stowarzyszenie sesji „W trosce o nadzieję”, która odbyła się w Warszawie od 20 do 22 marca.

Arcybiskup warszawsko-praski Henryk Hoser otrzymał to specjalne wyróżnienie – jak stwierdza werdykt kapituły: „za szczególną troskę o każde życie, bezinteresowną miłość do każdego człowieka i heroiczną pracę misjonarska na Czarnym Lądzie”.

Janina Ochojska otrzymała medal za „heroiczną pracę na rzecz najbardziej potrzebujących”.

Ojcowie Paulini oraz „wszyscy wspierający i promujący Duchową Adopcję” za „obronę najbardziej bezbronnych nienarodzonych dzieci”.

Abp Hoser dziękując z nagrodę nawiązał do nazwy Towarzystwa Uniwersyteckiego „Fides et Ratio”. Przypomniał, że Jan Paweł II nazwał te dwa wymiary naszego bytowania skrzydłami, które winny współpracować harmonijnie. A jeśli to nie nastąpi, lot jest utrudniony. „Dramatem naszej epoki jest rozejście się tych dwóch perspektyw i skonfliktowanie ich w jako rzekomo przeciwstawnych sobie” – dodał.

O. Dariusz Cichor z Jasnej Góry, Definitor Generalny Zakonu Paulinów, dziękując za medal wyjaśnił, że Dzieło Duchowej Adopcji ma za cel modlitewne ratowanie nienarodzonego człowieka od momentu jego poczęcia, szczególnie gdy pojawia się sytuacja zagrożenia. Dodał, że akcja ta rozprzestrzeniła się na wiele krajów i diecezji w Polsce. Obecna jest dziś też na kilku innych kontynentach. W ostatnich latach modlitwa ta w uchwałach Zakonu Paulinów, została uznana za priorytet ich działalności. „Jest to też modlitwa, która ma szczególną moc oraz do której wzywali nas kolejni papieże, Jana Paweł II i Benedykt XVI” – dodał.

Podkreślił, że rola tego ruchu polega nie tylko na ratowaniu nienarodzonych poprzez modlitwę, ale ma również wielkie znaczenie formacyjne dla tych, którzy tę modlitwę dobrowolnie podejmują.

Wręczenie medali poprzedził koncert muzyki klasycznej w wykonaniu Chóru i Orkiestry Kameralnej „Cantare et Sonare”, z Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej i. K. Lipińskiego w Lublinie. Zgromadzeni muzycy zagrali też kilka utworów specjalnie dla kard. Józefa Glempa, dedykując mu to jako prezent z okazji niedawno obchodzonych imienin.

Laureaci:

Abp Henryk Hoser jest lekarzem, kapłanem, misjonarzem oraz jednym z polskich biskupów o największym doświadczeniu w pracy dla Kościoła powszechnego. Pochodzi z rodziny znanych ogrodników, Janusza i Haliny z Zabłońskich. Jest też pierwszym polskim pallotynem, który został podniesiony do godności arcybiskupa.

Henryk Hoser już w liceum im. Tomasza Zana w Pruszkowie zdecydował się studiować medycynę. W roku 1960 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie. Studia ukończył w 1966 r. i na kolejne dwa lata pozostał na uczelni jako asystent w Zakładzie Anatomii Prawidłowej. W roku 1969 pracował jako lekarz prowadzący oddział internistyczny w szpitalu rejonowym w Ziębicach.

Odpowiadając na powołanie kapłańskie w 1969 r. jako lekarz medycyny wstąpił do nowicjatu i Wyższego Seminarium Duchownego Księży Pallotynów w Ołtarzewie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1974 r.

Przez 21 lat przebywał na misjach w Rwandzie i Zairze. W 1978 roku założył w Kigali Centrum Zdrowia Gikondo, którym kierował przez 17 lat i Rwandyjską Akcję Rodzinną dla upowszechniania naturalnych metod planowania rodziny. Stał też na czele Stowarzyszenia Ośrodków Lekarskich w Kigali i kierował ośrodkiem monitoringu epidemiologicznego AIDS. Jednocześnie był proboszczem, organizatorem duszpasterstwa rodzin oraz sesji formacyjnych dla apostolstwa świeckich i środków przekazu. Przez kilka lat był sekretarzem komisji tamtejszego episkopatu ds. zdrowia, a także komisji ds. rodziny.

W roku 1981 ks. Hoser został przełożonym Delegatury Misyjnej Księży Pallotynów w Rwandzie, a siedem lat później pierwszym superiorem nowo utworzonej regii, obejmującej Rwandę, Zair i Belgię (1988-1991). Był także przewodniczącym Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonnych w Rwandzie.

W 1994 roku uczestniczył w Synodzie Specjalnym dla Afryki jako ekspert w dziedzinie rozwoju i problemów rodziny. W tym samym roku Jan Paweł II ustanowił go wizytatorem apostolskim w Rwandzie i krajach ościennych. W czasie wojny pomiędzy plemionami Hutu i Tutsi jako wizytator apostolski w Rwandzie w latach 1994 – 1996 wizytował diecezje, mianował administratorów apostolskich, pomagał biskupom i księżom organizować na nowo pracę duszpasterską.

Po powrocie do Europy, w latach 1996-2003 był przełożonym Regii Miłosierdzia Bożego pallotynów we Francji i członkiem Rady Misyjnej Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonnych w tym kraju. W tym czasie, z ramienia Kongregacji Ewangelizacji Narodów, kilkakrotnie wizytował seminaria duchowne w krajach misyjnych. W 1998 r. prowadził czterodniowe rekolekcje dla polskich biskupów na Jasnej Górze. Od roku 2004 był przełożonym pallotyńskiej prokury misyjnej w Brukseli i duszpasterzem w strukturach Wspólnoty Europejskiej.

22 stycznia 2005 r. Jan Paweł II mianował ks. Henryka Hosera sekretarzem pomocniczym Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów oraz przewodniczącym Papieskich Dzieł Misyjnych. Święceń biskupich udzielił mu 19 marca 2005 r. w Rzymie ówczesny prefekt Kongregacji Ewangelizacji Narodów kard. Sepe.
24 maja 2008 r. Benedykt XVI mianował go biskupem warszawsko-praskim. W Konferencji Episkopatu pełni obecnie funkcję przewodniczącego Zespołu Ekspertów ds. Bioetycznych.

Janina Ochojska,

to człowiek symbol. Dzięki swojej wytrwałości, dobroci i miłości stała się znana i podziwiana nie tylko w Polsce ale i na całym świecie. W 2004 r. w ankiecie tygodnika „Polityka” znalazła się na 7. miejscu w rankingu najbardziej wpływowych kobiet w Polsce.

Studiowała astronomię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Po ukończeniu studiów (1980) pracowała w Pracowni Astrofizyki PAN w Centrum Astronomicznym im. Mikołaja Kopernika w Toruniu. Jako studentka działała w Duszpasterstwie Akademickim oo. Jezuitów w Toruniu, a od 1976 roku włączyła się w działalność opozycyjną, angażując się m.in. w powstanie NSZZ „Solidarność” w Toruniu.

W 1984 r. wyjechała do Francji na operację. Tam zetknęła się z ideą pomocy humanitarnej. Jako wolontariuszka działała dla fundacji „EquiLibre”, wyszukując kontakty i koordynując pomoc dla Polski. W 1989 r. była jedną z twórców polskiego oddziału Fundacji „EquiLibre”. W 1992 zorganizowała konwój polskiej pomocy dla byłej Jugosławii.

W 1994 roku założyła Polską Akcję Humanitarną, w której po dziś dzień sprawuje funkcję Prezesa Zarządu. Misją PAH jest „uczynić świat lepszym przez zmniejszanie cierpienia i niesienie wartości humanitarnych”.
Polska Akcja Humanitarna niesie pomoc w najbardziej niebezpiecznych i zagrożonych miejscach świata, m. in. w Afganistanie, Palestynie, Sudanie czy Darfurze. Pomaga też uchodźcom i repatriantom. Pomaga też dzieciom w Polsce w ramach słynnego programu Pajacyk.

Dzieło Duchowej Adopcji

Idea ta opiera się na modlitwie w intencji dziecka zagrożonego aborcją i jego rodziców, o światło Ducha Świętego na zmianę decyzji. Trwa ona 9 miesięcy. Składa się na nią: l-na tajemnica różańca, specjalna modlitwa i dobrowolne zobowiązania. Złożenie przyrzeczenia odbywa się publicznie podczas Mszy Świętej. Poprzedzone jest 2-dniowym przygotowaniem modlitewnym. Duchowa adopcja może być podejmowana wielokrotnie, kolejno, po wypełnieniu poprzedniego zobowiązania przez każdego chrześcijanina: osobę dorosłą, młodzież i również dziecko, ale pod opieką rodziców lub opiekunów.

Program działalności w Polsce oparty jest na wypełnianiu Jasnogórskich Ślubów Narodu Polskiego kard. Stefana Wyszyńskiego, koncentrując się szczególnie na tym fragmencie, który mówi o obronie „każdej kołyski”.

Duchową Adopcję zaczęto wcześniej praktykować w zachodniej Europie w ruchu Błękitnej Armii Matki Bożej Fatimskiej. W 1987 roku pomysłem zainteresowali się Paulini z kościoła św. Ducha w Warszawie, gdzie przeorem był o. Stanisław Jarosz. Paulini opracowali tekst liturgii przyrzeczenia adopcyjnego kandydatów i wdrożyli je w praktyce obrzędowej. Od ok. 1993 r. Dzieło to rozpowszechnione jest w całej Polsce.

Dużą rolę dla upowszechnienia Duchowej Adopcji odegrali też państwo Arkuszyńscy z Gdańska. Znamienną jest okoliczność, że Zdzisław Arkuszyński zaangażowany w upowszechnianie Duchowej Adopcji był więźniem KL Auschwitz i naocznym świadkiem holokaustu. Doświadczenie II wojny światowej było dla niego źródłem działań chroniących życie ludzkie.

Dzisiaj w prawie wszystkich diecezjach w kraju istnieją ośrodki duchowej adopcji. Centralny Ośrodek Krzewienia Duchowej Adopcji znajduje się na Jasnej Górze. Krajowym opiekunem jest o. Stanisław Jarosz. Chociaż nie ma dokładnych statystyk, to przypuszcza się, że modlitwa w intencji zagrożonego dziecka poczętego podejmowana jest przez miliony osób w Polsce.