Abp Jędraszewski o św. Zygmuncie Szczęsnym Felińskim: Wspaniały pasterz na trudne czasy

– Prosimy św. abp. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego, aby nam w naszych zmaganiach towarzyszył i błogosławił jasną myślą, zdecydowaną postawą, niezłomnością w służbie Kościoła i ojczyzny – mówił abp Marek Jędraszewski w katedrze na Wawelu, gdzie sprawował Mszę św. w 200-lecie urodzin i 20-lecie beatyfikacji metropolity warszawskiego i założyciela Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi.

Metropolita krakowski zwrócił uwagę, że Zygmunt Szczęsny Feliński rozumiał swoją służbę narodowi, jako służbę kapłańską. – Iść za Chrystusem w niewiadome. Iść tam, gdzie będzie jasna wola Jego – mówił arcybiskup. Podkreślił, że późniejszy metropolita warszawski był wierny swojemu powołaniu na wzór wierności św. Piotra wobec mądrości Bożej objawionej w Pismach i wierności Apostoła Kościołowi.

Metropolita krakowski zauważył, że wierność Kościołowi abp. Felińskiego wyznaczała jego hierarchię wartości i posłuszeństwa w odniesieniu do władzy świeckiej. – Wolność dzieci Bożych każe w pewnym momencie powiedzieć „nie” wobec władzy świeckiej, zwłaszcza wtedy, kiedy będzie uzurpowała sobie prawo, aby jej oddawać cześć boską – mówił metropolita krakowski odwołując się do nauczania św. Piotra.

Zaznaczył, że Zygmunt Szczęsny Feliński był człowiekiem wolnym, który znał granice posłuszeństwa prawu świeckiemu; wiedział, że Polska nie odzyska niepodległości bez organicznej, trwającej dziesięcioleciami, upartej pracy wśród dzieci wiejskich czy rzemieślników.

– Budowanie siły polskiego katolicyzmu, rozumiał jako najwyższy przejaw patriotyzmu, bo on sprawiał, że pogłębiała się świadomość polskiej tożsamości, co stanowiło silną tamę, by rozpłynąć się w rosyjskim żywiole – mówił abp Jędraszewski. Wskazał też, że abp Feliński nie wycofał się ze swoich poglądów patriotycznych nawet podczas zesłania na 20 lat do Jarosławia nad Wołgą.

Metropolita karakowski przypomniał, że abp Feliński zmarł 17 września 1895 r. w pałacu bp. Jana Puzyny w Krakowie. Pierwotnie został pochowany na Cmentarzu Rakowickim, a następnie w Dźwiniaczce. Po odzyskaniu niepodległości jego trumnę przewieziono do Warszawy. Jego beatyfikacji dokonał Jan Paweł II 18 sierpnia 2002 r. na Błoniach krakowskich, a kanonizacji – Benedykt XVI 11 października 2009 r. w Watykanie.

– Dzisiaj sławimy Boga w tej świetlanej postaci pasterza, patrioty, Polaka, nauczyciela, wychowawcy – powiedział abp Jędraszewski, wyrażając wdzięczność Bogu, że dał Polsce „tak wspaniałego pasterza na tak trudne czasy”. – Prosimy jego, który tak bardzo polską kulturę, tożsamość, naród i Kościół w Polsce ukochał, aby teraz, kiedy jesteśmy świadkami, a w jakiejś mierze uczestnikami kolejnych przełomów dziejowych i politycznych, aby nam w naszych zmaganiach towarzyszył i błogosławił jasną myślą, zdecydowaną postawą, niezłomnością w służbie Kościoła i ojczyzny – zakończył metropolita krakowski.

Zygmunt Szczęsny Feliński urodził się 1 listopada 1822 r. w Wojutynie na Wołyniu. Studiował matematykę na Uniwersytecie w Moskwie, a nauki humanistyczne w Paryżu. W 1851 r. wstąpił do Seminarium Duchownego w Żytomierzu, a dalsze studia odbył w Akademii Duchownej w Petersburgu, gdzie otrzymał święcenia kapłańskie (1855).

Mianowany arcybiskupem warszawskim 6 stycznia 1862 r. przez papieża Piusa IX, przyjął sakrę biskupią w Petersburgu. Zarządzał archidiecezją warszawską tylko 16 miesięcy.

Wybuch powstania styczniowego (1863) i krwawe represje wywołały jego protest. 15 marca 1863 r. wystosował list do cara Aleksandra II w obronie praw Kościoła i narodu. Został wezwany przez władze rosyjskie do Petersburga. Na wygnaniu w Rosji spędził 20 lat w Jarosławiu nad Wołgą.

Jan Paweł II beatyfikował abp. Felińskiego 18 sierpnia 2002 r. w Krakowie, a Benedykt XVI kanonizował go 11 października 2009 r. w Rzymie.