Abp Ryś do kapłanów: nie przyzwyczajajcie się do tego, co robicie na co dzień

– Nie przyzwyczajajcie się do tego, co robicie na co dzień. Obsłużymy tych, którzy przyszli, i będziemy schnąć. Niech będzie w nas to pragnienie Boże, że ten Dom jest otwarty na każdego i że nie mogę sam w nim się modlić, jak nie widzę innych, których tam nie ma. Wtedy będzie w nas tętnić życie, wtedy Bóg może przez nas owocować! – powiedział abp Grzegorz Ryś do kapłanów, zgromadzonych w katedrze łódzkiej w 16. rocznicę ich święceń.

W sobotę 2 czerwca 2007 roku, a więc dokładnie 16 lat temu w łódzkiej bazylice archikatedralnej ośmiu diakonów Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi przyjęło święcenia kapłańskie z rąk ówczesnego metropolity łódzkiego arcybiskupa Władysława Ziółka. Wyświęconymi wówczas kapłanami byli: ks. Paweł Bogusz, ks. Piotr Górski, ks. Daniel Jarzębski, ks. Witold Lubaniak, ks. Krzysztof Petruk, ks. Maciej Piskorski, ks. Sławomir Susik i ks. Łukasz Tarnawski.

Dziś, w kolejną rocznicę swoich święceń duchowni dziękowali za dar kapłaństwa i prosili Boga o potrzebne łaski w dalszej posłudze duszpasterskiej Kościołowi łódzkiemu. Eucharystii jubileuszowej celebrowanej w samo południe w katedrze przewodniczył i słowo Boże wygłosił abp Grzegorz Ryś – metropolita łódzki.

Duchowny odnosząc się do czytań zauważył, że kapłani otrzymują dziś dwa mocne znaki. Pierwszy to znak uschniętej figi, a drugi – znak oczyszczenia świątyni. – Bezowocna figa uschła, bo wszystko, co jest bezowocne usycha. Świątynia, która jest bezowocna, także usycha. Świątynia ma sens wtedy, kiedy jest zaproszeniem dla wszystkich, którzy do niej w tej chwili nie przychodzą, o których mówimy w tej chwili „poganie”. To od nas zależy, czy ona będzie otwarta, czy nam samym ze sobą będzie w niej wyśmienicie. Potrafimy się w niej obsłużyć, a skupieni na sobie i naszej dobrze zorganizowanej religijności nawet nie zobaczymy, jak zaczniemy usychać – ostrzegał abp Ryś.

Kończąc homilię metropolita łódzki zaapelował: – Nie przyzwyczajajcie się do tego, co robicie na co dzień. Trzeba wstać, konfesjonał, Msza, ktoś przyjdzie. Kancelaria – jak nie my, to zatrudni się kogoś i wszystko będzie hulać. Obsłużymy tych, którzy przyszli, i będziemy schnąć. Niech będzie w nas to pragnienie Boże, że ten Dom jest otwarty na każdego i że nie mogę sam w nim się modlić, jak nie widzę innych, których tam nie ma. Wtedy będzie w nas tętnić życie, wtedy Bóg może przez nas owocować!