Abp Ryś w Watykanie: w obliczu kryzysu wiary trzeba bliskości i świadectwa

O potrzebie bliskości i świadectwa mówił podczas porannej Mszy św. sprawowanej przez około 50 prezbiterów, w tym abp. Adama Szala, bp. Kazimierza Gurdę i kard. Konrada Krajewskiego w kaplicy św. Sebastiana przy grobie św. Jana Pawła II metropolita łódzki abp Grzegorz Ryś.

Dwie postawy dzisiaj zadaje nam Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii (Mk 1, 40-45). Pierwszą zadaje nam swoją postawą, a drugą zadaje nam poleceniem, jakie skierował do uzdrowionego trędowatego.

Pierwszą postawą jest bliskość. Jezus wyraża ją dotykając trędowatego: „wyciągnął rękę, dotknął go” W komentarzach się mówi: dotknął niedotykalnego. Trędowatych nie wolno było dotykać, bo każdy kto ich dotknął, sam zaciągał nieczystość, jaka w nich była.

Problemem trędowatego nie jest choroba, problemem trędowatego jest nieczystość, dlatego mówi on do Jezusa: „Jeśli zechcesz, możesz mnie oczyścić!”. Ponieważ jest nieczysty jest izolowany, jakby dla nikogo nie istniał, jakby umarł za życia. Jezus temu człowiekowi okazuje bliskość, człowiekowi, który dla nikogo już nie istnieje, nikt do niego nie podejdzie, nikt się z nim nie przywita, nikt go nie obejmie, nikt mu nie poda ręki, nikt się nie ucieszy jego obecnością w świątyni, nikt nie będzie chciał uczestniczyć w ofiarach które składa i tak dalej i tak dalej. To jest człowiek, który za życia stał się umarły. Takiemu Jezus okazuje bliskość i to jest bliskość przez dotknięcie, ale jest to też bliskość serca, wewnętrzna, bo ten gest dotknięcia wynika z tego, że jak słyszeliśmy, Jezus jest zdjęty litością: dosłownie by trzeba było przetłumaczyć „poruszony do samej głębi” i dlatego ten gest dotknięcia jest prawdziwy. Wynika bowiem z głęboko poruszonego serca.

Trzeba by było zapytać – ilu takich ludzi mamy w życiu, którzy dla nas już nie istnieją, którzy dla nas umarli? Mogą to być konkretne osoby, a to nie raz mogą być całe grupy ludzi z którymi nie chcemy mieć nic wspólnego. Najlepiej nigdy się nie spotkać, nigdy się nie otrzeć. Jezus mówi: bliskość wobec takich osób.

Natomiast druga postawa to świadectwo: „Bacz, abyś nikomu nic nie mówił, ale idź, pokaż się kapłanowi i złóż za swe oczyszczenie ofiarę, którą przepisał Mojżesz, na świadectwo dla nich”. Jezus posyła go i to posyła natychmiast. Zaraz go odprawił i to z jakąś wielką gwałtownością. Tak jak był dla niego wcześniej czuły i bliski, tak teraz gwałtownie go odpycha, to znaczy posyła go do świadectwa: „idź daj świadectwo, nie mów, daj świadectwo”. Z reguły robimy odwrotnie: gadamy, gadamy, gadamy, a świadectwa jest zero. I wtedy, kiedy gadamy bez świadectwa, wówczas dzieje się to, co jest w tej Ewangelii na końcu: to znaczy działalność Jezusa jest tylko utrudniona. Jezus nie może działać, spotykać ludzi, działać w ich życiu, działać w ich sercach, dlatego że my zmarnowaliśmy okazję spotkania Jezusa z nimi, swoją gadaniną a nie świadectwem. Bliskość i świadectwo.

Kiedy byliśmy z ostatnią wizytą ad limina u Ojca Świętego Franciszka i mieliśmy to wielkie szczęście spotkania w małych grupach, zadawania Ojcu Świętemu pytań, raz po raz pytaliśmy go, co robić? Co robić w sytuacji, kiedy ludzie odchodzą od Kościoła? Co robić w sytuacji, kiedy młodzież przestaje chodzić na religię? Co robić w sytuacji, kiedy liczymy publiczne apostazje? Co robić w takiej sytuacji, kiedy wydaje się, że tylko kryzys, kryzys, kryzys, zanik wiary, zanik wiary? Bodaj 7-8 razy zadaliśmy w ciągu dwóch godzin papieżowi to samo pytanie: co robić, co robić? Ojciec Święty patrzył na nas i z cierpliwością mówił za każdym razem: bliskość i świadectwo, bliskość i świadectwo. Amen.