Abp Skworc w 25. rocznicę sakry biskupiej: jestem dłużnikiem Boga, Kościoła i bliźnich

– Jestem dłużnikiem Boga, Kościoła i bliźnich – powiedział abp Wiktor Skworc podczas sprawowanej pod jego przewodnictwem Mszy w Uroczystość Objawienia Pańskiego i 25. rocznicę przyjęcia święceń biskupich. Liturgię w Archikatedrze Chrystusa Króla koncelebrowali m. in. abp Mieczysław Mokrzycki – metropolita lwowski, abp Józef Kupny – metropolita wrocławski oraz abp Stanisław Budzik, metropolita lubelski, który wygłosił homilię.

W słowie na zakończenie liturgii abp Wiktor Skworc nawiązał do 6 stycznia 1998 roku dnia przyjęcia święceń biskupich z rąk św. Jana Pawła II. – Posłał mnie jako pasterza do diecezji tarnowskiej, abym był – jak powiedział – „wiernym sługą nowej ewangelizacji, która szerzy w świecie Światłość Chrystusa” – mówił o papieżu.

Podkreślił, że minione ćwierćwiecze było wypełnione pracą; było czasem błogosławionym, dobrym i trudnym. – Od dnia przyjęcia sakry biskupiej i podjęcia posługi „w Duchu Świętym” minęło dokładnie 25 lat, wypełnionych pracą i posługą w Kościele i dla wspólnoty Kościoła. Wszystko, co w minionych ćwierćwieczu było błogosławione i dobre złożyłem dziś na ołtarzu; także to, co było krzyżem i cierpieniem. Za grzechy i zaniedbania przepraszałem również dziś na początku tej Eucharystii – mówił abp Skworc.

Jubilat określił się dłużnikiem Boga, Kościoła i bliźnich. – Kiedy przeżywam jubileusz, czas szczególnej łaski, to w sanktuarium sumienia uświadamiam sobie, że przede wszystkim jestem dłużnikiem – mówił. – Dłużnikiem Boga, Kościoła i bliźnich; waszym dłużnikiem jestem, dlatego wam mówię Bóg zapłać i dziękuję – kontynuował. – Jestem dłużnikiem i do końca moich dni nim pozostanę, starając się spłacać Bogu i Kościołowi dług wdzięczności, zawsze modlitwą i pracą oraz tworzywem cierpienia – dodał.

Zgromadzonych wiernych zachęcił do modlitwy. – Trwajmy na modlitwie; módlmy się ze siebie nawzajem i mocą modlitwy budujmy Kościół Chrystusowy, pamiętając, że tylko Bogu samemu należy się cześć i chwała – powiedział.

Życzenia w imieniu archidiecezjan i zgromadzonych wiernych złożył abp Koadiutor Adrian Galbas. Cytował fragment wiersza „Pokłon Trzech Króli” Thomasa Eliota o tym jak wiele zmienia w życiu prawdziwe spotkania z Bogiem. – Po nim, wszędzie i zawsze człowiek jest jakby nie u siebie. Nic na ziemi nie jest już w stanie całkowicie go napełnić. Wokół jest nieswojo i obco – mówił.

– Dziękujemy dziś Panu Bogu za życie i za wiarę Księdza Arcybiskupa, a także za to, co jest konsekwencją tych darów, czyli za chrzest, a potem za przyjęte pięćdziesiąt lat temu święcenia prezbiteratu i za sakrę biskupią sprzed dwudziestu pięciu lat – powiedział zwracając się do srebrnego jubilata. Życzył doświadczania „pragnienia coraz intensywniejszego spotkania z Bogiem, by za Nim tęsknił i by temu pragnieniu podporządkowane było wszystko inne”. – Powierzamy dziś przyszłe lata życia i posługi Ekscelencji dobroci i miłosierdziu Pana – dodał.

Jednocześnie wyraził wdzięczność za posługę biskupów pomocniczych: bp. Marka Szkudły i bp. Adama Wodarczyka w 8. rocznicę przyjęcia przez nich sakry biskupiej. – Dziękując za waszą posługę, bardzo prosimy byście codziennie, swoim przykładem, modlitwą i pracą, pomagali nam iść drogą wiary, zwłaszcza wtedy, gdy napotka ona na niebezpieczne zakręty i ciemne doliny. Bardzo tego potrzebujemy – powiedział abp Galbas.

Liturgii dziękczynnej przewodniczył abp Wiktor Skworc. Razem z nim modlili się m. in. abp Mieczysław Mokrzycki – metropolita lwowski, abp Józef Kupny – metropolita wrocławski, abp koadiutor Adrian Galbas, abp senior Damian Zimoń oraz abp Stanisław Budzik – metropolita lubelski, który wygłosił homilię; biskupi i prezbiterzy, zarówno z archidiecezji katowickiej jak i spoza niej, przedstawiciele władz samorządowych i licznie zgromadzeni wierni.