Adwent u luteran. Jak wygląda?

Adwent u luteran, podobnie jak w Kościołach chrześcijańskich tradycji zachodniej, trwa cztery niedziele i rozpoczyna nowy rok kościelny.

Termin „adwent” pochodzi od łacińskiego słowa „adventus”, co oznacza „przyjście”. Chrześcijanie używają tego terminu zarówno do opisania przyjścia Chrystusa na ziemię poprzez narodzenie z Marii Panny, jak i do określenia ponownego przyjścia Chrystusa w chwale (paruzja). Już w IV wieku ustalono, że pierwszy dzień adwentu przypada w niedzielę, cztery tygodnie przed 25 grudnia, i wtedy rozpoczyna się nowy rok kościelny.

W tradycji ewangelickiej adwent wiąże się z oczekiwaniem na powtórne przyjście Chrystusa, przygotowaniem się do kolejnej pamiątki Jego urodzin (Boże Narodzenie), ale także zachęca do zmiany, prostowania i naprawiania wielu spraw w życiu.

W czasie adwentu odprawiane są w luterańskich parafiach tygodniowe nabożeństwa. Barwą liturgiczną jest kolor fioletowy. Podczas liturgii wstępnej po Kyrie następuje zmiana: zamiast Chwała na wysokościach Bogu, ksiądz intonuje hymn Benedictus: Błogosławiony niech będzie Pan, iż nawiedził i odkupił lud swój, natomiast zbór odpowiada: Prostujmy swoje drogi, adwentu nadszedł czas, Bóg daje pokój błogi, Bóg Chrystus wzywa nas i mówi: Idę już. Przyjdź, Panie, przyjdź wołamy. Otwarte już serc bramy, w nich dary swoje złóż.

Adwent to czas oczekiwania i nadziei. Oczekiwaniu towarzyszą symbole obecne w liturgii. W luterańskich domach pojawiają się wieńce adwentowe z czterema świecami, które zapalane są w kolejne niedziele. Przy zapalonych świecach gromadzą się rodziny, by czytać słowo Boże i zmawiać modlitwy. Wieniec adwentowy jest również obecny w części ołtarzowej luterańskich kościołów i kaplic. Światło świecy, nawiązujące do proroctwa Izajasza zapowiadającego Mesjasza – światłość świata. Historia wieńca adwentowego wiąże się z osobą ewangelickiego duchownego ks. Jana Wicherna, który w grudniu 1839 r., w sali modlitw ewangelickiego ośrodka dla sierot z biednych dzielnic Hamburga, zapalił pierwszą świecę adwentowego wieńca.

Nierozerwalnie związana z tradycją adwentową ewangelików jest muzyka tego okresu roku kościelnego. Przykładem takim jest pieśń-hymn „Córko Syjońska”, wybrzmiewający w domach i podczas nabożeństw adwentowych. Ten dynamiczny i radosny utwór powstały w Niemczech na początku XIX wieku do muzyki Georga Friedricha Händla z oratorium „Juda Machabeusz”. Jest to najbardziej znany adwentowy utwór muzyczny, a jego popularność jest porównywalna do kolędy Cicha Noc.

W domach popularny jest także kalendarz adwentowy – specjalny kalendarz służący do odliczania dni od pierwszego dnia adwentu do wigilii Bożego Narodzenia. Każdego dnia adwentu odkrywa się kolejny kartonik lub kopertę gdzie ukryty jest werset biblijny, zadanie na dany dzień oraz niespodzianka.

W parafiach odbywają się również tradycyjne adwentówki i gwiazdki czyli spotkania dla dzieci, młodzieży, seniorów czy innych grup parafialnych. W niektórych parafiach odbywają się adwentowe rekolekcje dla rodzin oraz kiermasze, podczas których sprzedaje się wieńce, pierniczki, kartki i ozdoby choinkowe, często wykonane przez dzieci, młodzież czy seniorów.

W Adwencie rozprowadzane są w parafiach świece Wigilijnego Dzieła Pomocy Dzieciom, w ramach ekumenicznej akcji prowadzonej przez Diakonię Kościoła ewangelicko-augsburskiego, ewangelicko-reformowanego, Caritas Kościoła rzymskokatolickiego i Eleos Kościoła prawosławnego.

Generalna Wizytator Nauczania Kościelnego dk. Ewa Below wraz z Wydawnictwem Augustana zapraszają po raz kolejny do przygotowania niespodzianki dla seniorów w domach opieki. W tym roku dzieci wykonują świąteczne GWIAZDY.

Przez cały czas Adwentu i okres Bożego Narodzenia nad ołtarzem lub przed kościołem nad głównym wejściem zapalona jest „Gwiazda adwentowa”. Ta pięcioramienna gwiazda symbolizuje Jezusa Chrystusa. Pochodzi ona od wspólnoty w Herrnhut.