Beatyfikacja Karola de Foucaulda, pustelnika z Sahary

Sługa Boży, francuski pustelnik i misjonarz Karol de Foucauld (1858-1916) będzie beatyfikowany w niedzielę 13 listopada w Watykanie. Wraz z nim ogłoszone zostaną błogosławionymi dwie włoskie założycielki zakonów.

Ceremonii przewodniczyć będzie kard. Jose Saraiva Martins, prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Po uroczystości do bazyliki św. Piotra przybędzie Benedykt XVI. Ojciec Święty pomodli się przed relikwiami nowych błogosławionych i skieruje do wiernych krótkie przemówienie.
Od początku pontyfikatu Benedykt XVI osobiście ogłasza tylko nowych świętych. Ceremonii beatyfikacyjnej przewodniczy z reguły jeden z kardynałów. Poza Karolem de Foucauld, na którego dziedzictwo powołuje się ok. 20 różnych stowarzyszeń i zgromadzeń zakonnych, beatyfikowane będą Maria Pia Mastena (1881-1951) z Werony i Maria Crocifissa Curcio (1877-1957) z Sycylii. Te beatyfikacje miały się odbyć w maju br. w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, zostały jednak przesunięte na listopadowy termin w związku ze śmiercią papieża Jana Pawła II.
Sługa Boży Charles de Foucauld, pustelnik i misjonarz, urodził się w 1858 r. w Strasburgu. Pochodził z rodziny arystokratycznej. W latach młodzieńczych utracił wiarę. W 1879 r. ukończył szkołę oficerską i odbył służbę wojskową w Oranie. Zafascynowany kulturą arabską podał się w 1882 r. do dymisji i udał w podróż naukową do Maroka. Reportaże z tej podróży przyniosły mu duży rozgłos, a Towarzystwo Geograficzne w Paryżu przyznało mu złoty medal. Pod wpływem swojej kuzynki i przyjaciela rodziny nawrócił się. W 1890 r. wstąpił do zakonu trapistów i przyjął imię Maria Alberyk. Od 1895 r. projektował reguły dla nowych wspólnot zakonnych oparte na duchowości Świętej Rodziny z Nazaretu.
Zwolniony w 1897 r. ze ślubów zakonnych wyjechał do Ziemi Świętej, gdzie pod imieniem Karola od Jezusa prowadził życie kontemplacyjne przy klasztorze klarysek w Nazarecie. W 1901 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pod koniec tegoż roku osiedlił się w pustelni Beni Abbes w środkowej Algierii służąc tubylcom pomocą. Pełnił też funkcję duszpasterza w garnizonach francuskich w Afryce i był doradcą władz wojskowych w Hoggarze. Od 1904 r. przebywał wśród Tauregów na Saharze, gdzie założył pustelnię w Tamanrasset. Tam m.in. przełożył Ewangelię na język tuareski. Zginął w 1916 r. zastrzelony przez członka muzułmańskiej sekty sufickiej sanusijja.
Duchowość Foucauld inspirowana jest ideą życia na pustyni: samotność, surowa asceza i kontemplacja, mające prowadzić do zjednoczenia z Bogiem. Charakteryzuje ją jednocześnie aktywność misyjna i świadectwo życia konsekrowanego, głównie przez pracę fizyczną, braterstwo i przyjaźń z ludźmi przy dostosowaniu się do stylu życia ubogich. Praca na własne utrzymanie ma być realizacją ślubu ubóstwa i naśladowaniem ukrytego życia Jezusa w Nazarecie.
Chociaż „brat Charles” marzył o braciach, zmarł samotnie. Dopiero w 17 lat po jego śmierci, w 1933 r. pięciu paryskich seminarzystów i księży udało się na Saharę, by tam prowadzić życie monastyczne na podstawie reguł Karola de Foucauld przyjmując nazwę Zgromadzenie Małych Braci Jezusa. W późniejszym okresie powstało zgromadzenie małych sióstr Jezusa oraz małych sióstr i braci od Ewangelii, jak też i kilka instytutów świeckich oraz grup nieformalnych i stowarzyszeń kościelnych. Są one obecne również w Polsce.
Proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym został zamknięty 4 marca 2003 r. w Mediolanie. Uroczystości przewodniczył kard. Dionigi Tettamanzi. Wzięła w niej również udział pochodząca z diecezji mediolańskiej kobieta, której cudowne uzdrowienie, za wstawiennictwem sługi Bożego potwierdziła specjalna komisja lekarska.
W obecności papieża Jana Pawła II Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych ogłosiła 20 grudnia 2004 r. dekret uznający ten cud, co otworzyło drogę do beatyfikacji o. Karola de Foucault.