Benedykt XVI obchodzi 82 urodziny i 4. rocznicę pontyfikatu

16 kwietnia Benedykt XVI obchodzi swoje 82. urodziny, natomiast 19 kwietnia – 4. rocznicę wyboru na najwyższy urząd w Kościele.

Prezentujemy kalendarium życia i pontyfikatu 265. następcy św. Piotra.

16 kwietnia 1927: w Marktl am Inn w diecezji Pasawa w rodzinie Josepha i Marii Ratzingerów przychodzi na świat trzecie dziecko – Joseph. Dzieciństwo i młodość Joseph Ratzinger spędza w Traunstein nieopodal granicy austriackiej. (fot. sanctus.ovh.org)

1945: pod koniec drugiej wojny światowej Joseph Ratzinger zostaje wcielony jako pomocnik w artylerii przeciwlotniczej.

1946 – 1951: studia filozofii i teologii we Fryzyndze i Monachium.

1951: święcenia kapłańskie 29 czerwca.

1953: zdobył stopień doktora pracą o św. Augustynie, zatytułowaną „Ludzie i Dom Boży w doktrynie kościelnej św. Augustyna” i zostaje wykładowca dogmatyki i teologii fundamentalnej we Fryzyndze.

1957: habilitacja rozprawą o św. Bonawenturze pt. „Teologia dziejów u św. Bonawentury”.

1958: profesor kolegium we Fryzyndze.

1959-1966: profesor w Bonn

1966-1969: profesor w Tybindze.

1969-1977 – profesor w Ratyzbonie , gdzie pełni też funkcję wicerektora uniwersytetu.

1962-1965: podczas Soboru Watykańskiego II ks. Ratzinger jest teologicznym doradcą kard. Josefa Fringsa, arcybiskupa Kolonii i przewodniczącego episkopatu RFN. Współpracuje nad ostateczną wersją najważniejszych dokumentów soborowych. Później zajmuje ważne stanowiska w Konferencji Biskupów Niemieckich oraz w Międzynarodowej Komisji Teologicznej w Watykanie.

1977: 25 marca Paweł VI mianuje ks. Ratzingera arcybiskupem Monachium i Fryzyngi. Jego zawołaniem biskupim jest: „Współpracownik prawdy”. Sakrę nowy biskup przyjmuje 28 maja z rąk biskupa Würzburga – Josefa Stangla a 27 czerwca zostaje kardynałem.

1981: Jan Paweł II powołuje go w listopadzie na prefekta Kongregacji Nauki Wiary, z czym łączy się również stanowisko przewodniczącego Papieskiej Komisji Biblijnej i Międzynarodowej Komisji Teologicznej.

1982: 15 lutego ustępuje z urzędu arcybiskupa Monachium i Fryzyngi.

1983: w pierwszych latach pełnienia przez kard. Ratzingera funkcji prefekta Kongregacji pojawiają się polemiki z teologią wyzwolenia, m.in. z Gustavo Gutierrezem (na zdj.) oraz braćmi Clodovisem i Leonardo Boffem. W kwietniu 1986 r. ukazuje się „Instrukcja o niektórych aspektach teologii wyzwolenia”, która łagodzi konflikty i toruje drogę dla teologii wyzwolenia nie ukierunkowanej na marksizm.

1992: w grudniu przedstawiono nowy Katechizm Kościoła Katolickiego, opracowywany od 1986 r. pod kierownictwem kard. Ratzingera.

2000: ogłoszona przez kard. Ratzingera deklaracja „Dominus Iesus” o jedyności i powszechności zbawczej Jezusa Chrystusa i Kościoła wywołuje burzliwą debatę na całym świecie.

2001: kardynał mówi o trudach sprawowanego urzędu: w jednym z wywiadów we wrześniu powiedział, że „życie człowieka Kościoła na kierowniczym stanowisku jest bardzo trudne”. Dlatego marzy, że przyjdzie czas, kiedy będzie mógł jeszcze napisać kilka książek. Na prośbę papieża pełni jednak ten urząd.

2002: zostaje dziekanem Kolegium Kardynalskiego.

2004: szerokim echem odbiła się dyskusja kard. Josepha Ratzingera z filozofem Jürgenem Habermasem.

2005:

2 kwietnia: śmierć Jana Pawła II. Kard. Ratzinger jako dziekan Kolegium Kardynalskiego przewodniczy 8 kwietnia Mszy św. żałobnej i od 18 kwietnia kieruje obradami konklawe mającego wybrać nowego papieża.

19 kwietnia: podczas jednego z najkrótszych konklawe w historii Kościoła, w czwartym głosowaniu kard. Ratzinger zostaje wybrany 265. papieżem, przybierając imię Benedykt XVI. Nawiązuje w tym do „papieża pokoju” Benedykta XV oraz patrona Europy i założyciela zakonu benedyktynów, św. Benedykta z Nursji. Benedykt XVI jest pierwszym papieżem niemieckim od czasów Wiktora II (1055-57).

13 maja: Benedykt XVI wyraża zgodę na otwarcie procesu beatyfikacyjnego swego poprzednika Jana Pawła II.

18-21 sierpnia: podczas pierwszej podróży zagranicznej papież udaje się do Kolonii na XX Światowe Dni Młodzieży i odprawia Mszę św. dla miliona młodych ludzi. Jest to najliczniejsza Msza św. w historii Niemiec.

2006:
25 stycznia: Benedykt XVI ogłasza swoją pierwszą encyklikę „Deus caritas est” (Bóg jest miłością).

20 lutego: w tzw. sporze wokół karykatur Mahometa papież krytycznie odnosi się do protestów muzułmańskich w wielu krajach. Przypomina, że przemocy jako odpowiedzi na obrazę nie da się pogodzić z religią.

1 marca: papież rezygnuje ze stosowanego przez 1500 lat tytułu „patriarchy Zachodu”, co przyjmowane jest jako ekumeniczny gest wobec prawosławia.

24-28 maja: druga podróż zagraniczna Benedykta XVI prowadzi do Polski – ojczyzny Jana Pawła II. Odwiedza m.in. Warszawę, Częstochowę i Kraków, gdzie odprawia Mszę św. dla około miliona wiernych. Na zakończenie wizyty papież udał się na teren byłego niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau, gdzie złożył hołd ofiarom hitleryzmu.

8-9 lipca: podczas V Światowego Kongresu Rodzin w Walencji papież przypomina stanowisko Kościoła, że tradycyjna rodzina jest „niezbywalną i podstawową komórką społeczeństwa” i dlatego należy ją chronić i wspierać. W Mszy św. uczestniczy ponad milion osób.

9-14 września: Benedykt XVI odwiedza swoją bawarską ojczyznę: Monachium, Altötting, Marktl am Inn, Ratyzbonę i Fryzyngę. Wykład, jaki wygłasza na uniwersytecie w Ratyzbonie, wywołuje burzliwą dyskusję na całym świecie. Muzułmanie czują się dotknięci cytatem nt. proroka Mahometa. Watykan rozpoczyna dyplomatyczne zabiegi o zażegnanie konfliktu, a jednocześnie rozpoczyna się intensywny dialog z islamem.

28 listopada-1 grudnia: wizyta Benedykta XVI w Turcji. Okazją do spotkania z ekumenicznym patriarchą Konstantynopola Bartłomiejem I jest święto św. Andrzeja Apostoła. Największą jednak uwagę świata skupiły spotkania papieża z politykami i przedstawicielami muzułmanów oraz gesty pojednawcze wobec islamu, np. wizyta w Błękitnym Meczecie w Stambule. Obserwatorzy oceniają wizytę jako wielki sukces.

2007:

14 marca: Kongregacja Nauki Wiary zgłasza zastrzeżenia do niektórych tez teologa wyzwolenia z Salwadoru, Jona Sobrino. Jest to pierwsze publiczne upomnienie teologa podczas obecnego pontyfikatu.

16 kwietnia: Benedykt XVI kończy 80 lat. Tego dnia ukazuje się niemieckie wydanie jego nowej książki – teologicznej rozprawy o Jezusie Chrystusie „Jezus z Nazaretu. Od chrztu w Jordanie do Przemienienia”.

9-13 maja: w ramach szóstej podróży zagranicznej – do Brazylii Benedykt XVI otwiera V Zgromadzenie Ogólne Biskupów Ameryki Łacińskiej i Karaibów w Aparecidzie w Brazylii.

30 czerwca: Watykan ogłasza papieski list do katolików chińskich. Wzywa on do zwarcia szeregów i domaga się pełnej wolności religijnej w tym kraju. Władzom chińskim Benedykt XVI proponuje konstruktywny dialog i normalizację stosunków dyplomatycznych ze Stolicą Apostolską.

7 lipca: Benedykt XVI ogłasza motu proprio „Summorum Pontificum” dotyczące „stosowania liturgii rzymskiej sprzed reformy z 1970 r.” Papież znosi w nim ograniczenia dotyczące korzystania z tradycyjnego Mszału, ułatwia sprawowanie Mszy św. w rycie trydenckim (po łacinie w formie przedsoborowej sprzed 1962 roku) jako „nadzwyczajnej formy liturgii Kościoła”.

7-9 września: Pod hasłem „Patrzeć na Chrystusa” odbyła się pielgrzymka Benedykta XVI do Austrii (fot. P. Cebula fotoKAI). Głównym jej celem był udział papieża – „pielgrzyma wśród pielgrzymów” w obchodach 850-lecia istnienia maryjnego „sanktuarium wielu narodów” w Mariazell. Podróż ta zawierała też istotne przesłanie do Europy w formie apelu o poszanowanie chrześcijańskich wartości jako czynnika fundamentalnego dla jej tożsamości. Wizyta obfitowała w liczne apele o „odnowę życia i wiary”.

30 listopada: Benedykt XVI ogłasza swoją drugą encyklikę „Spe salvi”. Dokument ten określany jest jako „traktat o nadziei, zachęcający do refleksji nad sensem życia”. Papież podkreśla w nim, że świeckie obietnice i ślepa wiara w postęp nie wystarczają. Ten „medytacyjny, a zarazem refleksyjny” tekst prowadzi do „miejsc, w których można się uczyć nadziei i praktykować ją”.

2008:

5 lutego: Benedykt XVI przychylił się do postulatu zmiany tekstu wezwania modlitwy wiernych za żydów, zawartej w przedsoborowym Mszale Rzymskim z 1962 r. W nowym brzmieniu modlitwy, wchodzącej w skład liturgii wielkopiątkowej, zamiast słów „o nawrócenie żydów” (Pro conversione Iudaeorum) jest użyte ogólne sformułowanie „za żydów” („Oremus et pro Iudaeis“). W modlitwie Kościół prosi o „oświecenie serc żydów“ i aby „cały Izrael został zbawiony, kiedy wszystkie narody wejdą do Twego Kościoła”.

15-20 kwietnia: Wezwanie amerykańskich katolików do odnowy swej wiary, a tamtejszego Kościoła do przejrzystego i uczciwego świadectwa w kontekście rosnących zagrożeń sekularyzacji – to główne przesłanie pielgrzymki Benedykta XVI do USA. Towarzyszył jej apel o sprawiedliwy i zrównoważony rozwój i poszanowanie praw każdej osoby ludzkiej, wygłoszony w siedzibie ONZ. Na ósmą zagraniczną pielgrzymkę Benedykta XVI złożyły się m.in. spotkanie z prezydentem USA, dwie Msze z udziałem tysięcy wiernych, wystąpienie na forum ONZ, spotkania z duchowieństwem, młodzieżą i międzyreligijne, nabożeństwo ekumeniczne i przejmująca modlitwa na Ground Zero.

15-20 lipca: pod przewodnictwem Benedykta XVI odbywał się XXIII Światowy Dzień Młodzieży w Sydney. „Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami” – to hasło spotkania, a jego przesłaniem były duchowa odnowa chrześcijaństwa, społeczeństwa i Kościoła przez moc Ducha Świętego, przestroga przed duchową pustynią, apel o nową erę, w której egoizm, chciwość, powierzchowność zostaną zastąpione przez solidarność i wzajemny szacunek. Do metropolii australijskiej przyjechało ok. 300 tys. młodych pielgrzymów ze 177 krajów.

12-15 września: Benedykt XVI pielgrzymował do Paryża i Lourdes (Fot.W.Machulak-fotoKAI). W stolicy Francji papież oddał hołd „umiłowanemu narodowi”, spotkał się z francuskim światem kultury, a podczas nieszporów w katedrze Notre-Dame – z duchowieństwem i następnie z 60-tysięczną rzeszą młodych Francuzów. W Lourdes Benedykt XVI odwiedził miejsca związane z duchowym dojrzewaniem świętej Bernadety. Centralnym punktem pobytu Ojca Świętego w narodowym sanktuarium francuskim była Eucharystia z okazji 150. rocznicy objawień.

5-26 października: Benedykt XVI przewodniczył XII Zgromadzeniu Zwyczajnemu Synodu Biskupów nt. „Słowo Boże w życiu i misji Kościoła”. Uczestniczyło w nim 253 ojców synodalnych (w tym 10 przedstawicieli zakonów) z 13 katolickich Kościołów wschodnich, 113 konferencji biskupich, 25 urzędów Kurii Rzymskiej i Unii Wyższych Przełożonych Zakonnych, a także 41 ekspertów, 37 audytorów oraz 3 osób zaproszonych imiennie przez papieża.

2009:

24 stycznia: Benedykt XVI zdjął ekskomunikę z czterech biskupów konsekrowanych w 1988 r. bez zgody Stolicy Apostolskiej przez abp Marcela Lefebvre’a. Decyzja ta wzbudziła kontrowersje nie tylko w łonie samego Kościoła katolickiego, ale też wśród Żydów z powodu negacjonistycznych wypowiedzi biskupa Richarda Williamsona, jednego z czterech hierarchów lefebrystów. W odpowiedzi na krytykę Benedykt XVI ogłosił 12 marca specjalny list do „braci biskupów”, w którym wyraża swe poruszenie i smutek z powodu reakcji, jakie wywołała także w samym Kościele ta decyzja o zdjęciu ekskomuniki.

17- 23 marca: Benedykt XVI odbył swą pierwszą pielgrzymkę do Afryki. W ciągu siedmiu dni odwiedził Kamerun (17-20 marca) Angolę (20-23 marca). Papież przyjmowany z gorącą, afrykańską gościnnością przebywał w dwóch miastach: Jaunde i Luandzie. Choć była to podróż do dwóch państw, Benedykt XVI, jak sam przyznał, chciał dzięki niej „symbolicznie objąć sercem cały kontynent”. Podczas podróży dotknął więc wszystkich „otwartych ran” Czarnego Lądu: głodu, epidemii AIDS, korupcji, nadużywania władzy, regionalnych konfliktów, bezdomnych, sierot i wdów, ludzi okrutnie prześladowanych, handlu ludźmi i wielu innych problemów.