Benedykt XVI przesłał Kościołowi koptyjskiemu wyrazy współczucia po śmierci jego patriarchy, Szenudy III. Zapewnił o swej modlitwie w intencji zmarłego.

W telegramie kondolencyjnym Benedykt XVI zapewnił członków Świętego Synodu tego Kościoła, jego duchowieństwo i wiernych o swoim współczuciu. Przypomniał z wdzięcznością zaangażowanie Szenudy III w dialog ekumeniczny, w tym jego pamiętną wizytę w Rzymie i spotkanie z papieżem Pawłem VI oraz podpisanie Wspólnej Deklaracji na temat Wiary we Wcielenie, a także spotkanie w Kairze z Janem Pawłem II, 24 lutego roku 2000, podczas Wielkiego Jubileuszu Wcielenia. Ojciec Święty zapewnił, iż Kościół katolicki dzieli ból Koptyjskiego Kościoła Ortodoksyjnego i modli się w intencji jego zmarłego zwierzchnika. „Niech Bóg, dawca wszelkiego miłosierdzia przyjmie go do swej radości, pokoju i światła” – napisał Benedykt XVI.

Patriarcha Szenuda III – „papież Aleksandrii i patriarcha stolicy św. Marka” – urodził się 3 sierpnia 1923 w Abnoub Asjut (płd. Egipt). W 1955 r. przyjął święcenia kapłańskie, po czym do 1962 był sekretarzem ówczesnego patriarchy Cyryla VI. 15 września 1962 r. otrzymał sakrę biskupią i przez 9 lat odpowiadał za wychowanie i kształcenie religijne w Kościele koptyjskim. 31 października 1971 r. Święty Synod Kościoła koptyjskiego wybrał go na 117 następcę św. Marka.

Był zaangażowany w dialog ekumeniczny. Już w 1971 r. jako wysłannik swego Kościoła uczestniczył w nieoficjalnych konsultacjach zorganizowanych przez wiedeńską Fundację „Pro Oriente” z udziałem teologów katolickich i starożytnych Kościołów wschodnich na temat stosunku między boską a ludzką naturą w Chrystusie. Wypracowana wówczas tzw. „wiedeńska formuła chrystologiczna” pozwoliła zażegnać wielowiekowy spór między tymi Kościołami a katolikami na ten temat.

W maju 1973 złożył wizytę w Watykanie jako pierwszy patriarcha aleksandryjski Koptyjskiego Kościoła Ortodoksyjnego. Podczas tej wizyty patriarcha i papież Paweł VI podpisali wspólną deklarację chrystologiczną, kładącą nacisk na wspólne dziedzictwo wiary obu podzielonych Kościołów. W 1989 patriarcha otworzył spotkanie Międzynarodowej Komisji Wewnątrz-Ortodoksyjnego Dialogu Ekumenicznego, której końcowe oświadczenie również podkreślało wspólnotę wiary Koptów i prawosławia. W dniach 24–26 lutego 2000 r. spotkał się parokrotnie z pielgrzymującym do Egiptu z okazji Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 bł. Janem Pawłem II. Wielokrotnie występował w obronie praw chrześcijan, padających ofiarą muzułmańskiego fundamentalizmu.

Koptowie stanowią odrębną wspólnotę kulturową, wyraźnie podkreślając swą egipską tożsamość, zaś Kościół Koptyjski zachowuje charakter ściśle narodowy, praktycznie zamknięty na inne wspólnoty chrześcijańskie. Jego korzenie sięgają pierwszych wieków chrześcijaństwa, chociaż jako Kościół autonomiczny istnieje on od połowy V w. n.e. gdy po zakończeniu Soboru Chalcedońskiego, który potępił monofizytyzm, Koptowie nie przyjęli doktryny chrystologicznej o dwóch naturach Jezusa Chrystusa w formie zatwierdzonej przez sobór, preferując sformułowanie chrystologiczne tradycji aleksandryjskiej. Tak więc należy on do tzw. grupy Kościołów przed-chalcedońskich, a tym samym nie należy go przypisywać ani do wspólnot Kościołów prawosławnych, ani do wspólnot Kościołów katolickich. Kościół uległ podziałowi na część prawosławną i katolicką o wiele później, bo dopiero w roku 1054. Przymiotnik prawosławny (orthodox), którym określa się ten Kościół, podkreśla jedynie jego separację od innych Kościołów oraz brak jedności z Biskupem Rzymu.

Obok koptyjskiej wspólnoty prawosławnej istnieje również koptyjska wspólnota katolicka, początki której sięgają XVII wieku, kiedy to pewne grupy miejscowych wiernych wraz z klerem odłączyły się od Kościoła Prawosławnego. Obecnie w Egipcie liczącym około 80 mln mieszkańców żyje ok. 60 mln muzułmanów, 8 mln koptów i ok. 280 tys. członków Kościoła katolickiego obrządku koptyjskiego.

Ojciec Święty za pośrednictwem Sekretarza Stanu Stolicy Apostolskiej, kard. Tarcisio Bertone przesłał na ręce przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski, abp Józefa Michalika telegram kondolencyjny w związku z tragiczną katastrofą kolejową pod Szczekocinami.

Poniżej zamieszczamy oryginał papieskich kondolencji:

Ekscelencjo,

Czcigodny Księże Arcybiskupie,

Jego Świątobliwość Benedykt XVI z bólem przyjął wiadomość o katastrofie kolejowej, jaka wydarzyła się w sobotę wieczorem w Szczekocinach koło Zawiercia, w której śmierć poniosło kilkanaście osób, a wielu zostało rannych. dla wszystkich, których to tragiczne wydarzenie napełniło bólem i smutkiem, przesyła na ręce Księdza Arcybiskupa, jako przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski wyrazy duchowej łączności i współczucia.

Ojciec Święty zapewnia o swojej modlitwie za świętej pamięci tragicznie zmarłych i jednoczy się w żałobie z ich rodzinami i z całą Polską.

Wszystkich pragnie umocnić słowami Świętego Pawła: „Jeśli bowiem wierzymy, że Jezus istotnie umarł i zmartwychwstał, to również tych, którzy umarli w Jezusie, Bóg wyprowadzi wraz z nim” (1 Tes 4, 14).
Dla świętej pamięci zmarłych wyprasza łaskę Bożego miłosierdzia i dar życia wiecznego. Rannym i poszkodowanym życzy szybkiego powrotu do zdrowia i pełni sił. Rodzinom ofiar tragicznego wypadku i ich bliskim uprasza łaskę męstwa i ukojenie w bólu. wszystkim udziela z serca apostolskiego błogosławieństwa. Łącząc się z Ojcem Świętym również ze swej strony przesyłam szczere wyrazy współczucie i duchowej jedności.

Oddany w Panu

+ Tarcisio kard. Bertone, sekretarz stanu

Benedykt XVI przekazał na ręce przewodniczącego Konferencji Katolickich Biskupów Białorusi, bp. Aleksandra Kaszkiewicza telegram kondolencyjny po śmierci kard. Kazimierza Świątka.

Oto tłumaczenie papieskiego telegramu na język polski:

Jego Ekscelencja bp Aleksander Kaszkiewicz,
Biskup Grodzieński
i Przewodniczący Konferencji Katolickich Biskupów na Białorusi

Ze smutkiem dowiedziałem się o śmierci jego eminencji kardynała Kazimierza Świątka, emerytowanego arcybiskupa mińsko-mohylewskiego i byłego administratora apostolskiego diecezji pińskiej. Wznosząc żarliwe modlitwy do Boga, aby udzielił wiecznego spoczynku temu gorliwemu i wielkodusznemu pasterzowi, jednoczę się duchowo z głębokim bólem wspólnot diecezjalnych, gdzie troskliwie wypełniał on posługę biskupią. Pamiętam jego heroiczne świadectwo Chrystusowi i Jego Kościołowi w czasach szczególnie trudnych a także entuzjazm poświęcony następnie odbudowie duchowej tego kraju. Wyrażając szczere współczucie czcigodnemu bratu, abp Tadeuszowi Kondrusiewiczowi, arcybiskupowi mińsko-mohylewskiemu i administratorowi apostolskiemu Pińska ad nutum Sanctae Sedis, episkopatowi białoruskiemu, kapłanom, wspólnotom zakonnym i wszystkim wiernym Kościołów, które on umiłował i którym służył, z serca udzielam Apostolskiego Błogosławieństwa, jako znak chrześcijańskiej wiary i nadziei w Zmartwychwstałym Panu.

BENEDICTUS PP. XVI