Benedykt XVI wprowadził zmiany w Kodeksie Prawa Kanonicznego

Benedykt XVI zmienił treść 5 kanonów Kodeksu Prawa Kanonicznego, dotyczących diakonatu oraz skutków formalnego odłączenia się od Kościoła.

W Watykanie ogłoszono papieskie motu proprio „Omnium in mentem”, dostosowujące normy prawne do treści Katechizmu Kościoła Katolickiego oraz orzeczeń Papieskiej Komisji ds. Tekstów Prawnych.

Chodzi o kanony 1008 i 1009 Kodeksu Prawa Kanonicznego, których zmianę nakazał w 1998 r. Jan Paweł II w związku z modyfikacją n. 1581 Katechizmu Kościoła Katolickiego. Dodano w nim, że „biskupi i kapłani otrzymują od Chrystusa misję i zdolność działania w osobie Chrystusa Głowy (in persona Christi Capitis), natomiast diakoni moc służenia ludowi Bożemu w «diakonii» liturgii, Słowa i miłosierdzia”. W związku z tym Benedykt XVI, po wysłuchaniu opinii kardynałów, watykańskich dykasterii, ekspertów oraz poszczególnych episkopatów postanowił, że zmodyfikowane zostaną kanony 1008 i 1009 Kodeksu Prawa Kanonicznego.

Nowe brzmienie kanonu 1008 jest następujące:

„Na mocy ustanowienia Bożego, przez sakrament kapłaństwa niektórzy spośród wiernych, naznaczeni w nim niezatartym charakterem, są ustanawiani świętymi szafarzami; są oni mianowicie konsekrowani i przeznaczeni ażeby – każdy odpowiednio do swojego stopnia – służyli ludowi Bożemu z nowego i szczególnego tytułu”.

Natomiast do kanonu 1009 Benedykt XVI dodał § 3:

„Ci, którzy zostali ustanowieni biskupami lub kapłanami otrzymują misję i zdolność działania w osobie Chrystusa Głowy, natomiast diakoni otrzymują moc służenia Ludowi Bożemu w diakonii liturgii, słowa i miłości”.

Ojciec Święty postanowił także, aby z kanonów mówiących o formach niezbędnych do ważności małżeństwa (1086, 1117, 1124) usunąć odniesienia do „aktu formalnego odłączenia się od Kościoła”. Wyłączały one z obowiązku zawarcia małżeństwa kanonicznego tych ochrzczonych, którzy porzucili Kościół, wchodząc na przykład do sekt, czy też czyniąc to, aby nie płacić, jak to ma miejsce w niektórych krajach, podatków kościelnych. Powstały w związku z tym komplikacje duszpasterskie, kiedy osoby te chciały powrócić do Kościoła. Praktycznymi konsekwencjami nowych uregulowań jest to, że osoby w takiej sytuacji będą traktowane przez Kościół jak katolicy, którzy zawarli małżeństwo w urzędzie stanu cywilnego, tzn. nieuznawane przez Kościół za ważne. Ułatwia to powrót tej kategorii wiernych do Kościoła i uregulowanie ich sytuacji małżeńskiej.

Nowe normy wejdą w życie trzy miesiące po opublikowaniu motu proprio w „Acta Apostolicae Sedis”.