Benedyktynki cieszą się z kanonizacji Hildegardy z Bingen

Z radością i wdzięcznością benedyktynki z opactwa św. Hildegardy w Rüdesheim-Eibingen przyjęły informację o oficjalnej kanonizacji ich patronki.

Decyzja papieża Benedykta XVI o rozszerzeniu na cały Kościół kultu św. Hildegardy spełnia nadzieje pokładane od 900 lat przez rzesze ludzi – powiedziała 12 maja opatka opactwa, s. Clementia Killewald niemieckiej agencji katolickiej KNA. Podkreśliła, że jest to także odpowiedź na nieustanne modlitwy i pracę 30 pokoleń benedyktynek w klasztorach Rupertsberg i Eibingen.
Założony przez św. Hildegardę klasztor na wzgórzu Rupertsberg w Bingen został zburzony podczas wojny trzydziestoletniej (1618-1648), w związku z czym benedyktynki przeniosły się na drugą stronę Renu do Eibingen. Obecne zabudowania klasztorne pochodzą z lat 1900-1904.

„Jesteśmy przekonane, że kanonizacja Hildegardy będzie ważnym sygnałem dla wielu poszukujących, współczesnych nam ludzi” – powiedziała opatka Clementia. Jej zdaniem, papieska decyzja „jest nie tylko wyrazem uznania dla wybitnych osiągnięć teologicznych naszej patronki, lecz także i przede wszystkim dla jej ogromnego wkładu w przekazywanie wiary”. W osobie św. Hildegardy został ukazany światu i całemu Kościołowi „wspaniały i przekonujący wzór osoby, dla której ponad wszystkim była miłość do ludzi i stworzenia, miłość do Boga i do Kościoła. Nasza patronka świadczyła o tym całym swoim życiem” – powiedziała s. Clementia.

Papież Benedykt XVI rozszerzył 10 maja na cały Kościół kult liturgiczny św. Hildegardy z Bingen, którą uważa za jedną ze swoich mistrzyń duchowych. Żyjąca w latach 1098-1179 niemiecka opatka benedyktyńska była jedną z najbardziej fascynujących postaci średniowiecza: była wizjonerką, lekarką, pisarką i kompozytorką, a także znawczynią ówczesnych nauk przyrodniczych. Urodziła się 16 września 1098 r. w Bermersheim w Hesji. Była dziesiątym dzieckiem wysokiego urzędnika cesarskiego. Od wczesnych lat dziecięcych wychowywała się w opactwie benedyktyńskim w Disibodenbergu. W wieku 15 lat Hildegarda zdecydowała się na prowadzenie życia mniszego. Od młodości doznawała mistycznych wizji. W 1147 założyła klasztor w Rupertsbergu k. Bingen nad Renem. W 1165 r. powołała do istnienia filialny klasztor w Eiblingen k. Rudesheim.

Zachowało się wiele jej dzieł z dziedziny religii, medycyny, muzyki, etyki i kosmologii, cieszących się obecnie dużą popularnością. Wśród pism Hildegardy na szczególną uwagę zasługuje trylogia: „Scivias” (1141-1151), „Liber vitae meritorum” (1158-1163) oraz „Liber divinorum operum simplicis hominis” (1163-1173). Zachowało się też ok. 300 jej listów kierowanych m.in. do papieża, do Bernarda z Clairvaux, do cesarza Fryderyka Barbarossy.

Hildegarda z Bingen interesowała się również przyrodą, była pierwszą badaczką niemieckiej fauny i flory. Do dziś cieszą się popularnością formułowane przez nią zasady medycyny naturalnej. Również w Polsce popularnością cieszą się liczne, opracowane w formie poradników, książki św. Hildegardy (np. „Medycyna dla kobiet”, „Przyrodolecznictwo”, „Program zdrowia Hildegardy z Bingen”, „Zioła z apteki św. Hildegardy”, czy „Kuchnia św. Hildegardy”) oraz bioprodukty oparte na receptach świętej z Bingen.

Renesans przeżywa też skomponowana przez nią muzyka, wykorzystana w filmie „Vision” Margarethe von Trotty z 2008 r. Rolę św. Hildegardy reżyserka powierzyła w nim znakomitej aktorce Barbarze Sukowej. Według św. Hildegardy „Bóg jest śpiewakiem, a Boski śpiew leży u podstaw harmonii świata duchowego i materialnego”.

Hildegarda tworzyła więc łacińskie hymny, komponując do nich muzykę. Jako kompozytorka była znana już w 1148 r., jest autorką ponad 70 pieśni religijnych: antyfon, hymnów, responsoriów, sekwencji. Jednak najciekawszym utworem jest bez wątpienia „Ordo virtutum” (co można przetłumaczyć jako „Porządek cnót”), najstarsza zachowana sztuka moralitetowa.

Hildegarda zmarła 17 września 1179 r. w Rupertsbergu k. Bingen. Została pochowana w kościele parafialnym w Einbingen i jest patronką tego kościoła.