Bp Balcerek: grozi nam mistyka gdybania

Może nam grozić tak zwana „mistyka gdybania”, wmawianie sobie i innym: gdybym żył w innych czasach, byłbym świętym – mówił podczas obchodów 20. rocznicy beatyfikacji „Poznańskiej Piątki” bp Grzegorz Balcerek. W 1999 r. św. Jan Paweł II wyniósł do chwały ołtarzy wychowanków oratorium salezjańskiego w Poznaniu.

„Bóg chciał, by się narodzili w takich właśnie czasach i warunkach, jakie wtedy były. Bóg im pobłogosławił dając wierzących rodziców, którzy nie tylko zadbali o ich sakramenty święte, ale też dali im przykład uczciwego, chrześcijańskiego życia. Z Bożej Opatrzności w młodzieńczych latach zetknęli się jako mieszkańcy Poznania z niezwykle prężnie działającym oratorium dla młodzieży męskiej prowadzonym przez duchowych synów św. Jana Bosko” – mówił w homilii bp Balcerek.

Poznański biskup pomocniczy zauważył, że chrześcijanie często usprawiedliwiają się życiem w „innych czasach”. „Gdybym żył w czasie II wojny światowej, też bym umarł za Ojczyznę. Gdybym nie miał tej żony czy tego męża, wszystko byłoby dobrze. Gdybym należał do innej parafii, nie opuszczałbym Mszy św.”‒ mówił bp Balcerek.

„To jest błędne myślenie. Jeśli staramy się poznawać wolę Bożą i ją wytrwale realizować, to trzeba na wszystko co nas spotyka, patrzeć z wiarą. Teraz w tych czasach, w tym mieście, na tym osiedlu, w tej parafii, w tej rodzinie Bóg powołuje mnie do osobistej świętości” – podkreślił poznański biskup pomocniczy.

Msza św. celebrowana była we wnętrzu budowanego kościoła pw. św. Poznańskiej Piątki. „Ważne jest budowanie kościoła, ale jeszcze ważniejsze jest budowanie Kościoła duchowego. Ufam, że jako wspólnota parafialna jeszcze szybciej rośniecie duchowo, niż mury waszego nowego kościoła” – zauważył bp Balcerek.

„Poznańska Piątka” to wychowankowie oratorium salezjańskiego w Poznaniu, beatyfikowani przez Jana Pawła II w 1999 roku: Czesław Jóźwiak (1919–1942), Edward Kaźmierski (1919–1942), Franciszek Kęsy (1920–1942), Edward Klinik (1919–1942), Jarogniew Wojciechowski (1922–1942). Umieli oni konsekwentnie kroczyć drogą wiary, która umożliwiła im trwanie przy Bogu aż do końca życia. Uwięzieni przez hitlerowskiego okupanta zostali skazani na śmierć w więzieniu w Dreźnie. Stanowią wzorce młodzieńczej duchowości kształtowanej w duchu Ewangelii.