Bp Cisło: abp Życiński naprawdę żył Jezusem

W archikatedrze lubelskiej abp Stanisław Budzik celebrował Mszę św. w czwartą rocznicę śmierci abp. Józefa Życińskiego. – On naprawdę żył Jezusem, chociaż pisał o kosmologii, polityce czy literaturze – mówił w homilii bp Mieczysław Cisło, biskup pomocniczy archidiecezji lubelskiej.

Na Eucharystię przybyło ok. 40 kapłanów, alumni seminarium duchownego, siostry i bracia życia konsekrowanego oraz wierni archidiecezji lubelskiej. – Dziękujemy Bogu za gorliwego pasterza, który z miłością św. Jana pochylał się nad ludzkim cierpieniem i trwał przy Chrystusowym Krzyżu, który z gorliwością św. Pawła głosił ewangelię wszystkim ludziom, i który z wiernością św. Piotra trwał przy Kościele Jezusa Chrystusa – mówił w czasie wspólnej modlitwy abp Stanisław Budzik.

W homilii biskup pomocniczy archidiecezji lubelskiej Mieczysław Cisło rozpatrywał sylwetkę śp. abp. Józefa Życińskiego właśnie przez pryzmat trzech apostołów: św. Jana, św. Pawła i św. Piotra.
Apostoł Jan był obecny w duchowości, sercu i umyśle arcybiskupa Życińskiego przez jego niezwykłą wrażliwość na cierpienie człowieka. – On stał pod krzyżem ludzkiego cierpienia i u stóp Chrystusa eucharystycznego w swojej arcybiskupiej kaplicy podczas codziennej adoracji – przypominał bp Cisło.

Abp Życiński, podobnie jak apostoł Paweł, miał niezwykłe zdolności, inteligencję, pamięć i talent komunikowania swojej wiedzy. – Niczym Paweł przemierzał wzdłuż i wszerz krąg ziemi, ale jak apostoł narodów stawał na areopagach współczesności, ażeby nieść Słowo Boże – zaznaczał kaznodzieja.

Dodał, że poprzedni metropolita nie lękał się żadnego zderzenia i wszystkich zapraszał w mury Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego na zainicjowane przez siebie Kongresy Kultury Chrześcijańskiej.
Arcybiskup Józef, niczym Piotr apostoł, był wierny dogmatom Kościoła katolickiego i nauczaniu papieskiemu. – Cieszył się, że mógł współczuć i współmyśleć z nauczaniem Jana Pawła II – mówił hierarcha. Zaznaczył, że abp Życiński miał swój wkład w dokumenty papieskie, m. in. w encyklikę papieską „Fides et ratio”.

Kończąc homilię bp Mieczysław Cisło zwrócił uwagę, że to wspaniałe dziedzictwo swojego poprzednika podjął obecny metropolita lubelski, abp Stanisław Budzik. – Arcybiskup Stanisław jest zatroskany, aby te zapoczątkowane idee realizować, jak również przejął styl szacunku dla drugiego człowieka – mówił z wdzięcznością biskup pomocniczy archidiecezji lubelskiej.

Po zakończeniu eucharystii uczestnicy wieczornej liturgii udali się do krypt katedralnych, gdzie spoczywa ciało śp. abp. Józefa Życińskiego i jego poprzedników na urzędzie. Tam metropolita lubelski, abp Stanisław Budzik odmówił okolicznościową modlitwę za spokój duszy abp. Życińskiego.

Arcybiskup Józef Życiński Urodził się 1 września 1948 r. w Nowej Wsi k. Piotrkowa Trybunalskiego. Po ukończeniu studiów w Częstochowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie, w 1972 r. przyjął święcenia kapłańskie. W 1976 r. na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie uzyskał tytuł doktora teologii. Drugi tytuł doktora, tym razem filozofii, uzyskał na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Habilitował się w 1980 r. Od 1980 r. kierował Katedrą Logiki i Metodologii w Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. W latach 1982-1985 pełnił funkcję prodziekana, a od 1988 do 1990 dziekana Wydziału Filozoficznego tej uczelni.

Od 4 listopada 1990 r. do 14 czerwca 1997 r. był biskupem tarnowskim. 14 czerwca 1997 r. został mianowany arcybiskupem metropolitą lubelskim. Był piątym z kolei Wielkim Kanclerzem KUL, kierował również Katedrą Relacji Między Nauką a Wiarą w Instytucie Filozofii Przyrody i Nauk Przyrodniczych na Wydziale Filozofii KUL. Był organizatorem i gospodarzem trzech lubelskich Kongresów Kultury Chrześcijańskiej (2000, 2004, 2008).

Abp Życiński był autorem ponad 50 książek oraz około 350 artykułów poświęconych problematyce filozofii dialogu chrześcijaństwa z myślą współczesną. W kręgu głównych zainteresowań Arcybiskupa pozostawała filozofia nauki, filozofia przyrody, filozofia analityczna, filozofia i teologia procesu, zajmował się problematyką relacji między naukami przyrodniczymi a wiarą chrześcijańską, dialogu religii z kulturą.

Należał do wielu gremiów naukowych: Europejskiej Akademii Nauki i Sztuki w Wiedniu, Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego, Papieskiej Rady Kultury, Wspólnej Grupy Roboczej Kościoła Rzymskokatolickiego i Światowej Rady Kościołów, Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polski oraz Komisji Wspólnej Episkopatu i Rządu RP, przewodniczył Radzie Episkopatu ds. Apostolstwa Świeckich i Radzie Programowej KAI, należał do Komisji Episkopatu ds. Nauki Wiary, Komisji Episkopatu ds. Duszpasterstwa, Rosyjskiej Akademii Nauk Przyrodniczych, Komitetu Nauk Filozoficznych PAN oraz Komitetu Biologii Ewolucyjnej i Teoretycznej PAN.

Zmarł nagle w Rzymie w 10 lutego 2011 r. Miał 62 lata. Przyczyną śmierci był zawał serca. Został pochowany w krypcie archikatedry lubelskiej.