Bp Libera: człowiek coraz częściej gubi drogę do Chrystusa

– Człowiek coraz częściej gubi swoją drogę do Chrystusa, do prawdy, do zbawienia – powiedział bp Piotr Libera w Ratowie w diecezji płockiej. Przewodniczył Mszy św. dziękczynnej za zakończenie renowacji Ostoi św. Antoniego – ośrodka kulturalno-edukacyjnego przy miejscowym Sanktuarium Diecezjalnym św. Antoniego.

Bp Libera powiedział do wiernych, że geniuszem tego miejsca – Ratowa, jest to, że ono „ratuje”. Oto teraz dzięki Bogu, św. Antoniemu i instytucjom udało się „uratować Ratowo” – jego kościół i klasztor.

Wyraził nadzieję, że odnowione miejsce rozsławi jeszcze bardziej imię św. Antoniego, pozwoli wielu ludziom odnaleźć drogę do Boga i do drugiego człowieka. To miejsce, w którym w komfortowych dla duszy i ciała warunkach, można z pomocą świętego Antoniego szukać tego, co w życiu najważniejsze, a czasami może zagubione czy zapomniane.

Biskup powiedział, że św. Antoni, czczony jako patron tego, co się zagubiło, wydaje się być wyjątkowo ważnym i aktualnym patronem na obecne, trudne czasy. – Nie dlatego, że dzisiejszy człowiek gubi więcej rzeczy, ale dlatego, że coraz częściej sam czuje się zagubiony wobec problemów, które niesie życie. Coraz częściej też gubi swoją drogę do Chrystusa, do prawdy, do zbawienia. Taki człowiek potrzebuje miejsca, w którym mógłby tę pomoc otrzymać – stwierdził hierarcha.

Powiedział też, że do klasztoru, ostoi idzie się, aby usłyszeć echo Słowa Bożego, tchnienie Ducha i prowadzenie łaski; wchodzi się w samotność i ciszę, aby też bardziej usłyszeć samego siebie, bicie serca, oddech, aby będąc blisko Boga i natury, na nowo zacząć się modlić.

Biskup przypomniał, że za zgodą papieża Franciszka on sam chce się oddać półrocznej medytacji, samotności i milczeniu w eremie, czyli pustelni kamedułów pod Krakowem. Poprosił o modlitwę, gdy będzie w miejscu, do którego zabiera całą diecezję. Bóg ratuje Swoje słowo w człowieku „przez peryferia świata, miejsca pokorne i małe, przez ciszę i kontemplację”.

Msza św. w ratowskim sanktuarium miała charakter dziękczynny za ukończenie renowacji całego klasztoru i jego otoczenia, które stały się Ostoją św. Antoniego.

Ostoja św. Antoniego powstała w XVII-wiecznym, pobernardyńskim zespole klasztornym, którego najważniejszą część stanowi Sanktuarium Diecezjalne św. Antoniego z Padwy. Na jej potrzeby odnowiono i zmodernizowano korytarze i cele klasztorne, miejsca do medytacji, salę spotkań, refektarz, ogród i wirydarz.

W odnowionym obiekcie realizowana będzie działalność kulturalna, projekty edukacyjne, uroczystości patriotyczne. Utworzenie i modernizacja Ostoi św. Antoniego były możliwe dzięki dotacji z Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Mazowieckiego.