Bp Libera: na drodze krzyża człowiek jest z Maryją

Na drodze krzyża człowiek nie jest sam, zawsze jest przy nim Maryja – powiedział bp Piotr Libera 11 lutego w Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Oborach w diecezji płockiej, prowadzonym przez ojców karmelitów. Dokonał w nim także poświęcenia odnowionego ołtarza głównego.

Bp Libera przewodniczył w Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Oborach Mszy św. w intencji chorych, a także w intencji wszystkich, którzy wsparli odnowienie ołtarza głównego.

W homilii zaznaczył, że w 26. Światowym Dniu Chorego warto przypomnieć rolę matki w życiu każdego człowieka. Podkreślił, że w słowach „Oto syn Twój (…) oto Matka Twoja”, które padły z krzyża, zawiera się wielkie wołanie Jezusa skierowane do chorych, cierpiących, samotnych o tym, że „na drodze krzyża człowiek nie jest sam” – zawsze jest przy nim Maryja.

Nawiązując do opisu uzdrowienia trędowatego z Ewangelii stwierdził, że Jezus – Boski Lekarz przychodzi bardzo blisko, kiedy człowiek jest samotny, cierpiący i odrzucony, aby dotknąć swoją miłością jego serca.

Bp Libera zauważył, że Maryja – Uzdrowienie Chorych – chce być blisko wszystkich cierpiących, wszystkich przygniecionych dramatem choroby. Pomocą w takim doświadczeniu bliskości Matki Najświętszej są Jej sanktuaria rozsiane po całym świecie, także to w Oborach – z Bolesną Panią.

Można Maryi mówić o bólu fizycznym i duchowym, o dramatach, o upadkach. Ona wsłuchuje w bicie ludzkich serc i dotyka tak samo, jak Jezus dotknął trędowatego – „dotykiem pełnym czułej miłości, który przypomina, że na drodze życia człowiek nie jest sam”.

Biskup płocki powiedział też, że wpatrując się w Maryję w znaku pięknie odnowionej Piety Oborskiej, królującej w odrestaurowanym ołtarzu, będzie można jeszcze lepiej kontemplować i doświadczać matczynej bliskości i opieki Matki Najświętszej wyrażonej w Chrystusowych słowach „Oto syn Twój (…) oto Matka Twoja”.

Zawierzył także Pani Bolesnej z oborskiego sanktuarium wszystkich chorych przebywających w szpitalach, hospicjach, zakładach opiekuńczo leczniczych, obłożnie chorych w domach, dźwigających brzemię starości i samotności oraz ciężko chorych kapłanów diecezji płockiej.

Biskup płocki dokonał również poświęcenia odnowionego ołtarza głównego, przeprowadzonego staraniem ojca przeora Włodzimierza Durbasa O. Carm. Jego remont trwał 2 lata, kosztował około 400 tys. zł. Na remont złożyła się parafia, Urząd Marszałkowski, Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz od konserwator zabytków.

***
Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Oborach w diecezji płockiej, z łaskami słynącą Pietą Oborską z XIV w., ma swoje początki w XVII w. Pierwszy kościół w Oborach powstał w 1605 roku, od początku opiekują się nim ojcowie karmelici. Potem powstał nowy, murowany kościół z widoczną z daleka 45-metrową wieżą. Wnętrze zostało urządzone w stylu barokowo-rokokowym i ozdobione malowidłami oraz ozdobami ze złota.

Barokowo-klasycystyczny ołtarz główny pochodzi z 1696 roku, w kolejnych wiekach był kilkakrotnie przebudowywany i odnawiany. Na szczycie ołtarza widnieje tondo (obraz w kształcie koła) z 1840 roku pędzla Feliksa Bąkiewicza, przedstawiające Nawiedzenie Najświętszej Maryi Panny. Postacie Maryi i Elżbiety, związane z tytułem kościoła powtarzają się także w rzeźbach, umieszczonych po bokach górnej części ołtarza.

Niszę w środkowym polu ołtarza zajmuje łaskami słynąca figura Matki Bożej Bolesnej, patronki świątyni. Pieta jest dziełem pomorskiego artysty (być może karmelity z klasztoru w Bydgoszczy) z końca XIV wieku. Jest niewielka (64,5 cm wysokości i 42 cm szerokości), wyrzeźbiona z drzewa lipowego, silnie wydrążona, pokryta polichromią. Przedstawia Bolesną Matkę pochyloną nad zdjętym z Krzyża i złożonym na jej kolanach ciałem Syna.

W oborskim kościele zachowały się liczne wota, świadczące o cudach doznanych przez pątników. Niektóre wota zostały umieszczone pod Cudowną Figurą, inne na tablicach zawieszonych na ścianach prezbiterium. Po obu stronach ołtarz zdobią dwa pełnoplastyczne, naturalnej wielkości przedstawienia papieży św. Dionizego i św. Telesfora, ubranych w brązowy habit karmelitański i biały płaszczyk z kapturem oraz tiarą papieską na głowie i pastorałem w formie potrójnego krzyża w dłoni. Przedstawienie tych dwóch papieży znajdziemy także na obrazach w stallach zakonnych (II połowa XVIII w.). Te dwie figury papieży z II i III wieku ubranych w karmelitańskie szaty podkreśla starożytność zakonu i jego jedność ze Stolicą Piotrową.

Również po obu stronach głównego ołtarza są dwie bramki do ambitu (obejście wokół ołtarza). Nad bramkami znajdują się naturalnej wielkości rzeźby świętych Apostołów Piotra i Pawła czczone przez aniołów. Tabernakulum pochodzi z około połowy XVIII wieku. Pod mensą ołtarzową jest rokokowe antepedium (ozdobna zasłona spełniająca w liturgii rzymskiej rolę frontu ołtarza) wykonane z blachy srebrnej ażurowej, trybowanej z przedstawieniem Piety w ornamentach roślinnych.