Bp Libera: nie wolno lekceważyć ducha Ewangelii

Biskup płocki Piotr Libera przewodniczył 11 października Mszy św. w płockiej katedrze, inaugurującej rok akademicki 2020/2021 w diecezji płockiej: – Ci, którzy w wyrachowany sposób zamykają się w sobie, którzy lekceważą ducha Ewangelii, muszą się liczyć z życiową klęską – zwrócił się do przedstawicieli uczelni wyższych. W Mszy św. udział wzięli ich rektorzy, pracownicy naukowi i studenci.

Bp Piotr Libera podczas Mszy św. zwrócił się do przedstawicieli świata nauki, aby pamiętali, że modlą się w XII-wiecznej romańskiej katedrze płockiej, która stanowiła cywilizacyjne przedmurze łacińskiego, zachodniego chrześcijaństwa. Gdy więc wkraczają do niej uroczyście, w togach i z pocztami sztandarowymi swoich uczelni, niejako dopełniają tamtą wielką historię, wracają do swoich korzeni.

Życzył akademikom, aby pamiętając o nich, nie zapominali o skrzydłach na których duch ludzki szybuje ku prawdzie. Zacytował słowa św. Jana Pawła II z encykliki „Fides et ratio”, że „wiara i rozum są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy”. Sam Bóg zaszczepił w ludzkim sercu pragnienie poznania prawdy, którego ostatecznym celem jest poznanie Jego samego, aby człowiek – poznając Go i miłując, mógł dotrzeć także do pełnej prawdy o sobie.

Hierarcha zaznaczył, że drugim z powodów spotkania i modlitwy jest uroczystość obchodów 200-lecia Towarzystwa Naukowego Płockiego, które powołane do życia w 1820 roku jest najstarszym naukowym towarzystwem regionalnym w Polsce. Powstawało „w ciemną noc zaborów”, aby uchronić to, co polskie, mazowieckie i płockie, zachować łączność guberni, skazanej przez carat na prowincjonalność, z najczystszymi źródłami kultury zachodniej; aby inspirować w mieście poszukiwania historyczne, czytelnictwo i muzealnictwo, aby wspierać spotkania płocczan z ludźmi nauki, pisarzami, poetami i regionalistami.

W jubileuszowym XX Dniu Papieskim pod hasłem „Totus Tuus” biskup płocki podkreślił, że Karol Wojtyła: naukowiec, fenomenolog, etyk, poeta, ksiądz, biskup, papież – „rzucił się w ramiona Matki i zawierzył życie Temu, którego rozpoznał”. Wydało to wielkie owoce. Papież wiedział, że jedyną prawdziwą tragedią jest ostateczne i nieodwołalne zatracenie osoby ludzkiej – istoty powołanej do udziału w życiu Bożym.

„Celnik, prostytutka mogą Jezusa słuchać, mogą zaprosić Go na ucztę, mogą oblewać łzami Jego stopy. Ale ci, którzy w wyrachowany sposób zamykają się w sobie, którzy zamykają się w kręgu interesów i osobistych porachunków, którzy lekceważą ducha Ewangelii, muszą się liczyć z życiową klęską, z samopotępieniem. Powody tego zamknięcia mogą być różne: egoizm, postawa konsumpcyjna, niezdrowe poczucie własnego znaczenia, siły” – wymienił kaznodzieja.

Poprosił także uczestników Mszy św., aby przepajali świat małych ojczyzn „odwiecznym Pięknem, odwieczną Prawdą i odwieczną Miłością”, czynili to uczciwie, rzetelnie i heroicznie. To jest ich „święty obowiązek”.