Bp Marczak: czy w bliźnim potrafimy dostrzec Chrystusa potrzebującego?

W naszej pielgrzymce wielkopostnej chciejmy się zatrzymać i zastanowić, jaka postawa charakteryzuje mnie samego? Czy w bliźnim potrafimy dostrzec Chrystusa potrzebującego? Czy w drugim człowieku możemy zobaczyć tylko „obiekt”, który może nam do czegoś posłużyć? – pytał bp Marek Marczak podczas homilii w kolejnym kościele stacyjnym.

O dwóch postawach, które może przyjąć człowiek w relacji do swojego bliźniego, mówił w swojej homilii bp Marek Marczak, który przewodniczył Mszy świętej w parafii Matki Boskiej Jasnogórskiej w Łodzi. Widzewska świątynia była kolejnym – XIV kościołem stacyjnym na wielkopostnej mapie miasta Łodzi.

Odwołując się do Ewangelii o bogaczu i Łazarzu, bp Marczak zaprezentował dwie skrajne postawy ludzkie. – Pierwsza postawa godna nagany i pożałowania, to postawa tych, którzy pokładają ufność w sobie samych i w tym wszystkim co ziemskie i związane z doczesnością. Zdarzają się tacy ludzie, których wzrok kończy się na tym, co mogą zobaczyć, dotknąć, zważyć, zmierzyć. Taka postawa streszcza się w dość często spotykanym stwierdzeniu: wszystko od ciebie zależy, wszystko jest w twoich rękach. – podkreślił biskup pomocniczy.

– Druga postawa to człowiek, który nie myśli tylko i wyłącznie o swoim życiu i o drugim człowieku, w kategoriach wartości mierzalnych, wartości które są związane tylko i wyłącznie z doczesnością, ale jego wzrok przekracza czas i przestrzeń i wchodzi w perspektywę wieczności i życia, które się nie kończy. – zauważył bp Marczak. Są też tacy ludzie, a jest ich wcale nie mało, którzy swoją ufność pokładają w Bogu, a w relacji do drugiego człowieka, starają się postępować według Bożych praw. – kontynuował pasterz.

Kończąc, kaznodzieja zaapelował do zebranych w świątyni: „Spróbujmy rozeznać, co jest w naszym życiu zasadą naczelną? Czym się chcemy kierować? Czym się kierujemy? Te dwie postawy tak naprawdę charakteryzują człowieka, który patrzy przede wszystkim w wieczność i wierzy w niekończące się życie wieczne lub nie wierzy w takie życie, a wierzy tylko w to, co może zważyć, zmierzyć, zobaczyć i obliczyć”.