Bp Markowski: wierzymy w Zmartwychwstanie, bo On przychodzi do każdego z nas

Czemu wierzymy w Zmartwychwstanie Pańskie? Wierzymy, bowiem On nieustannie przychodzi do każdego z nas. Widzi nasz niepokój o siebie, bliskich, Ojczyznę, świat – mówił bp Rafał Markowski w homilii podczas liturgii Wigilii Paschalnej w archikatedrze warszawskiej. Liturgia rozpoczęła obchody Niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego.

Biskup pomocniczy archidiecezji warszawskiej Rafał Markowski w homilii tłumaczył, że w liturgii Wigilii Paschalnej dokonuje się symboliczny powrót do całej historii zbawienia.

– Od momentu, gdy Bóg powołuje z miłości świat do istnienia, powołuje z miłości człowieka, stwarzając go na swój obraz, poprzez dramatyczny grzech nieposłuszeństwa, zejście w świat tylko natury, i wreszcie plan zbawienia, przywrócenia człowiekowi pierwotnej godności dziecka Bożego i pierwotnej przyjaźni z Bogiem – mówił bp Markowski.

Biskup przypomniał, że uczyniono wiele, aby nie dopuścić do Nocy Zmartwychwstania Pańskiego. – Nie tylko Go uwięziono, nie tylko Go oskarżono, postawiono fałszywych świadków, wydano niesprawiedliwy wyrok. Nie tylko Go ubiczowano, nie tylko ukoronowano cierniem, poprowadzono Drogą Krzyżową na Golgotę i tam ukrzyżowano i nie tylko złożono do grobu – wyliczał bp Markowski, przypominając Mękę Pańską.

„Czemu wierzymy w Zmartwychwstanie Pańskie? – zastanawiał się dalej. – Bo tak podają pisma? Czy dlatego, że tak przekazuje tradycja Kościoła? Wierzymy, bowiem On nieustannie po swoim zmartwychwstaniu przychodzi do każdego z nas. Przychodzi tak, jak przyszedł do apostołów, mówiąc „Pokój wam!”. Widzi nasze lęki, nasz niepokój: o siebie, bliskich, Ojczyznę, świat”.

Dalej tłumaczył, że zmartwychwstały Chrystus jest z nami także w momentach, gdy – tak jak do apostołów na łodzi, mówi nam: „Nie lękajcie się!”. Jest z nami w chwilach małej wiary, momentach zwątpienia i duchowej ciemności. – On wtedy też jest, doświadczamy Jego obecności, gdy idąc przez życie, gubimy się na jego drogach, gdy tracimy nadzieję i gdy wydaje nam się, że nie ma dla nas ratunku – dodał bp Markowski.

Jak wskazywał, małości ludzkiej, która nie chciała dopuścić do zmartwychwstania Jezusa, nie brakowało kiedyś i nie brakuje też dzisiaj. Jest to małość, która sama nie wierzy, ale którą irytuje wiara innych. Ta małość nie chce krzyża, choć on nikogo nie rani; wciąż chce postawić kamień na grobie Pana i powiedzieć „Bóg umarł”.

„Ci, którzy tego pragną, muszą pamiętać, że śmierć Boga oznacza śmierć człowieka. A zmartwychwstanie Chrystusa prowadzi człowieka do tego, aby żył w pełni” – podkreślił bp Rafał Markowski.

Podczas liturgii w archikatedrze warszawskiej przyjęło chrzest dwóch mężczyzn. Obecni byli także członkowie neokatechumenatu, którzy po wielu latach, na zakończenie formacji w ramach Drogi Neokatechumenalnej, w obecności biskupa uroczyście odnowili przyrzeczenia chrzcielne.

W świątyni znalazły się trzy spośród 160 takich wspólnot w archidiecezji warszawskiej, łącznie ok. 130 kobiet i mężczyzn, którzy podczas Wigilii Paschalnej byli ubrani w białe szaty, jakie nowo ochrzczeni otrzymują podczas chrztu.

Stosunkowo niewiele jest takich wspólnot, które po 20-30-letniej formacji dochodzą do tego ważnego etapu. W tym roku są to wspólnoty z parafii NMP Matki Kościoła na Mokotowie, parafii Matki Bożej Częstochowskiej na Powiślu i kościoła oo. paulinów na Nowym Mieście. Ich formacja na Drodze Neokatechumenalnej trwała 20-30 lat.

Wigilia Paschalna to liturgia sprawowana w noc Zmartwychwstania Pańskiego. Jest najważniejszą częścią Triduum Paschalnego. Rozpoczyna ją po zmroku liturgia światła. Na zewnątrz kościoła kapłan święci ogień, od którego następnie zapala się Paschał – wielką woskową świecę symbolizującą zmartwychwstałego Chrystusa. Na paschale kapłan żłobi znak krzyża oraz litery alfa i omega. Umieszcza się tam też pięć ozdobnych czerwonych gwoździ, symbolizujących rany Chrystusa oraz aktualną datę. Następnie Paschał ten wnosi się do okrytej mrokiem świątyni, a wierni zapalają od niego swoje świece, przekazując sobie wzajemnie światło. Zwieńczeniem obrzędu światła jest uroczysta pieśń (Pochwała Paschału) – Exultet.

Dalsza część liturgii to czytania przeplatane psalmami. Przypominają one całą historię zbawienia, od stworzenia świata, przez wyjście Izraelitów z niewoli egipskiej, proroctwa zapowiadające Mesjasza aż do Ewangelii o Zmartwychwstaniu Jezusa. Tej nocy powraca po blisko pięćdziesięciu dniach uroczysty śpiew „Alleluja”. Celebrans dokonuje poświęcenia wody, która przez cały rok będzie służyła przede wszystkim do chrztu. Czasami, na wzór pierwotnych wspólnot chrześcijańskich, w noc paschalną chrzci się katechumenów, udzielając im zarazem bierzmowania i pierwszej Komunii św. Wszyscy wierni odnawiają swoje przyrzeczenia chrzcielne wyrzekając się grzechu, szatana i wszystkiego, co prowadzi do zła oraz wyznając wiarę w Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego.

Wigilia Paschalna kończy się Eucharystią i procesją rezurekcyjną, by oznajmić, że Chrystus zmartwychwstał i zwyciężył śmierć. Zgodnie z dawną tradycją w wielu miejscach w Polsce procesja rezurekcyjna nie odbywa się w Noc Zmartwychwstania, ale o świcie w niedzielny poranek.