Bp Mazur do nowych prezbiterów: powołanie jest przede wszystkim odpowiedzią Temu, który pierwszy nas umiłował

„Nasze powołanie jest przede wszystkim odpowiedzią Temu, który pierwszy nas umiłował. I to jest źródłem nadziei, ponieważ nawet w czasie kryzysu Pan nie przestaje kochać, a więc i powoływać” – mówił biskup ełcki w homilii podczas liturgii eucharystycznej z obrzędem udzielania święceń prezbiteratu. W sobotę 21 maja, z rak bp. Jerzego Mazura, święcenia kapłańskie przyjęło dwóch alumnów Wyższego Seminarium Duchownego w Ełku.

Liturgii święceń przewodniczył bp Jerzy Mazur, biskup ełcki. Mszę św. z biskupem ełckim koncelebrowali m.in. księża profesorowie, księża proboszczowie nowych prezbiterów oraz kapłani przybyli na uroczystość.

Ks. Bartosz Chrulski z parafii pw. Bożego Ciała w Suwałkach i ks. Adam Roziewski z parafii pw. bł. Anieli Salawy w Suwałkach, to nowo wyświeceni kapłani dla diecezji ełckiej.

Zwracając się do neoprezbiterów, biskup Mazur uwrażliwiał ich, że dar kapłaństwa otrzymali nie dla siebie, ale dla innych. Zaznaczył, że kapłaństwo nie jest drogą realizacji samego siebie, swoich marzeń i planów.

„Święcenia kapłańskie powinny nam wszystkim jeszcze bardziej uświadomić a przede wszystkim wam diakonom, którzy otrzymujecie dzisiaj sakrament święceń, ze życie kapłańskie – jak powiedział papież Franciszek – ‘należy do innych – do Pana i do osób, które On nam powierzył’” – mówił bp Mazur i zaznaczył, że „nasze powołanie jest przede wszystkim odpowiedzią Temu, który pierwszy nas umiłował. I to jest źródłem nadziei, ponieważ nawet w czasie kryzysu Pan nie przestaje kochać, a więc i powoływać”.

„Kiedy kapłan zapomni, że życie jego należy do innych – do Pana i do osób, które On nam powierzył – to jego życie i posługa nie przyniesie obfitych owoców. Jego posługa będzie zbudowana na dystansie, wygodnictwie i kręcenia się wokół siebie” – przestrzegał pasterz diecezji ełckiej i za papieżem Franciszkiem ukazał, że kapłan aby móc dobrze wypełniać misję, którą Pan mu powierza, musi pamiętać o postawach, które nadają solidność osobie kapłana.

„Każda budowa, aby się ostać potrzebuje solidnych fundamentów. Są to cztery filary naszego życia kapłańskiego, które nazwiemy „czterema bliskościami”: ‘z Bogiem, ze swoim biskupem, z innymi prezbiterami i z powierzonymi mu ludźmi’, ponieważ są one zgodne ze stylem Bożym, który jest zasadniczo stylem bliskości” – wskazywał hierarcha.

Tłumacząc bliskość kapłana względem Boga, biskup ełcki podkreślił, że taka bliskość przejawia się przede wszystkim w pokornym trwaniu na modlitwie przed Nim, gdyż „bez zażyłości modlitwy, życia duchowego, konkretnej bliskości Boga poprzez słuchanie Słowa, celebracji eucharystycznej, milczenia adoracji, zawierzenia się Maryi, mądrego towarzyszenia przewodnika duchowego, sakramentu pojednania, bez tych „bliskości” kapłan staje się tylko znużonym robotnikiem, który nie korzysta z dobrodziejstw przyjaciół Pana”.

Zaakcentował też, iż „kapłan w swojej bliskości z Bogiem umacnia swoją bliskość z biskupem, prezbiterium i ludem Bożym”.

„Miejsce każdego kapłana jest pośród ludzi, w relacji bliskości z ludem. (…). Jezus chce się nami posługiwać jako narzędziami, by za każdym razem jeszcze bardziej się zbliżyć do swojego umiłowanego ludu. Bierze nas z ludu i posyła nas do ludu, tak że nie można zrozumieć naszej tożsamości bez tej przynależności do Niego” – tłumaczył hierarcha.

„Dotykajmy ludzkiej nędzy, odrzućmy dystanse, które są przeszkodą w ewangelizacji. W mocy Ducha Świętego przeżywajmy głębokie doświadczenie bycia ludem, doświadczenie przynależności do ludu” – zachęcał bp Mazur i podkreślił, że ważne, by pamiętać, że „lud Boży ufa, iż znajdzie pasterzy na wzór Jezusa, którzy zatrzymują się przed zranionymi i wyciągają do nich rękę, którzy ukazują im miłość Boga do człowieka i są znakiem przybliżenia królestwa Bożego”.

Podczas obrzędu święceń biskup, który należy do grona następców Apostołów, nałożył ręce na głowę każdego z diakonów, udzielając im przez to szczególnej mocy Ducha Świętego, dzięki której stali się prezbiterami Kościoła. Biskup namaścił także ich dłonie olejem Krzyżma Świętego na znak ich uczestnictwa w posłannictwie Chrystusa. Z rąk pasterza diecezji nowo wyświęceni przyjęli namaszczonymi dłońmi dary chleba i wina, które mocą Ducha Świętego i przez posługę kapłanów stają się Ciałem i Krwią Chrystusa.

Składając życzenia prymicjantom, ordynariusz diecezji ełckiej zachęcał nowych kapłanów, by byli odważnymi świadkami Chrystusa, gdyż świat potrzebuje zdecydowanych i odważnych głosicieli słowa Bożego, szafarzy sakramentów a przede wszystkim wiernych świadków działania Bożej łaski wobec każdego człowieka.

Bp Mazur podziękował też między innymi rodzicom za to, że stworzyli dla swoich synów warunki dla rozwoju łaski powołania. Zaznaczył, że to właśnie rodzina jest pierwszym seminarium. Zwrócił się także do wiernych z prośbą o modlitwę w intencji nowo wyświęconych księży, aby by byli wiernymi, gorliwymi i świętymi kapłanami, a także prosiło modlitwę w intencji nowych powołań.

Dzień święceń kapłańskich jest radosną chwilą w życiu otrzymujących święcenia. Zapytani o osobiste cele na kapłańską drogę mówili, że przede wszystkim chcą do końca pozostać wierny składanym przyrzeczeniom. „Moment święceń nie jest osiągnięciem celu, ale ważnym etapem w podążaniu za Chrystusem, aby działać „in persona Christi Capitis” – w osobie Chrystusa Głowy, uobecniając Jego kapłaństwo w swoim życiu i posłudze, sprawując urząd nauczania, uświęcania i pasterzowania. Modlę się, abym wszystko, co czynię dla Boga i ludzi, czynił razem z Nim, pomagając innym Go odnaleźć i w Nim się rozwijać” – mówił ks. Adam Roziewski chwilę po uroczystościach.

Natomiast ks. Bartosz Chrulski powiedział, że „na drodze do święceń doświadczyłem, że Bóg lubi paradoksy. Z jednej strony obawiam się tego, co będzie. Z drugiej, mam zaufanie i pokój, bo to jest kapłaństwo Chrystusowe – i w realizacji tego powołania nie jestem sam. I jedno i drugie jest potrzebne”.

Nowo wyświęcani księża otrzymali komplet dokumentów świadczących o ukończeniu Wyższego Seminarium Duchownego w Ełku, jak również dekrety kierujące na parafie, gdzie będą pełnić funkcje wikariuszy.