Bp Pindel: świątynię tworzą ludzie święci, słabi, trudni

„Łatwo jest zbudować kościół z drewna, kamienia, cegły czy żelbetonowy – w porównaniu z tym, który jest złożony z ludzi i tworzy ludzką wspólnotę” – zauważył bp Roman Pindel, który 28 października przewodniczył uroczystościom w parafii pw. Matki Bożej Szkaplerznej w Głębowicach koło Oświęcimia. Otoczony starymi drzewami głębowicki kościół – częściowo drewniany, częściowo murowany – obchodzi jubileusz 500 lat swego istnienia.

W homilii biskup przypomniał o rozróżnieniu, jakiego dokonał teolog reformowany, Karl Barth, który mówiąc o cechach charakterystycznych kościoła katolickiego i protestanckiego, wskazał katedrę o długiej historii, wciąż rozbudowywaną i przebudowywaną, oraz domek jednorodzinny. O ile ten ostatni jest wzorcem świątyni protestanckiej, o tyle katedra, zyskująca nowe formy, wyrażające wiarę kolejnych pokoleń, stanowi, zdaniem szwajcarskiego pastora, wzorzec katolickiego kościoła.

Biskup zaznaczając, że od poświęcenia pierwszej części głębowickiego kościoła mija 500 lat, zauważył, że można mówić o dwóch różnych epokach tej świątyni, rozdzielonych przez okres reformacji i przejęcia kościoła przez ewangelików reformowanych.

„Owszem, ogromnie ważna była i pierwsza, przed 500 laty, konsekracja tej świątyni, jak i niemal 400 lat temu ponowna konsekracja, dla wyrażenia przynależności parafii i wiernych do Kościoła katolickiego. Jednak ważniejsze jest to, jaka jest wiara każdego, kto przychodzi do tej świątyni” – zauważył i podkreślił, że pragnienie starotestamentowego króla Salomona, by spotkać się w świątyni z Bogiem, powinno towarzyszyć także ludziom współczesnym.

„Świątynia stojąca w parafii jest nie tylko miejscem spotkania z Bogiem pojedynczego wiernego, jego osobistej wiary, modlitwy i pojednania z Bogiem, z samym sobą, ale i z innymi. Jest świątynia, także ta 500-letnia, miejscem wyrażenia wspólnoty wiary” – dodał, wskazując na słowa św. Piotra z jego 1 Listu: „Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem Bogu na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali chwalebne dzieła Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła”.

Zdaniem biskupa, słowa św. Piotra uświadamiają, „jak łatwo jest zbudować kościół z drewna, kamienia, cegły, czy żelbetonowy, w porównaniu z tym, który jest złożony z ludzi i tworzy ludzką wspólnotę”.

„W niej bowiem są i święci, słabi, trudni oraz tacy, których trzeba byłoby się wstydzić, a mamy ich przygarniać, wspierać ich i modlić się za nich. W taki sposób jesteśmy z żywych kamieni, o ile opieramy się na Chrystusie i chcemy na Nim budować” – zaznaczył hierarcha.

Gości uroczystości, wśród których byli liczni kapłani oraz przedstawiciele władz gminnych, powitał proboszcz głębowickiej parafii, ks. Krzysztof Błachut. Zaśpiewał parafialny chór, zagrała amatorska orkiestra dęta, a po południu można było zobaczyć specjalne przedstawienie „W pamięci pokoleń”.

Według sołtys Edyty Matyjasik-Kulig, niezwykły jubileusz świątyni to okazja nie tylko do dumy, ale też do wyrażenia wdzięczności Panu Bogu. „To tu od 500 lat kolejne pokolenia wiernych wypraszają za wstawiennictwem MB Szkaplerznej z Góry Karmel łaski u Boga” – dodała.

Usytuowany na niewielkim wzgórzu kościół parafialny w Głębowicach pierwotnie nosił wezwanie św. Marii Magdaleny. Gdy wrócił do katolików, po okresie jego użytkowania przez kalwinów, otrzymał nowy tytuł, odwołujący się do NMP z Góry Karmel.

Parafia w Głębowicach po raz pierwszy pojawia się w spisie świętopietrza z lat 1325-1327. W czasach reformacji kościół został zajęty przez kalwinów.
Katolicy odzyskali go dopiero w 1659 r. Ówczesny biskup krakowski Mikołaj Oborski dokonał wtedy ponownej konsekracji świątyni. W XVIII i XIX wieku, w wyniku gruntownej przebudowy, powstały dwie kaplice boczne: św. Tytusa i Najświętszego Serca Pana Jezusa.

Przed II wojną światową istniał zwyczaj pielgrzymowania do kościoła w Głębowicach, gdzie wierni przyjmowali szkaplerz.

Wzniesiony w 1518 r. kościół w Głębowicach znajduje się wśród najcenniejszych zabytków sakralnych z terenu diecezji bielsko-żywieckiej, opisanych w przewodniku „Szlak Architektury Drewnianej – Małopolska”. Nawa świątyni jest drewniana, natomiast prezbiterium z przylegającymi kaplicami – murowane.