Co zawiera dokument, z którym pochowano Jana Pawła II?

Przypominamy polski przekład tego dokumentu:

Śmierć, złożenie i pochówek świętej pamięci Jana Pawła II

W świetle Chrystusa zmartwychwstałego, 2 kwietnia roku Pańskiego 2005, o godzinie 21:37 wieczorem, gdy sobota dobiegała kresu i weszliśmy już w Dzień Pański w Oktawie Wielkanocy i Niedzielę Bożego Miłosierdzia, umiłowany Pasterz Kościoła Jan Paweł II przeszedł z tego świata do Ojca. Jego odejściu towarzyszył modlitwą cały Kościół, zwłaszcza młodzież.

Jan Paweł II był 264 papieżem. Pamięć o nim pozostaje w sercu Kościoła i całej ludzkości.

Karol Wojtyła, wybrany na papieża 16 października 1978 roku, urodził się w Wadowicach, mieście odległym o 50 km od Krakowa 18 maja 1920 roku i został ochrzczony w dwa dni później w kościele parafialnym przez księdza Franciszka Żaka.

Mając 9 lat przyjął Pierwszą Komunię Świętą, a w wieku 18 lat – Sakrament Bierzmowania. Przerwawszy studia z powodu zamknięcia przez nazistowskich okupantów uniwersytetu, pracował w kamieniołomach, a następnie w fabryce chemicznej Solvay.

Od 1942 roku, czując powołanie kapłańskie, zaczął uczęszczać na kursy formacyjne podziemnego seminarium krakowskiego. 1 listopada 1946 roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk kardynała Adama Sapiehy. Został następnie wysłany do Rzymu, gdzie zdobył licencjat i doktorat z teologii, broniąc rozprawy zatytułowanej „Doctrina de fide apud Sanctum Ioannem a Cruce” (Nauka o wierze u św. Jana od Krzyża).

Powrócił następnie do Polski, gdzie pełnił różne zadania duszpasterskie, wykładając jednocześnie teologię. 4 lipca 1958 roku papież Pius XII mianował go biskupem pomocniczym w Krakowie. Na tę właśnie stolicę arcybiskupią został wyniesiony przez Pawła VI w 1964 r. Jako arcybiskup brał udział w Soborze Watykańskim II. Paweł VI mianował go kardynałem 26 czerwca 1967 roku.

Na konklawe 16 października 1978 kardynałowie wybrali go na papieża i przyjął imię Jan Paweł II. W niedzielę 22 października uroczyście rozpoczął swą posługę Piotrową.

Pontyfikat Jana Pawła II był jednym z najdłuższych w dziejach Kościoła. W tym czasie doszło do wielu doniosłych przemian. Należy wspomnieć o upadku niektórych reżimów, do czego sam się przyczynił. Aby głosić Ewangelię, odbył wiele podróży do różnych krajów świata.

Jan Paweł II pełnił posługę Piotrową z niestrudzonym duchem misyjnym, oddając wszystkie swe siły trosce o wszystkie kościoły i miłości otwartej na całą ludzkość. Częściej niż którykolwiek z jego poprzedników spotykał się z Ludem Bożym i przywódcami państwowymi podczas uroczystości, audiencji ogólnych i prywatnych oraz wizyt duszpasterskich.

Z miłości do młodych zainicjował Światowe Dni Młodych, które gromadziły miliony młodych ludzi z różnych części świata.

Z powodzeniem podjął dialog z żydami i przedstawicielami innych religii, zwołując kilkakrotnie spotkania modlitewne w intencji pokoju, zwłaszcza w Asyżu.

W znaczący sposób rozszerzył Kolegium Kardynalskie mianując 231 kardynałów (plus jednego in pectore). Zwołał 15 zgromadzeń Synodu Biskupów: 7 sesji zwyczajnych i 8 specjalnych. Utworzył wiele diecezji i kościelnych jednostek terytorialnych, szczególnie w Europie Wschodniej.

Zreformował kodeksy kanonicznego prawa zachodniego i wschodniego, powołał nowe instytucje i zreorganizował Kurię Rzymską.

Jako „sacerdos magnus” pełnił posługę liturgiczną w diecezji rzymskiej i na całym świecie, w pełnej wierności Soborowi Watykańskiemu II. We wzorcowy sposób wspierał życie i duchowość liturgiczną oraz modlitwę kontemplacyjną, szczególnie adorację eucharystyczną i Różaniec (por. list ap. „Rosarium Virginis Mariae”).

Pod jego przewodnictwem Kościół wkroczył w trzecie tysiąclecie i świętował Wielki Jubileusz Roku 2000, zgodnie z wytycznymi zawartymi w liście apostolskim „Tertio millennio adveniente”. Kościół wszedł następnie w nową epokę, otrzymawszy wskazówki w liście apostolskim „Novo millennio ineunte”, w którym ukazywał wiernym drogę ku przyszłości.

Za pośrednictwem Roku Odkupienia, Roku Maryjnego i Roku Eucharystii wspierał odnowę duchową w Kościele. Nadał niezwykły impuls kanonizacjom i beatyfikacjom, by ukazać niezliczone przykłady świętości w naszych czasach, by były wzorem do naśladowania dla ludzi naszych czasów. Ogłosił doktorem Kościoła świętą Teresę od Dzieciątka Jezus.

Nauczanie Jana Pawła II jest bardzo bogate. Jako strażnik depozytu wiary z mądrością i odwagą zaangażował się w szerzenie nauki katolickiej w zakresie teologii, moralności i duchowości a także przez cały pontyfikat przeciwstawiał się tendencjom sprzecznym z pierwotną tradycją Kościoła.

Wśród głównych dokumentów należy odnotować 14 encyklik, 15 adhortacji apostolskich, 11 konstytucji apostolskich, 45 listów apostolskich, nie licząc katechez podczas audiencji ogólnych i przemówień wygłoszonych we wszystkich zakątkach świata. Swym nauczaniem Jan Paweł II utwierdzał i oświecał Lud Boży w dziedzinie nauki teologicznej (zwłaszcza w pierwszych trzech wielkich encyklikach – Redemptor hominis, Dives in misericordia, Dominum et vivificantem), antropologicznej i społecznej (encykliki Laborem exercens, Sollicitudo rei socialis, Centesimus annus), moralnej (encykliki Veritatis splendor, Evangelium vitae), ekumenicznej (encyklika Ut unum sint), misjologicznej (encyklika Redemptoris missio), mariologicznej (encyklika Redemptoris Mater).

Promulgował Katechizm Kościoła Katolickiego, opracowany w świetle Tradycji w autentycznej interpretacji Soboru Watykańskiego II. Wydał też kilka własnych książek.

Jego nauczanie osiągnęło szczyt w encyklice „Ecclesia de Eucharistia” i w liście apostolskim „Mane nobiscum Domine” podczas Roku Eucharystii.

Jan Paweł II pozostawił wszystkim niezwykłe świadectwo pobożności, świętego życia i powszechnego ojcostwa.