„Człowiek Boga” w finale Międzynarodowego Festiwalu Filmów Katolickich

Film dokumentalny Krzysztofa Tadeja „Człowiek Boga” został wybrany przez międzynarodowe jury do finału Międzynarodowego Festiwalu Filmów Katolickich Mirabile Dictu 2017. Wyprodukowała go Agencja Produkcji Telewizyjnej i Filmowej Telewizji Polskiej.

„Człowiek Boga” to opowieść o losach bł. ks. Władysława Bukowińskiego (1904-74), który ponad 13 lat spędził w sowieckich łagrach i więzieniach. Potajemnie odprawiał Msze św., spowiadał, nauczał o Bogu. Był zdradzany, a jednak pokonał w sobie niechęć i nienawiść wobec tych, przez których cierpiał. Jego odwagę i poświęcenie podziwiał kard. Karol Wojtyła. Dokument realizowany był w Polsce, na Ukrainie i w Kazachstanie. W filmie występują świadkowie działalności tego niezwykłego kapłana.

Czytaj także: 1. rocznica wyniesienia na ołtarze ks. Władysława Bukowińskiego

Prestiżowy festiwal „Mirabile Dictu” odbywa się w Rzymie pod patronatem Papieskiej Rady ds. Kultury. Przyznawane na nim nagrody – statuetki srebrnej ryby, symbolu chrześcijaństwa – nazywane są „Oscarami Watykanu”.

W tym roku do finału imprezy zakwalifikowano również filmy ze Stanów Zjednoczonych, Filipin, Francji, Hiszpanii, Włoch, Niemiec, Belgii. Dokument „Człowiek Boga” jest jedynym filmem z naszej części Europy, który znalazł się w finale festiwalu.

Gala finałowa odbędzie się 30 listopada w Rzymie z udziałem kardynałów, reżyserów, dziennikarzy, ludzi kultury i twórców docenionych filmów.

Rok temu na tym festiwalu inny obraz autorstwa Krzysztofa Tadeja pt. „Życia nie można zmarnować” o polskich zakonnikach zamordowanych w Peru wygrał w kategorii „najlepszy film”.

***

Władysław Bukowiński urodził się 22 grudnia 1904 w Berdyczowie. W 1920 jego rodzina przeniosła się do Święcicy w powiecie sandomierskim. W latach 1921-31 przyszły kapłan studiował prawo, a następnie teologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 czerwca 1931 roku z rąk abp. księcia Adama Sapiehy, metropolity krakowskiego.

Po kilku latach pracy duszpasterskiej w Rabce i Suchej Beskidzkiej wyjechał na Kresy i został wykładowcą w Seminarium Duchownym w Łucku. Od września 1939 był proboszczem tamtejszej katedry. W 1940 został uwięziony przez NKWD. Cudem uniknął śmierci w likwidowanym przez Sowietów łuckim więzieniu po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej w czerwcu 1941. Pomagał uciekinierom i jeńcom podczas okupacji niemieckiej, a następnie sowieckiej. W latach 1945-54 przebywał w więzieniach i obozach pracy w Kijowie, Czelabińsku i Dżezkazganie. Tam, po wyczerpującej, kilkunastogodzinnej pracy odwiedzał chorych w więziennym szpitalu, umacniał współwięźniów w wierze, udzielał sakramentów i prowadził rekolekcje w różnych językach. Napisał i potajemnie wykładał w łagrze historię Polski.

W roku 1954 został zesłany do Karagandy w Kazachstanie z obowiązkiem podjęcia pracy stróża. Umożliwiało mu to dalszą tajną pracę duszpasterską wśród zesłańców. Chrzcił, spowiadał i błogosławił małżeństwa zesłanych tam Polaków, Niemców, Rosjan, Ukraińców i przedstawicieli innych narodowości.

Dobrowolnie przyjął obywatelstwo ZSRR, aby mógł pozostać wśród powierzonych swej opiece wiernych. Odbył wyprawy misyjne, m.in. do Tadżykistanu oraz do kazachskich miast: Ałmaty, Semipałatyńska, Aktiubińska. W 1958 został ponownie uwięziony na trzy lata i zesłany do łagrów na Syberii: w Czumie w obwodzie irkuckim i w obozie dla „religiozników” w Sosnówce. W sumie spędził w łagrach i więzieniach 13 lat, 5 miesięcy i 10 dni.

Po odbyciu kary kontynuował w Karagandzie pracę duszpasterską w prywatnych domach. Pod koniec życia trzykrotnie przyjeżdżał do Polski, gdzie spotykał się, m.in. z kard. Karolem Wojtyłą. Zmarł w Karagandzie 3 grudnia 1974, prowadząc do końca pracę duszpasterską. Jego grób znajduje się w kościele pw. św. Józefa w Karagandzie.

Ks. Władysława Bukowińskiego ogłosił błogosławionym 11 września 2016 prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. Angelo Amato podczas Mszy św. w katedrze Matki Bożej Fatimskiej Matki Wszystkich Narodów w Karagandzie. Była to pierwsza beatyfikacja w historii Kazachstanu.