Czym różni się święty od błogosławionego?

Zapewne wiele osób, słysząc w Kościele o błogosławionych i świętych zadaje sobie pytanie: czy błogosławiony jest świętym i skąd wynika ta różnica? Problem wyjaśnia o. Mirosław Ostrowski OP.

Kościół katolicki do XVII wieku nie znał pojęcia „beatyfikowany” na określenie wiernych zmarłych, których życie oznaczało się znakami świętości. Zostało ono wprowadzone do słownika Kościoła za pontyfikatu Urbana VIII w 1634 r. Było synonimem łacińskiego sanctus – święty, i oznaczało pierwszy stopień w procesie kanonizacyjnym. Jako pierwszy tej godności dostąpił Franciszek Salezy w 1665 r.
W 993 roku Jan XV po raz pierwszy jako papież ogłosił kogoś świętym – został nim Ulryk z Augsburga. A Innocenty III, którego pontyfikat przypadł na lata 1198-1216 zarezerwował akt kanonizacji wyłącznie dla papieża. Sobór Trydencki przekazał wszystkie sprawy związane z kanonizacją powstałej w 1588 roku Kongregacji Rytów.
W 1634 roku Kongregacja wprowadza pierwszy stopień kanonizacji – beatyfikację. Tym samym autoryzuje cześć dla jakiegoś „sługi Bożego”, zezwalając jednocześnie na jego kult. Tym się on różni od kultu oddawanego osobom kanonizowanym, że nie jest związany z całym Kościołem, ale jego częścią czy rodziną zakonną.
Jak widać *różnica pomiędzy kanonizowanym a beatyfikowanym* nie polega na orzeczeniu świętości, z której jeden miałby jej mieć więcej a drugi mniej, tylko *na określeniu terytorium, na którym ma obowiązywać jego kult*. Przy świętym i beatyfikowanym Kościół wyraża to samo przekonanie, że obaj cieszą się bliskością Boga w niebie. Cud oprócz prawowierności danej osoby i heroiczności cnót stanowią kryteria do orzekania o jej świętości.
Jak do tej pory Stolica Apostolska tylko jeden raz zezwoliła na kult bez potwierdzenia cudu. Stało się to za pontyfikatu Jana XXIII, który zezwolił na oddawanie kultu Grzegorzowi Barbiemu. A Jan Paweł II w konstytucji apostolskiej Divinus perfectionis Magister z 1983 roku uregulował na nowo sprawy dotyczącej procesów kanonizacyjnych.