Debata „Katolicki Uniwersytet Lubelski wyspą wolności”

W ramach V Kongresu Kultury Chrześcijańskiej odbyła się w debata pt. „Katolicki Uniwersytet Lubelski wyspą wolności”. W dyskusji udział wzięli historycy: Antoni Dudek, Andrzej Friszke i Janusz Wrona. Rozmowę moderował Rafał Wnuk. Naukowy przedstawili powojenną historię KUL.

Jako pierwszy głos zabrał prof. Janusz Wrona z Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej: Dla władz lokalnych Polski Ludowej KUL był ośrodkiem wrogiego oddziaływania na młodzież, w którym profesorowie i księża umiejętnie poruszają zagadnienia polityczne i ideologiczne. Tu była wolność badań naukowych – mówił profesor z katolickiej lubelskiej uczelni.

O miejscu katolickiego uniwersytetu wśród innych państwowych uczelni mówił prof. Andrzej Friszke z Polskiej Akademii Nauk: Czym był KUL z perspektywy władz? – Ciałem obcym, które nie miało być angażowane do normalnej współpracy z innymi ośrodkami badawczymi. Kiedy odbywały się konferencje i seminaria naukowe, naukowców z KUL nie zapraszano wcale albo zapraszano na specjalnych prawach – powiedział historyk

Na temat relacji Kościoła i władz PRL na przykładzie lubelskiej uczelni mówił prof. Antoni Dudek z Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. – KUL był dla władz Kościoła katolickiego w Polsce przyczółkiem. Był ambasadorem w świecie zupełnym obcym – stwierdził profesor. – Dla ówczesnych władz Uniwersytet był problemem, ale też specyficznym listkiem figowym. Komuniści wymusili na przedwojennej kadrze reaktywacje uczelni. Miał pokazywać opinii międzynarodowej, że Kościół działa w Polsce swobodnie. Ten stan szybko uległ zmianie, bo wraz ze zwiększeniem totalizacji Polski, KUL zaczął być czymś uwierającym władzę – dodał.

Inauguracja pierwszego roku akademickiego w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim miała miejsce 8 grudnia 1918 r. Rozwój uczelni zatrzymał wybuch II wojny światowej. KUL reaktywowano już w 1944 r. Lubelski uniwersytet był jedyną katolicką placówką akademicką w bloku państw komunistycznych.