Diecezja bydgoska pożegnała wikariusza generalnego – śp. ks. prałata Bronisława Kaczmarka

„Sensem życia jest więc miłość prawdziwa, dar z siebie, służba” – mówił za papieżem Franciszkiem Prymas Polski abp Wojciech Polak, dodając, że taką właśnie drogą szedł zmarły 29 września ks. prałat Bronisław Kaczmarek.

Rodzina, ponad 150 kapłanów, wierni żegnali wikariusza generalnego diecezji bydgoskiej, proboszcza parafii Świętej Trójcy w Bydgoszczy, przyjaciela wielu serc i „niewolnika konfesjonału”, w którym najczęściej można go było spotkać. – Były krzyż, choroba i cierpienie, zawierzenie Chrystusowi. A dziś wieczność – to miłość od razu, już na zawsze nie na chwilę – mówił ze wzruszeniem podczas homilii abp Wojciech Polak.

Prymas Polski nawiązał do wydania czerwcowego numeru „Miesięcznika Kościelnego”, w którym parafianie z okazji złotego jubileuszu kapłaństwa proboszcza, dziękowali za „jego dobroć, miłość, cierpliwość, życzliwy uśmiech”. – Świadomi zmagań z nieuleczalną chorobą, wciąż z nadzieją pisali: „bardzo czekamy, kiedy znowu zabłyśnie światełko w Twoim konfesjonale, by usłyszeć, że Bóg mnie kocha i przebacza; kiedy znowu z Twoich kapłańskich rąk otrzymamy Jezusa, któremu tak bardzo zaufałeś”. Z pogodnego oblicza tego dobrego i uśmiechającego się często do nich szafarza Bożego miłosierdzia, potrafili wyczytać miłosierne oblicze Boga, który – jak mówi nam Księga Apokalipsy – „pragnącemu daje darmo pić ze źródeł wody życia”. Był więc ojcem i troskliwym gospodarzem parafialnej wspólnoty – mówił abp Wojciech Polak.

Na jedynym z pogrzebów – jak zauważył prymas – ksiądz Bronisław za poetą powtórzył, że „śmierć to Chrystus, który przychodzi nas ocalić już na dobre, już na zawsze”. – Wierzymy więc, że to „ocalenie” – jak sam mówił – już się w jego życiu dokonało. Nam zaś, którzy dziś się za niego modlimy, pozostaje pamięć i wdzięczność – mówił abp, podkreślając, że uroczystości pogrzebowe są również okazją do modlitwy o nowe oraz święte powołania do kapłaństwa i życia konsekrowanego. – Ksiądz Bronisław sam kiedyś zauważył, że „kapłaństwo, do którego zostaliśmy wezwani, jest służbą Panu Bogu i ludziom. Wierni natomiast mają sobie uświadomić, że brak księdza jest wielką luką, której nie da się zapełnić”. Patrząc dziś na jego trumnę widzimy i odczuwamy ten brak. Wiemy jednak, że w naszej wędrówce wiary Pan nas nigdy nie zostawi i nie opuści – powiedział.

Uroczystościom w bydgoskim kościele Chrystusa Króla oraz na pobliskim cmentarzu przewodniczył ordynariusz bydgoski bp Krzysztof Włodarczyk. – Trwamy na modlitwie umocnieni obietnicą Jezusa. „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie (…). Wierzysz w to?” Naszą odpowiedzią, tym „wierzę”, jest zgromadzenie eucharystyczne – mówił bp Krzysztof, dziękując za życie oraz możliwość współpracy ze zmarłym. – Do końca zachował pogodę ducha i nadzieję – dodał, wspominając wizytę i ostatnie pożegnanie z cierpiącym kapłanem.

Razem biskupem bydgoskim przy ołtarzu stanęli: Prymas Polski i metropolita gnieźnieński abp Wojciech Polak, biskup włocławski Krzysztof Wętkowski, biskup pomocniczy z Gniezna Radosław Orchowicz. – Bezlitosny podmuch śmierci zgasił znów kolejne kapłańskie życie. Wzywajmy opieki Pani naszych losów Mater Misericordiae atque Salve Regina ora pro nobis – mówił kanclerz bydgoskiej kurii, ks. prałat Grzegorz Nowak, dziękując wszystkim w imieniu brata zmarłego – ks. prałata Leszka Kaczmarka.

Słowa wsparcia i zapewnienie o modlitwie przesłali m.in. – Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski, metropolita poznański, a zarazem kolega kursowy zmarłego, przebywający w Rzymie – abp. Stanisław Gądecki, nuncjusz apostolski w Grecji – abp Jan Romeo Pawłowski, a także metropolita warszawski – kard. Kazimierz Nycz.

Bronisław Kaczmarek urodził się 12 sierpnia 1949 roku we Wrześni. Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego wstąpił w 1967 roku do Prymasowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Gnieźnie. Święcenia diakonatu przyjął 7 maja 1972 roku z rąk bp. Jana Czerniaka, a kapłańskie 9 czerwca 1973 roku z rąk kard. Stefana Wyszyńskiego.

Był wikariuszem w: Strzałkowie (św. Doroty), Bydgoszczy (Niepokalanego Poczęcia NMP), Gnieźnie (katedrze), Bydgoszczy (św. Marcina i Mikołaja – farze, pełniąc funkcję sekretarza bp. Jana Wiktora Nowaka), a od 2 marca 1996 roku proboszczem parafii Świętej Trójcy w Bydgoszczy.

W latach 1975-1980 podjął studia na KUL-u, uzyskując tytuł magistra teologii pastoralnej. W 1988 roku na tej samej uczelni obronił pracę doktorską, której tematem było „Wychowanie religijne narodu polskiego w pismach Prymasa Kardynała Augusta Hlonda”. Pełnił posługi: notariusza w kurii w Gnieźnie, prefekta i wicerektora Prymasowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Gnieźnie. Był wykładowcą katechetyki, związany również z Prymasowskim Instytutem Kultury Chrześcijańskiej w Bydgoszczy, Prymasowskim Instytutem Teologii w Gnieźnie, wizytatorem nauki religii, członkiem rady administracyjno-gospodarczej w gnieźnieńskim seminarium, członkiem rady Archidiecezjalnego Kolegium Teologicznego oraz referentem w Wydziale Katechizacji i Szkół Katolickich w kurii w Gnieźnie. W latach 2004-2023 pełnił funkcję wikariusza generalnego diecezji bydgoskiej.

Kapelan Jego Świątobliwości, kanonik gremialny kapituły przy kościele św. Jerzego na Zamku Gnieźnieńskim, kapelan Wojewódzkiego Szpitala Gruźlicy i Chorób Płuc, duszpasterz Służby Zdrowia, asystent Katolickiego Stowarzyszenia Lekarzy Polskich, Oddziału w Bydgoszczy.

Jego umiłowanym miejscem był konfesjonał, a słowa, z którymi szedł przez kapłańskie życie, brzmiały: „Oto idę, abym spełniał Twoją wolę”.