DLA DUCHA Gdzie jest mój dom?

Dom – miejsce, gdzie ktoś czeka, wesprze, pocieszy. A jeśli nie? Ja was pokrzepię – mówi Jezus – Uczcie się ode mnie, a znajdziecie ukojenie dla waszych dusz.

Środa II tygodnia Adwentu

Słowa Ewangelii według św. Mateusza (Mt 11,28-30)

Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie.

Gdzie jest mój dom?

Wszędzie dobrze ale w domu najlepiej – mawiamy. Dom to nasze miejsce pełne wspomnień z dzieciństwa, dom to rodzina, dająca poczucie bezpieczeństwa. Na stole ciepła zupa, zawsze otwarte ramiona ukochanej osoby, bezpieczna ostoja.

A co, jeśli nie?

Jeśli nikt nie czeka. Jeśli na myśl o dzieciństwie trudno powstrzymać łzy. Jeśli nie ma dokąd wracać, albo chce się wracać gdziekolwiek tylko nie do domu…

Jest taka piosenka o tym, że tak naprawdę to nie jesteśmy tu u siebie, a nasz dom jest w Niebie. Niebo – myślimy – Królestwo Boże, a więc jest nadzieja na lepsze czasy.

Ale czy my tu na ziemi naprawdę jesteśmy bezdomni? Czy możemy się zgadzać na to, żeby nie mieć domu? Żeby nie móc go budować? Żeby tylko za nim tęsknić?

Nie. Bo Królestwo Boże jest już wśród nas. Jest wśród ludzi wierzących w Boga. Jezus powiedział „Jeśli ja mocą Ducha Bożego wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło już do was Królestwo Boże” (Mt 12, 28). Królestwo, które zostało powołane do wzrastania.

Mamy więc do Kogo wracać, mamy Dom, w którym znajdziemy ukojenie i który, mimo utrudzenia i obciążenia, możemy budować.

PYTANIE DNIA:

Jak budujesz swój dom – relacje z rodziną, przycjaciółmi? Jak budujesz Królestwo Niebieskie? Czy poprzestajesz na wołaniu „Przjdź Królestwo Twoje!” ?